4aylik bir bebeğim var. Eşimle gün gün uzaklaşıyoruz. Bebeğimizin en ufak bir suçu yok. Çok tatlı çok akıllı bir bebek. Ama eşim beni asla anlamadı. Lohusaligimda da şu an da da azıcık bile nazımı çekmedi. Çok ağladım ama hiçbir zaman okeyi ve işi kadar benimle ilgilenmedi. Önceden de çok çok ilgili sevgi dolu değildi ama galiba o kadar ihtiyaç duydum ki doğum,dogumda yaşadıklarım, ilk ayların o zorluğu. Çok fazla ilgi ve sevgi aradım. Önceden tolere ettiğim. Alttan aldığım, ilk adımı attığım durumlari tolere edemedim. İlk adımı da atamadım. O da daha fazla okey ve daha fazla arkadaş, telefon, uyku bağımlısı oldu. Bir haftadir annemlere geldim. Onlarda kalıyordum. Bugün eşim geldi. Hiç sarılmadı. Sadece oğlumuzu sevip, öptü. Bende sarılmadım. Bazen çok ama çok boşanmak istiyorum. Sonra oğluma bakıyorum kıyamıyorum. Eşimi de aslında çok seviyorum ama gittikçe sevgim öfkeye ve hayal kırıklığına geçiş yapmaya başladı.