B
Began
'ın yorumunu dikkate alın.
Eşinizin çok iyi bir insan, damat olması güzel ama önemli olan evlilik ilişkinizde-çekirdek ailenizde karşılıklı davrandığınız.
Eşinizle yaşayan sizsiniz.
Benim babam el iyisi, ev ağasıdır.
Anneme diliyle kimi zaman da eliyle
(eskidendi-buna şimdi cesaret edemiyor) yaptığı eziyeti anlatsak kimse inanmaz
çünkü dışarıya inanılmaz kibar ve centilmendir, şimdi düşününce ne kıymeti var?
Senelerce korku kültürü ile yaşadık hepimiz,
aman babam kızmasın,
aman keyfi kaçmasın.
O da biz evlatlarına düşkündü,
babamdan tek bir tokat yedim o da uyardığı halde tırnak uzattım diye, lise 2. Sınıftaydım.
Ama anneme dırdırı, siniri yüzünden
Evimizde huzur yoktu, hep diken üstündeydik.
Yerinizde olsam bu durumun oğlunuz üzerindeki etkilerini ve ilerde bu etkiye vereceği tepkileri düşünürdüm.
Siz zaten karşılıklı saygıyı kaybetmişsiniz,
düzeltmek çok çaba ve zaman ister bari
o yavruyu kurtarın.
Oğlunuz ya aşırı uyumlu ve itaatkar, özgüveni zayıf bir yetişkin ya da isyankâr ve babasını, onun istemediği şeyler yaparak üzen bir
genç-yetişkin olacak.
Üçüncü bir şık yok.
Çocuklarla çalışan bir uzman olarak son derece sağlıksız bir aile yapısı içinde bulunduğunuzu ve oğlunuzun zarar gördüğünü/göreceğini belirtmek isterim.
Eşinizi tedaviye ikna edin.