Herkese merhaba,
Bende derdimi sizinle payasmak istiyorum. Belki birsey yapamassiniz, ama en azindan az da olsa.. Paylasmakla destek olursunuz.
Ben 25 yasindayim ve cok kuccukken biz yurtdisina geldik. 12 yaslarindaydim. Annem babam buranin dilini bilmedikleri icin, onlara her konuda yardim olmaya çalistim. Doktor randevulerden tut, kardeslerimin okul toplantilarina. Her islerine yardimci olmaya çalistim, ne cocuklugumu yasayabildim, ne gencligimi. Her konuda birseyler yapmaya çalistim, hem maddi, hem manevi. Onlarin bana anne baba olmasi yerinde, ben onlara anne babalik etmissim. Herseyi benden bekliyorlar. Biz 7 cocuguz evde, ve en buyugu ben oldugum icin, butun isler benim omuzuma düstü. Kardesimin dogdugu andan, tut cocuklarin bakana kadar. Hepsini en iyi sekilde hal etmeye çalistim, annem babam icin. Ve onlara cok normal geliyor. Onlarin gözünde, ben onlarin kiziyim, ve tabiki herseyi yapmam gerek. Benim hayatimda neymis, onlarin istedigi zamanda, istedigi anda hazir olmam gerek.
Benim kendi hayatimda var, ve ben artik kendi hayatimi yasamak istiyorum. Onlarin yüzünden benim gelecegim mahf oldu. Bunlara ragmen, en iyi okullarda okudum. Ve suan saglik projerle ugrasiyorum. Ama hem iste, hem normal hayatimda, sanki icimde hep bir engel var, tam dikkatimi veremiyorum birseye. Kendimi tam ifade edemiyorum. Hep kendimi eksik hissediyorum. Hep suçlu hissediyorum anne ve babama karsi, kendi hayatimi yasarken (çalismak, okumak, kendini gelistirmek). Acaba onlar icin ne yapabilirim diye. Ama onlar benim hayatima engel oluyorlar artik.
Aslinda annem babam cocuklara bakamiyorlar, dogru durust. Bir cocuga yemek verip ve onun bir evi olmasi, yeterli buluyorlar. Ama bunlar yeterli degil. Belkide farkinda degiller bunlarin, ama bir cocugun bunlardan daha fazla seye ihtiyaci var. Sevgiye, düzene, vaktinde uykuya, dogru durust egitim almalari.. vs vs vs.... Ya sabah kalkiyorlar, dogru durust birsey yok evde okula götürmek icin. Annemin babamin parasimi yok, var... Neden bu düzeni cocuklara vermiyorlar? Ben bunlari gördükçe çok rahatsiz oluyorum. Annemle bunu defalarca tartistim.. Zaten evin butun isleri, cocuklar, okul, hersey anneme düsmüs.. Babamsa, sadece yatar, kalkar, anneme kizar.. ve hic birsey yapmaz.. cocuklari nasil büyütücegini bile bilmiyor.. sürekli onlara kiziyor.. Eskidende bize çok vuruyordu, ama bunu artik yapmiyor. Devlet onu 2 yil, bizden uzak tuttu, bunlari yaptigi icin. Ama annem onu tekrar eve aldi, elalem ne der diye.. Peki biz?
Bizim piskolojimizi hepsini bozan.. Bizim dogru durust bir gelecegimize bile sahip olmamamiz? Biz 6 kizkardesiz ve 1 erkek kardesimiz var. Ama biz kizlar, hic bir erkege güvenimiz yok.. Evliligi hic düsünmüyoruz, cunku anne babami hep örnek gördük. Bizim evde günde 24 saat kavga var.. Yoruldum artik, kafam okara dolu ki. Sabah i$e gitmem gerek.. Ama hic bir moralim yok..
Bunu suan yazma sebebim.. Annem babam yeni bir ev bulmuslar, ve cocuklari hersey tekrar bize biraktirlar. Halbuki yeni ülkeden gelmislerdi, ve ben 3 hafta i$e gidemedim, cocuklara bakmak için. Simdi ise.. tekrar ayni seyler yasiyoruz. Onlarin hic bisey farkinda olmamalari benim çok zoruma gidiyor.
Iki yildir bir piskologa gidiyorum, ama onunda faydasi artik yok.. Ya bir ailenin yükü bir çocuk tasiyamaz, piskolog ne yapabilir ki zaten..
Ablalarim, kardeslerim.. ne yaapabilirim :2::2::2::2::2:
Annem bana diyor, evli olsaydin.. böyle olmazdi.. Ama evlenmek kaçis degil ki... Benim piskolojim suan zaten böyle birseyi kaldirmaz
Kendimi yarali bir kus hissediyorum sanki.. Uçmak için fazla zayif.. Ölmek için fazla güçlü
Karmasik oldu biraz.. Kusura bakmayin...
Bende derdimi sizinle payasmak istiyorum. Belki birsey yapamassiniz, ama en azindan az da olsa.. Paylasmakla destek olursunuz.
Ben 25 yasindayim ve cok kuccukken biz yurtdisina geldik. 12 yaslarindaydim. Annem babam buranin dilini bilmedikleri icin, onlara her konuda yardim olmaya çalistim. Doktor randevulerden tut, kardeslerimin okul toplantilarina. Her islerine yardimci olmaya çalistim, ne cocuklugumu yasayabildim, ne gencligimi. Her konuda birseyler yapmaya çalistim, hem maddi, hem manevi. Onlarin bana anne baba olmasi yerinde, ben onlara anne babalik etmissim. Herseyi benden bekliyorlar. Biz 7 cocuguz evde, ve en buyugu ben oldugum icin, butun isler benim omuzuma düstü. Kardesimin dogdugu andan, tut cocuklarin bakana kadar. Hepsini en iyi sekilde hal etmeye çalistim, annem babam icin. Ve onlara cok normal geliyor. Onlarin gözünde, ben onlarin kiziyim, ve tabiki herseyi yapmam gerek. Benim hayatimda neymis, onlarin istedigi zamanda, istedigi anda hazir olmam gerek.
Benim kendi hayatimda var, ve ben artik kendi hayatimi yasamak istiyorum. Onlarin yüzünden benim gelecegim mahf oldu. Bunlara ragmen, en iyi okullarda okudum. Ve suan saglik projerle ugrasiyorum. Ama hem iste, hem normal hayatimda, sanki icimde hep bir engel var, tam dikkatimi veremiyorum birseye. Kendimi tam ifade edemiyorum. Hep kendimi eksik hissediyorum. Hep suçlu hissediyorum anne ve babama karsi, kendi hayatimi yasarken (çalismak, okumak, kendini gelistirmek). Acaba onlar icin ne yapabilirim diye. Ama onlar benim hayatima engel oluyorlar artik.
Aslinda annem babam cocuklara bakamiyorlar, dogru durust. Bir cocuga yemek verip ve onun bir evi olmasi, yeterli buluyorlar. Ama bunlar yeterli degil. Belkide farkinda degiller bunlarin, ama bir cocugun bunlardan daha fazla seye ihtiyaci var. Sevgiye, düzene, vaktinde uykuya, dogru durust egitim almalari.. vs vs vs.... Ya sabah kalkiyorlar, dogru durust birsey yok evde okula götürmek icin. Annemin babamin parasimi yok, var... Neden bu düzeni cocuklara vermiyorlar? Ben bunlari gördükçe çok rahatsiz oluyorum. Annemle bunu defalarca tartistim.. Zaten evin butun isleri, cocuklar, okul, hersey anneme düsmüs.. Babamsa, sadece yatar, kalkar, anneme kizar.. ve hic birsey yapmaz.. cocuklari nasil büyütücegini bile bilmiyor.. sürekli onlara kiziyor.. Eskidende bize çok vuruyordu, ama bunu artik yapmiyor. Devlet onu 2 yil, bizden uzak tuttu, bunlari yaptigi icin. Ama annem onu tekrar eve aldi, elalem ne der diye.. Peki biz?
Bizim piskolojimizi hepsini bozan.. Bizim dogru durust bir gelecegimize bile sahip olmamamiz? Biz 6 kizkardesiz ve 1 erkek kardesimiz var. Ama biz kizlar, hic bir erkege güvenimiz yok.. Evliligi hic düsünmüyoruz, cunku anne babami hep örnek gördük. Bizim evde günde 24 saat kavga var.. Yoruldum artik, kafam okara dolu ki. Sabah i$e gitmem gerek.. Ama hic bir moralim yok..
Bunu suan yazma sebebim.. Annem babam yeni bir ev bulmuslar, ve cocuklari hersey tekrar bize biraktirlar. Halbuki yeni ülkeden gelmislerdi, ve ben 3 hafta i$e gidemedim, cocuklara bakmak için. Simdi ise.. tekrar ayni seyler yasiyoruz. Onlarin hic bisey farkinda olmamalari benim çok zoruma gidiyor.
Iki yildir bir piskologa gidiyorum, ama onunda faydasi artik yok.. Ya bir ailenin yükü bir çocuk tasiyamaz, piskolog ne yapabilir ki zaten..
Ablalarim, kardeslerim.. ne yaapabilirim :2::2::2::2::2:
Annem bana diyor, evli olsaydin.. böyle olmazdi.. Ama evlenmek kaçis degil ki... Benim piskolojim suan zaten böyle birseyi kaldirmaz
Kendimi yarali bir kus hissediyorum sanki.. Uçmak için fazla zayif.. Ölmek için fazla güçlü
Karmasik oldu biraz.. Kusura bakmayin...
