- Konu Sahibi DERXIXNDENXIXZ
-
- #3.361
şu son msjlara bakıyorum da kızlar isteyen kızsın bana ama söylemeden geçemeyeceğim...
evet eşlerimizin işleri çok zor çok yoğun ve biz bilerek evlendik, sevdik tamam buna itiraz yok...
peki ya onlar? onlar da bilerek evlenmedi mi? biz onlara evlenirken şunu mu dedik: canım evlilik yıldönümümüzü hatırlamasan da olur! şahsen ben demedim. ben eşime dedim ki fiziken yanımda olmamana katlanabilirim, ama ruhen hep benim yanımda olduğunu hissetmeliyim. ne yani çok mu zor bir evlilik yıldönümü tarihi hatırlamak, tlfda iki güzel sözle gönül almaya çalışmak...
ayrıca ne yani sırf onlara mı zor? tamam belki bizim özgürlüğümüz var ama ne kadar var? eşim yanımda yok diye bekarken yaptığım bir çok aktiviteden uzak duruyorum şimdi. halbuki ben bunları bekarken de yapardım. yanımda yine erkek yoktu. ama şimdi evliyim diye değil, eşim benden uzakta diye ben de yapmıyorum bunları ben de fedakarlık ediyorum özgürlüklerimden...
ayrıca nedir fedakarlık? ben her gün koskacaman evimde yalnız uyuyorum, uyanıyorum, yiyiyorum , ağlıyorum, gülüyorum...
eşim der ki bana ben yemeğe 20 kişi oturuyorum. sense tek başına, tuzu uzat diyeceğin bile kimse yok.
sizce hangimiz daha yalnızız?
neden bir ilişkinin sorumluluğunu sürekli bir kadın taşımak zorunda olsun? onlara ne kadar zorsa bize de o kadar zor...
ben sadece mesleklerinden dolayı fiziksel olarak yanımızda olmamalarını kabul edebilirim. ben bunu göze alarak evlendim, beni ruhen aç bırakacağını düşünerek değil...
sürekli bi şekilde erkeklere hak verilmeye başladı bu topikte. hemcinslerimizin yalnızlıklarını, kırgınlıklarını anlayıp paylaşmıyoruz bile...
rahatsız oldum paylaşayım istedim...
öpüyorum hepinizi...
evet eşlerimizin işleri çok zor çok yoğun ve biz bilerek evlendik, sevdik tamam buna itiraz yok...
peki ya onlar? onlar da bilerek evlenmedi mi? biz onlara evlenirken şunu mu dedik: canım evlilik yıldönümümüzü hatırlamasan da olur! şahsen ben demedim. ben eşime dedim ki fiziken yanımda olmamana katlanabilirim, ama ruhen hep benim yanımda olduğunu hissetmeliyim. ne yani çok mu zor bir evlilik yıldönümü tarihi hatırlamak, tlfda iki güzel sözle gönül almaya çalışmak...
ayrıca ne yani sırf onlara mı zor? tamam belki bizim özgürlüğümüz var ama ne kadar var? eşim yanımda yok diye bekarken yaptığım bir çok aktiviteden uzak duruyorum şimdi. halbuki ben bunları bekarken de yapardım. yanımda yine erkek yoktu. ama şimdi evliyim diye değil, eşim benden uzakta diye ben de yapmıyorum bunları ben de fedakarlık ediyorum özgürlüklerimden...
ayrıca nedir fedakarlık? ben her gün koskacaman evimde yalnız uyuyorum, uyanıyorum, yiyiyorum , ağlıyorum, gülüyorum...
eşim der ki bana ben yemeğe 20 kişi oturuyorum. sense tek başına, tuzu uzat diyeceğin bile kimse yok.
sizce hangimiz daha yalnızız?
neden bir ilişkinin sorumluluğunu sürekli bir kadın taşımak zorunda olsun? onlara ne kadar zorsa bize de o kadar zor...
ben sadece mesleklerinden dolayı fiziksel olarak yanımızda olmamalarını kabul edebilirim. ben bunu göze alarak evlendim, beni ruhen aç bırakacağını düşünerek değil...
sürekli bi şekilde erkeklere hak verilmeye başladı bu topikte. hemcinslerimizin yalnızlıklarını, kırgınlıklarını anlayıp paylaşmıyoruz bile...
rahatsız oldum paylaşayım istedim...
öpüyorum hepinizi...