canım inan bana yerden göğe kadar haklısın. Bu duruma ne tölerans gösterilir ne de bişeyler bahane edilir. Seni o kadar iyi anlıyorum ki, ya o minicik şeyin tadını çıkaramıyosun, seninle beraber o da bazı şeylerden kötü etkileniyo dahası mı var işte...
Bir arkadaşım vardı. İlk hamileliği... Ben her kontrole giderken kocam yanımda olurdu. o Yalnız.. Kocası hiç bir kontrolde yanında olmadı. İşini bahane etti hep. Her kontrol günü gözyaşları sel... Moral yerlerde.. Bebek sevinci falan bitti, heves gitti.. Bir gün doktorunun dikkatini çekmiş bu durum. Her gelişinde omuzların yere daha da yakınlaşmış oluyor demiş.. O da zaten dolu ya... Ağlaya ağlaya anlatmış içindekileri.. Doktor eğer kocandan beklenti içinde olursan, sürekli senin için bişeyler yapmasını beklersen, hamileliğini bu şekilde mutsuz geçirdiğin gibi anneliğin de heba olacak demiş. Sen çok özel ve güçlü güçlü kadınsın her istediğini kendin yapabilirsin demiş. Bunun için kocanın bu konuda harekete geçmesini bekleme. Kimseye ihtiyacın yok demiş..
Sonra bizimki bi değişti.. Allahım değiştikçe güçlendi, güçlendikçe bambaşka biri oldu.. Yemin ederim doğuma bile atladı arabaya yalnız gitti. Kendine çiçek alırdı ya düşünün. eşimden beklersen hiç çiçeğim olmayacak derdi

Bol bol emzirdi. Oğluyla gezdi. NeSonra kocayı sardı bi korku''hatun elden gidiyo'' tabi. Şimdi herşey normale döndü. ikinci çocukta büyüdü.
Anlatmaya çalıştığım, ne kadar beklenti o kadar mutsuzluk.. Kimseyi takma keyfine bak canım lütfen.