- 30 Ekim 2018
- 1.458
- 4.433
-
- Konu Sahibi Lalalala1234
- #1
Iyi aksamlar herkese
Covid salgını benim de artık psikolojimi bozmaya başladı. Son günlerde fazlaca kabus görüyorum ve geceleri uyanip tekrar uyumakta zorlaniyorum. Tabi gun icinde yorgun ve halsiz oluyorum.
Devlet kurumunda çalışıyorum. Salgın başladığında nisa sonlarına kadar dönüşümlü çalışıp normal çalışmaya geçtik. Çocuklara sokağa çıkma yasağı varken bile ise cocugumla birlikte gitmek durumunda kaldım (kendime ait odam var) amirim öyle yapabileceğimi söyledi, izin vermedi evden calismama. Uzun bir süre sağlıkçı abim yengemin çocuğu yiğenim de gündüzleri bizimle kaldı. Akşam geldiklerinde eve geçiyorlardı. Çünkü bırakacak kimseleri yok. Su anda 2 haftadır yine bizde. Işe de oğlum ve yigenimle birlikte gidiyoruz. Işime hiç konsantre olamıyorum. Zihnen de bedenen de aşırı yoruluyorum. Sonunda kiymetim bilinir mi onu da bilmiyorum.
Şimdi artık bir de görev verildi ve hasta aileleri ziyaret edip evde olup olmadıklarına bakıyoruz. Bu da beni korkutuyor. Bilerek ve ekstra koruyucu ekipman olmadan o binalara girmek çok tedirgin edici. Görevi yapma konusunda sıkıntım yok. Bunun vatani bir görev olduğunu düşünüyorum. Ailelere dışarı çıkmamaları gerektiğini, ihtiyaclari olup olmadigini soruyoruz. Varsa ihtiyaclark gerekli yerlere iletiyoruz ve yardimci oluyorlar. Eğer gittiğimiz kişi izolasyona uymuyorsa ceza yazılıyor. Dediğim gibi bunu yapmaktan gocunmuyorum. Ama her şey üst üste geldi.
Butun bunların üstüne iş yerimdeki calisanlarin sürekli görevde kaçınması en ufak bir konuda Bu benim görevim değil diyip kenara çekilmesi, herkesin sadece kendini dusunmesi... insan kendini aptal hissediyor.
Sonra sosyal medyaya, bdv ye bir bakıyorum herkes kendini nasıl koruduğunu yazıyor? Nasıl dışarı çıkıyorlar vs diye yorum yapılıyor. Ben de buna son derece katılıyorum. Avm ye filan gitmem tabi bunlara ben de kızıyorum. Ama böyle ise gidip gelince, bir şekilde hayatin icinde olunca, 50, 60 hatta 100 kisilik toplantılara katılınca hiç evden çıkmayan insanlar kadar hassas olunamıyor.
Bu yoğunluk eve de tabi sinir bozukluğu olarak yansıyor. Yani çok üzgünüm kızgınım korkuyorum...
Covid salgını benim de artık psikolojimi bozmaya başladı. Son günlerde fazlaca kabus görüyorum ve geceleri uyanip tekrar uyumakta zorlaniyorum. Tabi gun icinde yorgun ve halsiz oluyorum.
Devlet kurumunda çalışıyorum. Salgın başladığında nisa sonlarına kadar dönüşümlü çalışıp normal çalışmaya geçtik. Çocuklara sokağa çıkma yasağı varken bile ise cocugumla birlikte gitmek durumunda kaldım (kendime ait odam var) amirim öyle yapabileceğimi söyledi, izin vermedi evden calismama. Uzun bir süre sağlıkçı abim yengemin çocuğu yiğenim de gündüzleri bizimle kaldı. Akşam geldiklerinde eve geçiyorlardı. Çünkü bırakacak kimseleri yok. Su anda 2 haftadır yine bizde. Işe de oğlum ve yigenimle birlikte gidiyoruz. Işime hiç konsantre olamıyorum. Zihnen de bedenen de aşırı yoruluyorum. Sonunda kiymetim bilinir mi onu da bilmiyorum.
Şimdi artık bir de görev verildi ve hasta aileleri ziyaret edip evde olup olmadıklarına bakıyoruz. Bu da beni korkutuyor. Bilerek ve ekstra koruyucu ekipman olmadan o binalara girmek çok tedirgin edici. Görevi yapma konusunda sıkıntım yok. Bunun vatani bir görev olduğunu düşünüyorum. Ailelere dışarı çıkmamaları gerektiğini, ihtiyaclari olup olmadigini soruyoruz. Varsa ihtiyaclark gerekli yerlere iletiyoruz ve yardimci oluyorlar. Eğer gittiğimiz kişi izolasyona uymuyorsa ceza yazılıyor. Dediğim gibi bunu yapmaktan gocunmuyorum. Ama her şey üst üste geldi.
Butun bunların üstüne iş yerimdeki calisanlarin sürekli görevde kaçınması en ufak bir konuda Bu benim görevim değil diyip kenara çekilmesi, herkesin sadece kendini dusunmesi... insan kendini aptal hissediyor.
Sonra sosyal medyaya, bdv ye bir bakıyorum herkes kendini nasıl koruduğunu yazıyor? Nasıl dışarı çıkıyorlar vs diye yorum yapılıyor. Ben de buna son derece katılıyorum. Avm ye filan gitmem tabi bunlara ben de kızıyorum. Ama böyle ise gidip gelince, bir şekilde hayatin icinde olunca, 50, 60 hatta 100 kisilik toplantılara katılınca hiç evden çıkmayan insanlar kadar hassas olunamıyor.
Bu yoğunluk eve de tabi sinir bozukluğu olarak yansıyor. Yani çok üzgünüm kızgınım korkuyorum...