Merhaba kızlar, forumu takip edenler arasındayim, bu açtığım ilk konum olacak.
15 yıllık evliyim 36 yaşındayım. Çalışan üç çocuklu bir anneyim. Eşimin de güzel bir mevkide işi var. Evine bağlı iş-ev arası gidip gelen, çocuklarla ilgili bir baba. Normal şartlarda uyumlu olan eşimin sanki iki farklı yüzü var. Her şey yolundayken benim bir sözüme, bir tavrıma günlerce küser. Sık sık tekrar ediyor. Aynı evin içinde aynı yatakta günlerce hiç konuşmadan yaşayıp gidiyoruz bazen. Dayanamadim çoğu zaman...ağladım olmadı... sustum olmadi.... bagirdim çağırdım olmadı..."Evlilik bitiyor, tukeniyoruz!"dedim... "Dayanacak gücüm kalmadı, çocuklar da çok etkileniyor."dedim olmadı... olmadı...bir türlü bu huyundan vazgeçmedi. Ne gece bizim küslügümüze ağlayarak uyanan oğlum , ne "Yine mi küseceksiniz?" diye en ufak tartışmada titreyen kızım bu huyundan vazgeçiremedi. Çok zor günler yaşadım sırf evdeki bu sessiz zulmünden... En özel günlerimiz 15 yılda düşünüyorm da küslükler arasında geçmiş gitmiş... Bayram, doğumgünü, kızımın okul gecesi, oğlumun mezuniyeti, yolculuklar, tatiller... O kadar çok ki hangi birini sayayım... Şimdi yine en ufak bir şeyden küstü üç gündür. Artık ona karşı duyarsızlaştım. Üç çocuk iş-güç derken bir de onun tripleri çok ağır geliyor. Ne hali varsa görsün diyorum. Kocası böyle olan, bu huyunu unutturan var mı? Bir akıl verin, yol gösterin, takdik verin lütfen. Mücadele etmiyorum artık... gücüm tükendi, hislerimi anlat, ağla- sızla olmadı! Küsmeyi unutmak bir yana daha da kroniklesti. Bu evdeki yabancı benim kocam mi aklım almıyor. Barışınca her şey bir anda yoluna giriyor gülüm balım muhabbet... Bıktım bu ikilemden!!! Yorumlarınızı bekliyorum.
canıım benim yaa inanılmaz üzüldüm mekanı cennet olsun anneciğinin, .. Annelerimiz aah annelerimiz neler çekioyo benim annecimde neler çekti allaha bin şükür hayatta ama babam hala kapris kapris gerçi artık bizde onu susturuoruz mümkün mertebe.. işte bu yüzden babalarına düşman nesiller yetişiyo ataerkil toplumun meyweleri... Aman o erkek alttan al, ne yapıcaksın kabullen dien zihniyetin sonuçları.. Topiği açan arkadaşım işin gerçekten zor bende küsen kocaya sinir olurum kocamın da bu tarz eğilimleri war beni çileden çıkarıo.... kadın we erkek neden eşit deil neden hep kadınlar madur edilmek zorunda anlamıorum we kesinlikle katılıorum naz niyaz kadına yakışır.... İşte çocuklarımız için herzaman çok güçlü olmalıyız onlar sağlıklı yetişmesi içinAnnemi gördüm sende... tevaffuk a bak ki az önce annemin bana bıraktığı günlüğü okudum.babam haftalarca bazen aylarca hatta8 9 ayi bile buldugu oluyodu anneme kuserdi. Üzerdi. Mutlu anlarimiz hrp sizinki ggibi olurdu. Bazen bi arkadasi yüzünden kirardi annemi bazen niye kapi sert örtülmüs niye bazen sen nasıl kendi hissettiklerini söylersin diye. Mahvetti annemi kanser yaptı en sonunda. Uslanmadi kanser tedavisine götürken bile yolda küstü valizleri ona taşıttı. Yetmedi agrim var diye cok naz yapiyosun diye küstü bi türlü yetmedi en sonunda öldürdü kadını kahrindan... olan kardesime bana anneme oldu. Hadi annem gitti kurtuldu. Ya biz? Çocukluğumuz gitti. Hayattaki en degerli varligimiz annemiz gitti. Yapayalnız kaldık. Cooook acı çektik cooook. Simdiki aklım olsa babam annemi uzdugu ilk anda bosatirdim zorla onlari. Ama cok küçüktük bir sey yapamadım. Şimdi olsa babami sürüm sürüm surundurdum. Anneme yedirirdim icirirdim gezdirirdim hayallerini yasatirdim ölürdüm uğrunda. Ama malesef babamin esi kardeşim ben aynı evde çürüyorum sırf gelinlikle cikabilmek için bu evden yoksa durmazdim kardesimle ayri eve çıkardım...
peki siz ilerde çocuklarınızın bu siteye bunları yazmasını ister miydiniz? Eger cocuklarinizi seviyosaniz önce kendinizi sevin ve ezdirmeyin esinize karşı.
Esiniz ikizler burcu olabilir mi acaba :)
O noktaya geldik 15 gün küstugu bir dönemdi. Dedim "bitsin artık!" Öyle bir ihtimal onun aklında hiç yok biz ayrılamayiz modunda. Dediğim gibi normal şartlarda muhabbetimiz evliligimiz gayet yolunda ama ta ki küsmeye görsün o koca benim degil sanki.
Çocukların çok etkilendigi bir dönemde söz verdi iki günü geçmeyecek diye tüm sözler unutuldu aynen devam... Sizi tebrik ederim az çok kendinizi anlatmayı basarmışsınız.Benim eşim öyledir
Çok uğraştım
İlk başlarda bir ay sürmüşlüğü vardır küslüğünün
Şimdilerde azalttı biraz ama buna taktik sökmüyor maalesef
Yani bağır,çağır, sende küs falan hepsi boş
Benimkine sadece sevgim bitiyor dedim, dayanamıyorum, çok ağladı o gece , kendi başına bıraktım hiç ilgilenmedim sabaha kadar ağladı. Elimde değil diyor, yapım böyle, değiştiremiyorum. Değiştireceksin dedim; ben nasıl 35 sene bekar yaşayıp sonra seninle tüm eski alışkanlıklarımdan vazgeçtiysem, sende bırakacaksın bu huylarını. Zamanla azaldı, şimdilerde iki üç gün sürüyor ve kaba saba halleri olmuyor en azından, kavga etmiyoruz, zamanla biraz daha toparlanacağını düşünüyorum. Ayrılık konusunu benimki de hiç ihtimal dahilinde görmezdi ama olabileceğini hissettirdim çok net bir şekilde
Evet ben de çok dedim rolleri değistik diye ama artık ben de yoruldum hem de çok. Neden iki medenî insan gibi oturup konuşulmaz da tavır yapılır anlam veremiyorum.Beni anlatmışsın resmen benimki de böyle aynen.dariliyor en ufak bi sôzümden aliniyor kiriliyor.sabrimi deniyor ya.kız gibisin cocuk gibisin diyorum
Ben senin kadar küsmuyorum diyorum nafile vazgecmedi huyundan bi turlu.
Her defasinda gidip gönül almaya calismaktan biktim artik.sanki o kadın,ben erkegim bu evlilikte
Merhaba kızlar, forumu takip edenler arasındayim, bu açtığım ilk konum olacak.
15 yıllık evliyim 36 yaşındayım. Çalışan üç çocuklu bir anneyim. Eşimin de güzel bir mevkide işi var. Evine bağlı iş-ev arası gidip gelen, çocuklarla ilgili bir baba. Normal şartlarda uyumlu olan eşimin sanki iki farklı yüzü var. Her şey yolundayken benim bir sözüme, bir tavrıma günlerce küser. Sık sık tekrar ediyor. Aynı evin içinde aynı yatakta günlerce hiç konuşmadan yaşayıp gidiyoruz bazen. Dayanamadim çoğu zaman...ağladım olmadı... sustum olmadi.... bagirdim çağırdım olmadı..."Evlilik bitiyor, tukeniyoruz!"dedim... "Dayanacak gücüm kalmadı, çocuklar da çok etkileniyor."dedim olmadı... olmadı...bir türlü bu huyundan vazgeçmedi. Ne gece bizim küslügümüze ağlayarak uyanan oğlum , ne "Yine mi küseceksiniz?" diye en ufak tartışmada titreyen kızım bu huyundan vazgeçiremedi. Çok zor günler yaşadım sırf evdeki bu sessiz zulmünden... En özel günlerimiz 15 yılda düşünüyorm da küslükler arasında geçmiş gitmiş... Bayram, doğumgünü, kızımın okul gecesi, oğlumun mezuniyeti, yolculuklar, tatiller... O kadar çok ki hangi birini sayayım... Şimdi yine en ufak bir şeyden küstü üç gündür. Artık ona karşı duyarsızlaştım. Üç çocuk iş-güç derken bir de onun tripleri çok ağır geliyor. Ne hali varsa görsün diyorum. Kocası böyle olan, bu huyunu unutturan var mı? Bir akıl verin, yol gösterin, takdik verin lütfen. Mücadele etmiyorum artık... gücüm tükendi, hislerimi anlat, ağla- sızla olmadı! Küsmeyi unutmak bir yana daha da kroniklesti. Bu evdeki yabancı benim kocam mi aklım almıyor. Barışınca her şey bir anda yoluna giriyor gülüm balım muhabbet... Bıktım bu ikilemden!!! Yorumlarınızı bekliyorum.
Çocukluğuna inmek gerekiyor diye düşünüyorum aslında. Nedir bu küsmek gerçekten ilginç bir vakaAllah sabır versin. Erkeğin böylesi hiç çekilmez. Bahane arıyor gibi geldi bana. Bir insan ne diye küser ki durduk yere bu kadar uzun süre??
aynı evde iki gün bile çok fazla ben iki saat kalsam daral geliyor keza eşime de öyle duramıyoruz barışıyoruz, konunu takip edicem yeni evli bi arkadaşım var fikirleri okuyup ona da anlatmak isterimÇocukların çok etkilendigi bir dönemde söz verdi iki günü geçmeyecek diye tüm sözler unutuldu aynen devam... Sizi tebrik ederim az çok kendinizi anlatmayı basarmışsınız.
Bence de.. Alıp karşınıza ciddi ciddi konuşsanız?? Niyetin ne? Ayrılmak istiyorsan ayrılalım, istemiyorsan da hareketlerine dikkat et gibisinden.. Benim annemle babam ayrı. Bana çok dediler onları barıştır diye ama bizim olay da farklıydı. Evde kavga gürültü hiç yoktu son zamanlarda. Kıskançlık da yoktu. Saygılıydılar birbirlerine karşı ama sanki aynı evde kalan arkadaşlar gibiydik aileden çok. Tek beraber olduğumuz an akşam yemekleriydi. Tek çocuktum bir de.. Çok zor ve sıkıntılı dönemlerdi. Annem bazen yengemlerde kalırdı, yatakları yıllardır hep ayrıydı. Hal böyle olunca ayrıldılar ve herkes bana baskı yapmaya başladı "sen ne kadar kötüsün, barıştırsana annenle babanı" diyenler oldu. Açıklama gereği bile duymadım çoğuna. Çünkü insanlara laf anlatmak çok zor. şimdi annem de babam da bayramda seyranda birbirini arar, benim düğünümde hiç ayrılmamış gibiydiler mesela. Ama ikisi de karı-kocadan çok arkadaş gibi görüyorlar birbirlerini ve böyle mutlular. Demem o ki, aşkınız bittiyse zorlamayın kendinizi çocuklar için. Emin olun aynı evde yabancı gibi yaşamanız daha çok etkiliyor çocukları.Çocukluğuna inmek gerekiyor diye düşünüyorum aslında. Nedir bu küsmek gerçekten ilginç bir vaka
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?