mayıs annesi olmayı düşünürken nisan annesi oldum.doğumuma 3 hafta kala doğum iznime ayrıldım.çok rahat bi hamilelik geçirdim ve son ana kadar arkadaşlarım nasıl çalışıyorlarsa bende öyle çalıştım.kimse bana hamilesin otur demedi.bir ben bilirim hastalara eğilerek damar yolu açışımı hastaların peşinde koşturmamı.her günün sonunda sanki doğuverecek gibi bir his var içimde dediğimde bebeği olan anneler öyle doğuverecek deyince doğmuyor kolaymı lafları.iznime ayrıldım artık evde huzurlu rahat bi şekilde denizimi bekleyeceğim.sabırsız kızım izine ayrıldığımı hissetti heralde iznimin 3. gününde dünyaya gelmek istedi ama doğuma daha 3 hafta var.ağrılarım başlamadan önce alışveriş merkezinde eşimle geziyorduk ben süreki çişim var az dur geliyorum diyerek 3 defa tuvalete gittim.az daha gezseydik alışveriş merkezinde doğuran kadın diye tv ye çıkacaktım.sabah 5 te suyum geldi ve beni duvarlara tırmandıran ağrım bir anda kayboldu.hastaneye 7 de gittik.yanımda sadece ayağını burkmuş ve muayene olmak için değneklerle yürüyen bi koca o kadar.beni doğum salonuna aldılar 9.30 doğum yaptım.kafası kocaman olduğundan çok dikişim vardı.o gece yanımda bi arkadaşım kaldı ve en büyük pişmalığın keşke yalnız kalsaydım.çünkü bana kokuna alışmasın diye bebeğimi yanıma vermedi.ama sabaha kadar arkadaşımın uyumasını bekledim neyse uyudu bebeğim ağlamaya başladı.yavaşça kalktım bebeğimle nihayet yalnız kaldım pespembe bebeğimi yanıma aldım yavrum uyuya kaldı.oda annesini çok özlemiş.bebeğim şimdi 7 aylık ve kollarımda uyutmaya bayılıyorum.allah hiçkimsenin kollarını boş bırakmasın bu duyguyu herkese tattırsın