Delirmek üzereyim

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...

RickandMorty .!.:

Cok ciddi boyutta okb niz var.. nç

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Korona basladiginda herkesten biraz daha endiseliydim ve kurallara cok dikkate ettim, temizlik olsun hijyen olsun vs. Oncesibde de zaten uzun bir zaman benim icin zor ve sıkıntılıydı, ailemden biri rahatsizdi ve onun tedavisiyle de ilgilenmem gerekti. Bu korona surecinde de zorunlu olarak tasindik, tasindiktan sonra bu sefer her sey pis gelmeye basladi, bir turlu temizleyemedim, temizlenmiyor. Baska bir sey dusunemiyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...

Zinnur5 .!.:

Ne yazacagimi bilmiyorum, sadece yazmak istedim. Kendime de esime de insanlara da cok yabancilastim, her seye, herkese yabancilastim. Yasamak istemiyorum, bu icinde bulundugum durum da yasamak degil zaten. İntihari eledim, becerebilecegim bir sey degil. Ya delirecegim ya baska bir sey böyle giderse.

Her sey pis geliyor, gun gectikce her sey daha da pis geliyor, igreniyorum. Kendimden, esimden, dokundugum yerlerden. Ev temizlenmiyor. Sizce tamamen teniz olmak mumkun mu, yoksa boyle bir sey yok mu? Eskiden ne kadar pismişim, geldigimde giysilerimi degistirirdim ama yikamazdim, oyle asardim da bir iki kez giydiysem gardroba. Ya misafir nasil agirliyordum, her yer, her sey o zaman da pisti ama nasil yasiyordum oyle? Hayret ediyorum, her seye hayret ediyorum.

Ne kimseyi gormek istiyorum, ne telefonla konusmak, ne bir sey yapmak. Sikayetim yok karantinadan, iftar sofralarinda bulusamamaktan ya da insanlarla gorusememekten. Herkesin aksine cok memnunum, nefret etmisim sanki insanlardan. Ozledim diyorlar telefonda cevap vermiyorum, bazen israr ederlerse ben ozlemenisim kusura bakma diyorum. Esim geliyor aksam, gormek istemiyorum, ayri odalarda takiliyoruz.

Memnun degilim yine halimden, yasamak iskence. Hayatin hic bir anlami yok, bir uretkenligim kalmadi. Kitaplara bile dokunamiyorum, kagitlar pis, kitaplar pis, her sey oyle pis geliyor. Tuvalet olayı işkence. Uyusam, uyuyamiyorum, bölük pörçük her şey.. Bir kac psikologla goruştum, biri ilk seanstan sonra bana donmedi, parasini bile veremedim, benden mi kaynakli, kendisinden mi bilmiyorum. Basta benden kaynakli diye dusundum, daha da kotu oldum. Neyse baskasini denedim, tanidigim biri tavsiye etmem ona devam etme dedi, kendisi de psikolog. Bir baskasi hem de psikiyatristti, bir seyleri hosuma gitmedi ona da devam etmek istemedim. yine psikolog tanidigim baska birini tavsiye etti, uzun zamandir musait degilmis musait olmasini bekledim, randevu aldim bekliyorum. Yalniz guvenim yok, daha onceden yanlis uygulanan terapiler sonucu hep bir guvensizlik var icimde, nasil guvenebilirim bilmem. Sonum ne olur gercekten merak ediyorum. Sadece yazmak istedim, gunluk gibi, dert anlatmak gibi oyle. Umarim her sey gercekten iyiye gider, hepimiz icin..

Genişletmek için tıkla...