Ailemin evindeyiz. Hamileyken çok sarılıp, rahatça saçımı okşardı ailemin yanında. Çok mutlu olurdum. Ki evde yapmadığı şey. Biraz göstermelikcama mutlu olurdum işte. Şimdi ise buz gibi soğuk. Bende bıktım biraz. Ailemi sevmemek için sürekli açık arıyor. Okeyi de kahve de oynuyor.Okeyi kahvehanede mi evde mi oynuyor? Sizi görmediği 1 haftalık süreçten sonra özleyip sarılması gerekirken bebeği öpmüş sadece. Tuhaf davranıyor. Peki hâlâ annenizin evinde misiniz? Eşiniz oraya mı geldi, yoksa evinize mi döndünüz? Acaba eşiniz ailenizin yanında rahat davranamayan birisi mi ? Ailenizle arası nasıl?
Çevre baskısı bence. Evlendik sırada çocuk. Ki iyi ki oldu oğlum çok seviyorum onuSorumluluktan korkup size bırakıyor her şeyi sanki
Ama bunun için geç kalmış
Baba sorumluluğunu almak istemiyorsa neden çocuk yapmış ki?
Adam belli yol belli. Çocuk olunca eve bağlanır bana daha yakın olur sevgi şefkat gösterir demişsiniz ama çocuğun yükünü bile sırtlamıyor. Hayatınızın gidişatı size bağlı kocanıza değil. O kendi sosyal çevresi içinde takılacak süslenip püslenip sokağa çıkacak, çocuk sanki gökten gelmiş gibi gram ilgilenmeyecek. Değişir düzelir diye bekleye bekleye ömrünüzü mü harcayacaksınız? Hayatınız evliliğiniz bu şekilde de sürer çünkü kocanız evin oğlu modunda takılıyor. Giyinip süslenip arkadaşlarıyla buluşan yiyen içen genç delikanlı gibi. Konuşmak ağlamak yardım istemek bir işe yaramamış. Gerçekçi yazacağım kızmayın lütfen; yarın veya uzak gelecekte birine gönlünü bile kaptırabilir. Çünkü aşk sevgi bağlılık, eşine şefkat, zor zamanlarda yanında olma vs yok adam vefasız.Denedik..
Adam hep aynıymış, siz kafanızda iyi koca iyi baba diye kodlamışsınız. Siz de lütfen hatalarınızın sorumluluğunu alın.Önceden de çok çok ilgili sevgi dolu değildi ama galiba o kadar ihtiyaç duydum ki doğum,dogumda yaşadıklarım, ilk ayların o zorluğu. Çok fazla ilgi ve sevgi aradım.
Bi zaman sonra duzelir duzelmesine bebekte biraz ele geldikce gecer esinizin siniri stresi ama burada onemli olan tum o sureclerden sonra siz affedebilecek misiniz?? Ben acikcasi- bu kadar degildi ama- bazi hatalarindan dolayi (o surecte yaptigi ) esimi hala affedemiyorum. Bazen hala şu gün olmus hatirladikca adami şamarlayasim geliyor. Lohusayken yapilanlar unutulmaz. O yuzden bence imkan varsa ya uzman yardimi imkan yoksa da bir sekilde konusarak cozmeye calisin. Esinizden destek goremezsenizde yakininiz falan vardir umarim size destek olacak. Cunku mutlaka destek lazim. Fizikselden de ziyade psikolojik destek.Aslında çocuktan önce daha çok yardım ederdi bana. Daha çok düşünürdü. Daha ilgili olurdu. Ben doğumdan sonra var olanın üstüne eklemesini beklerken, aksine var olan sevgiside gitti. Öyle diş görünüşe bakıp sevmeyecek biri de değil. Sanki beni çocuğa sattı ve kendi hayatına bakıyor
Bebeği o istedi. Hemde çok istedi. Bebekten sonra evliliğimizin önceden anlamsız olduğunu bebekle anlam kazandığını falan söyledi. Ben buna da çok üzüldüm. Ya hiç Çocuğumuz olmasaydı? Anlamsız miydik?
Yok yemedi kesinlikle. Bir de sanki testosteron basti adamı. Erkeğim ben erkeğim moduna girdi. Eskiden bu tarz şeylere takılmazdi.
Malesef eşiniz evlilik insanı değilmiş başından beri sinyalleri vermiş size neden zorladınız böyle bi evliliği .. çocuk kurtarmaz ki böyle evlilikleri büyük cesaret ilgisiz erkeğe bir cocuk vermek..4aylik bir bebeğim var. Eşimle gün gün uzaklaşıyoruz. Bebeğimizin en ufak bir suçu yok. Çok tatlı çok akıllı bir bebek. Ama eşim beni asla anlamadı. Lohusaligimda da şu an da da azıcık bile nazımı çekmedi. Çok ağladım ama hiçbir zaman okeyi ve işi kadar benimle ilgilenmedi. Önceden de çok çok ilgili sevgi dolu değildi ama galiba o kadar ihtiyaç duydum ki doğum,dogumda yaşadıklarım, ilk ayların o zorluğu. Çok fazla ilgi ve sevgi aradım. Önceden tolere ettiğim. Alttan aldığım, ilk adımı attığım durumlari tolere edemedim. İlk adımı da atamadım. O da daha fazla okey ve daha fazla arkadaş, telefon, uyku bağımlısı oldu. Bir haftadir annemlere geldim. Onlarda kalıyordum. Bugün eşim geldi. Hiç sarılmadı. Sadece oğlumuzu sevip, öptü. Bende sarılmadım. Bazen çok ama çok boşanmak istiyorum. Sonra oğluma bakıyorum kıyamıyorum. Eşimi de aslında çok seviyorum ama gittikçe sevgim öfkeye ve hayal kırıklığına geçiş yapmaya başladı.
Malesf aynı şeyleri yaşamış biriyim çok sevdiğim aşık olduğum adamdan ve üzgünüm ki kardeşim başı ne ise sonu da aynı oluyor çocuk için sabrettikçe daha kötü oluyor olan sana oluyor çocuğa oluyor daha küçük ken ayrılmak en iyisi oğlum 4 yaşında boşanalı 3 ay oldu hergun babasını soruyor eve gelsin istiyor ve bunu güzel dille anlatıyorum anlamıyor çocuk işte ben ondan sevgi beklerken kendimi yemişim üzüntüden ölümden döndüm kendine bunu yapma daha çok yeni herşey al karşına konuş seni kaybetmekten korksun ben bunu yapmadım sen yap severken ayrılmak çok zor4aylik bir bebeğim var. Eşimle gün gün uzaklaşıyoruz. Bebeğimizin en ufak bir suçu yok. Çok tatlı çok akıllı bir bebek. Ama eşim beni asla anlamadı. Lohusaligimda da şu an da da azıcık bile nazımı çekmedi. Çok ağladım ama hiçbir zaman okeyi ve işi kadar benimle ilgilenmedi. Önceden de çok çok ilgili sevgi dolu değildi ama galiba o kadar ihtiyaç duydum ki doğum,dogumda yaşadıklarım, ilk ayların o zorluğu. Çok fazla ilgi ve sevgi aradım. Önceden tolere ettiğim. Alttan aldığım, ilk adımı attığım durumlari tolere edemedim. İlk adımı da atamadım. O da daha fazla okey ve daha fazla arkadaş, telefon, uyku bağımlısı oldu. Bir haftadir annemlere geldim. Onlarda kalıyordum. Bugün eşim geldi. Hiç sarılmadı. Sadece oğlumuzu sevip, öptü. Bende sarılmadım. Bazen çok ama çok boşanmak istiyorum. Sonra oğluma bakıyorum kıyamıyorum. Eşimi de aslında çok seviyorum ama gittikçe sevgim öfkeye ve hayal kırıklığına geçiş yapmaya başladı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?