Doğum sonrası depresyon

azee13 .!.:

Beni tarif etmissin :) esimle yasadigim sorunlardan dolayi benim de cok kotu gecti.bebegim benim.stresimden kucagimda durmadi hep agliyordu bennde tabi.. o donemde esinden destek görmemek cok zor. Simdi bebegim 8 aylik esimle Düzelmeye calisiyoruz ama ne oldu. Ben aylarca agladim kizima yeterli olamadim. Depresif bir anne oldum vicdan azabi cekiyorum ve bunu telafi etmek icin de kucagimdan indiremiyorum onu. Ama hala da o gunler aklima gelince tuylerim urperiyor fotograflara bile bakamiyorum o derece .. Allah kimseye yasatmasin. .

Genişletmek için tıkla...

Aynı şeyleri bende yaşadım. Hamileliğimde de eşim benim için birşeyler yapıyordu belki ama herşey batıyordu bana. Eski yaşanan şeyleri düşündükçe birde duygusal bir insanım ağlatarak rahatlıyordum ancak. Ozaman işte stresin bebeğe geçeceğini düşündükçe daha da stres yapıyordum. Doğumdan sonrada loğusalıkta baya bunalttı beni. Şuan 3aylık oğlum çok şükürmancak kafaya yaşamamayı öğrendim daha iyiyim keşke daha öncede bu kadar duygusal davranmasaydım

azee13 .!.:

Evet halbuki en cok ese ihtiyaci oluyor insanin.. bende senin hesap bebegimle uzun zaman bag kuramadim hep agladi kucagima gelince. . Bu beni kahrediyordu. Bende ten temasi icin ciplak.emzirdim cogu zaman beraber banyo yaptik ve yanimda yatiriyorum :) böyle de devam edecegim. Lohusalik doneminde ihtiyacimiz olan tek sey anlayis sefkat ve sevgi halbuki.. sonra tamiri mumkun olmayan yaralar aciliyor insanin ruhunda. Ama cok sukur ki evlatlarmiz saglikli yanimizda.. bu da benim en buyuk mutluluk kaynagim su anda

Genişletmek için tıkla...

Evet katılıyorum. O günleri atlatmanın en güzel yolu sevgi ve şımartılmak. Yanında olduğunu ve olacağını fazlasıyla hissettirmek ama maalesef bazı erkekler bunu anlamayacak kadar odun

8 gün oldu dogum yapali kendi ailemden uzak yerde otryrm ilk çocuğum annem yok vefat etti yanimda teyzem kaldı oda gidio yarın eşimin işi çok yoğun benimle ilgilenmio hiç bişey umrunda değil sanki bebek olmamış gibi davranio her aksam anca işlerini anlatiyo gün içinde hiç aranıp bile kayinvalidem arka sokagimda oturuo toplasan 5 kez yarim saatliğine gelio gidio bebeegime bakabilcekmiyim korkusu başladı ramazan esime yemek nasil hazirlicam kendimi iyi hissetmiyorum henüz çok kotuyum

Demirsema .!.:

8 gün oldu dogum yapali kendi ailemden uzak yerde otryrm ilk çocuğum annem yok vefat etti yanimda teyzem kaldı oda gidio yarın eşimin işi çok yoğun benimle ilgilenmio hiç bişey umrunda değil sanki bebek olmamış gibi davranio her aksam anca işlerini anlatiyo gün içinde hiç aranıp bile kayinvalidem arka sokagimda oturuo toplasan 5 kez yarim saatliğine gelio gidio bebeegime bakabilcekmiyim korkusu başladı ramazan esime yemek nasil hazirlicam kendimi iyi hissetmiyorum henüz çok kotuyum

Genişletmek için tıkla...

Benimde kimsem yoktu.. senin yine teyzen varmış.. eşimde geç geliyordu. Korkularım vardı ciddi depresyona girmiştim.. inan bana Allah öyle bir güç kuvvet verıyor ki, ama ağlıyorsun ama deliriyorsun o bebege bakabiliyorsun.. yemek olayını yapamayabilirsin ben makarna bile yapamıyordum kahvaltılık karpuz menemen idare edin lohusalık geçince rahatlıycaksın

Bu başlığı görünce ben de ürperdim gerçekten. Ürperme kelimesi çok doğru bir seçim. Doğum yaptm çok şükür annem yanımdaydı. Eşim uykusuzluğunu bahane etti gitti ben sancı çekerken. Doğumdan sonra anneme gttim bebekler gibi baktı bana ama eşimin ilgisizliği ve üzerine saçma sebeplerden kavgalar çıkarması bebek görmesine gelen giden, üzerine benim hastalanmam, bi türlü iyileşememem daha üzerine bacaklarımın aşırı birşekilde şişmesi ve derin venöz trombozndan şüphelenilmesi. Bebeğinin aşırı gazlı olması ağlaması ağlamasıııı göğüs uçlarımın yara olması ve 2 ay geçmemesii.
Şimdi bile düşündükçe ağlayasım geliyor. Gitme günüm yaklştkça bebeği sallar ağlardım ben nasıl bakacağım diye.
20gün sonra kndi evime gittim düzenli yemek yemem lazım ama beşiğin başından tuvalete bile kalkamıyorum bıraktığım anda ağlıyor.
Yine gelen giden o arada hem ev temzlğne mi yetişeyim çocuğa mı bakayım kabusu.
Depresyon mu bilemem ama kötü hatırlıyorum o günleri ve ürperiyorum gerçekten.
Bu yazdıklarım belki başkasına hafif gelir aman ne var bunda diyebilir ama benim için hiç öyle değildi. Çünkü ilgi şefkat beklediğim bir dönemde eşim hiç yanımda yoktu. Bi gün annem geldi yemek getirmiş ben ufacık odada loş ışık altnda bebek sallayıp ağlıyodum. Tek başıma.
Dedi kızım yapma napyosn böyle bi televizyon aç bişey yap. Işık kapalı kapı kapalı mezarlık gibi kalmşsın burda.
Hani bide 40 gün çocuk çıkarlmaz derler ya. Hastaneye filan götürüyorm ama güya 40ına kdr evde kalsn diye saçma bi düşünce girmiş aklıma. Annem dedi çık dışarı sürekli al çocuğu gel.
Biraz daha iyi hissettim öyle çıktım anneme gttm tyzeme gttm arkdşma gittim. Sonra 2 aylıktı bebek arabası aldk hergün dışarı çktm.
Eşim karşı çkıyodu 2 aylık bebeği egzos dumanına maruz bırakıyosn diye dinlemedim.
Eğer eve tıkılı kalsaydm belki gerçekten çok daha kötü olacaktım.en büyük desteğim ailem sağolsn onlar da yardmcı oldular.
3 ay 4 ay derken gaz sancıları azaldı göğüs uçlarm iyileşti biraz daha tecrübe kazandm kendme güvenm geldi sonrası rutin zaten. Yaza denk geldi tatile gittik. Öyle öyle geçti.
Unutulur mu asla ama geçti...