Hamileliğimin son ayları tam işkenceydi. Boğuluyordum, nefes alamıyordum . Bebeğim doğdu. Benden mi kaynaklandı bilmiyorum ama ilk 3 ay çokk huzursuz bir bebekti. Depresyonum arttı. Ağlama krizleri, devamlı intiharı düşünme.... İlk günler sütüm gelmedi. Uğraştım çabaladım. Mama alıyordu ama içim gidiyordu. Günde 12 -13 saat emzirdim. Ağladıkça doymuyor diye mama verdik. Sağıyordum çok az geliyordu sütüm. Bu arada kendimi bilmez bir halde neden doğurdum yazık bebeğime bakamıyorum diye ağlama krizleri....Sütüm artsın diye herşeyi alıyordum ama uygulamıyordum. Tonla bitki çayları. Ama bir bakıyordum akşam olmuş ben bir bardak su bile içmemişim. Akşam nasıl oluyor sabah nasıl oluyor habersizim. Annem yanımda.... üzgün.... çaresiz. Doktora götürdü. Doğum sonrası depresyon teşhisi kondu. Doktor hemen ilaca başla dedi. Bebeğim daha 2 aylıktı. Ben bir damla bile olsun sütümü içsin diye inat ettim. Ancak 5 ay dayanabildim. Ben benlikten gittim. Ne hamileliğimi ne anne olmayı ne bebeğimin ilk aylarını anlayamadım. İlaca başladım . Maalesef bir faydası olmadı. Pişman oldum keşke azda olsa hala sütümü içseydi diye. şuan 7,5 aylık ben daha iyiyim. Oğluma en iyi şekilde bakabilmek için çabalıyorum. Ama bu depresyon neden beni buldu ki. Vicdanım huzursuz hala sağıyorum ama artık süt hiç yokk.