- 8 Temmuz 2013
- 5.703
- 9.097
- 398
- Konu Sahibi elmadilimi
- #1
Birkaç ay önce bulunduğum ilde, alanında çok iyi diye nitelendirilen bir doktordan doğal yollarla hamile kalma ihtimalimin %5-10 arasında olduğunu ve durumumun pko sayılabileceğini öğrendim. Zaten bunu duymak çok da şaşırtıcı değildi, adetlerim düzensizleşmişti, yaklaşık 3 ayda bir adet oluyordum. Şaşırmadım ama kendi içimde günlerce,aylarca düşündüğüm şeyi başka birinin ağzından duymak çok sarsmıştı beni. Doktor vakit kaybetmeden ilaç tedavisine başlamayı, bu çözüm olmazsa aşılama, tüp bebek vs. sırayla deneyeceğimizi söylemişti.
Umudumu kaybetmemeye çalıştım, burada tedaviyle de olsa güzel haber alanları çokça okuduğum için umutlu olmam gerektiğini biliyordum. İlk ay Klomen isimli ilacı kullandım ama küçücük bir hapa öyle büyük umutlar bağlamak beni çok yıpratıyordu, doktora gittiğimde ilacın yeterli olmadığını öğrendim. Ama bir dahaki randevuya gitmedim, tedavi beni yıpratacaktı biliyordum ve vazgeçtim daha en başından.
Gerçekten de ilaç işe yaramamıştı, regl oldum. Ama üzülmedim, ben zamana bırakmayı tercih etmiştim. İlaçlara, iğnelere, doktorlara değil... Sonra o günlerde bu konuyu okudum. Yumurtam oluşmadığı için hamile kalamıyordum ama yine de bu testleri denemeye karar verdim. Yol uzundu, öyle tahmin ediyordum. O yüzden bolca almalıydı her iki testten de. Gebelik testinden 50'li paket, ovülasyondan da bir o kadar sipariş ettim. Testler geldi, hem de çok ucuza geldi. Paketin içinden çıkan kağıtta önerilen günde başladım ovülasyon testini yapmaya, hep iki çizgiydi ama ikinci silik. Değişimi gözlemlemek için asetat kalemle gün yazıp fotoğrafladım ben de. Sonunda 21.günde kopkoyuydu ikinci çizgi...
Denedim, ama umutlu değildim pek. Adet olmam gereken güne yakın test yaptım birkaç gün, hep negatifti. Eşim soruyordu, olmadı diyordum, içim acıyordu ama "zamana bırakacaktık zaten,üzülme" diyordum. Ben üzülüyordum...
Günler geçti, regl olmadım. Şaşırmadım da, zaten alışmıştım 3 ayda bir olmasına. Ama geciktikçe yersiz bir umut doluyordu içime, hadi diyordu bir ses, bir test yap, zaten elli tane var, boşa gitse ne olur... İşten gelmiştim o gün, o sese, o umuda yenik düştüm. Eşim üzülmesin diye gizli gizli yaptım testi. Bir yandan da umursamamaya çalışarak başka şeylerle uğraşıyordum odada. Sonra şifonyere birşey koyarken üstündeki teste baktım umarsızca, çift çizgiydi. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım, aynıydı, koyu bir ikinci çizgiydi. Teste baktım, yanlış test değildi. Ovülasyon değil gebelik testiydi işte... Hem de çift çizgi olan bir gebelik testi...
Negatif testleri evirip çevirip silik bir ikinci çizgi görmeye çalışırdım, gerek yokmuş. Rabbim ol dediyse oluyormuş zaten. En umutsuz olduğun anda, içinde sıcacık bir duygu yeşeriveriyormuş küçücük bir testle...
Ama... Emin olamıyor insan yine de, hevesi kursağında kalsın istemiyor. O küçücük yanılma payına gidiyor aklı, o anda bile. Ve eşime söylememeye karar veriyorum. Ama 5 dk. sonra testi gösterirken buluyorum kendimi, öyle büyük ki içimdeki o duygu, birine anlatmazsam taşıyamam sanki. Söyleyiveriyorum, eşim şaşkın, duygulanıyor ama tutuyor kendini. Benim gibi temkinli olmaya çalışıyor, kan tahlili yaptralım diyor. O gece eşim uyuyor mu bilmiyorum ama ben uyumuyorum, arkamı dönüp sessizce ağlıyorum, sanki ağladıkça üzerimdeki yükler azalıyor. Sabah kocaman bir heyecanla kan vermeye gidiyorum, telefonda öğrenebileceğim saat gelene kadar kim bilir kaç yüz kere bakmışımdır saate. Hayatımın en uzun birkaç saati geçiyor ve ellerim titreyerek dokrotu arıyorum, sonuç pozitif. Doktor bana başka birşeyler daha söylüyor ama duymuyorum ki, test pozitif. Hayırlı olsun falan diyor ama ben birşey diyemeden kapatıyorum telefonu o şaşkınlıkla. İnsan 3 damla idrarla yaptığı bir testle, bir doktorun ağzından çıkan iki kelimeyle bu kadar mı mutlu olur ya Rabbim...
Dua etmekten bile vazgeçmişken, isyan etmeye bu kadar yakınken, bu kadar büyük mükafat, akıtılan o gözyaşları için mi verilir Allah katından...
Şimdi 9 haftalık, minik bir kalp atıyor içimde
İki gün önce gördük onu, küçük bir ekranda. Kalp atışını duyduk, gümbür gümbür atıyordu minicik bebeğimin kalbi. Ağlasam mı gülsem mi bilemedim, ne büyük mutluluk. En büyük şükür sebebim oldu bu küçük can... Şimdi aylar büyük bir hızla geçsin ve kucağıma alayım istiyorum mucizemi. Ve bu duyguyu yaşamak için gözyaşı döken,dua eden,bekleyen, umut eden, sabır gösteren herkese dua ediyorum. Rabbim onların da yüzünü güldürsün...
Umudumu kaybetmemeye çalıştım, burada tedaviyle de olsa güzel haber alanları çokça okuduğum için umutlu olmam gerektiğini biliyordum. İlk ay Klomen isimli ilacı kullandım ama küçücük bir hapa öyle büyük umutlar bağlamak beni çok yıpratıyordu, doktora gittiğimde ilacın yeterli olmadığını öğrendim. Ama bir dahaki randevuya gitmedim, tedavi beni yıpratacaktı biliyordum ve vazgeçtim daha en başından.
Gerçekten de ilaç işe yaramamıştı, regl oldum. Ama üzülmedim, ben zamana bırakmayı tercih etmiştim. İlaçlara, iğnelere, doktorlara değil... Sonra o günlerde bu konuyu okudum. Yumurtam oluşmadığı için hamile kalamıyordum ama yine de bu testleri denemeye karar verdim. Yol uzundu, öyle tahmin ediyordum. O yüzden bolca almalıydı her iki testten de. Gebelik testinden 50'li paket, ovülasyondan da bir o kadar sipariş ettim. Testler geldi, hem de çok ucuza geldi. Paketin içinden çıkan kağıtta önerilen günde başladım ovülasyon testini yapmaya, hep iki çizgiydi ama ikinci silik. Değişimi gözlemlemek için asetat kalemle gün yazıp fotoğrafladım ben de. Sonunda 21.günde kopkoyuydu ikinci çizgi...
Denedim, ama umutlu değildim pek. Adet olmam gereken güne yakın test yaptım birkaç gün, hep negatifti. Eşim soruyordu, olmadı diyordum, içim acıyordu ama "zamana bırakacaktık zaten,üzülme" diyordum. Ben üzülüyordum...
Günler geçti, regl olmadım. Şaşırmadım da, zaten alışmıştım 3 ayda bir olmasına. Ama geciktikçe yersiz bir umut doluyordu içime, hadi diyordu bir ses, bir test yap, zaten elli tane var, boşa gitse ne olur... İşten gelmiştim o gün, o sese, o umuda yenik düştüm. Eşim üzülmesin diye gizli gizli yaptım testi. Bir yandan da umursamamaya çalışarak başka şeylerle uğraşıyordum odada. Sonra şifonyere birşey koyarken üstündeki teste baktım umarsızca, çift çizgiydi. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım, aynıydı, koyu bir ikinci çizgiydi. Teste baktım, yanlış test değildi. Ovülasyon değil gebelik testiydi işte... Hem de çift çizgi olan bir gebelik testi...
Negatif testleri evirip çevirip silik bir ikinci çizgi görmeye çalışırdım, gerek yokmuş. Rabbim ol dediyse oluyormuş zaten. En umutsuz olduğun anda, içinde sıcacık bir duygu yeşeriveriyormuş küçücük bir testle...
Ama... Emin olamıyor insan yine de, hevesi kursağında kalsın istemiyor. O küçücük yanılma payına gidiyor aklı, o anda bile. Ve eşime söylememeye karar veriyorum. Ama 5 dk. sonra testi gösterirken buluyorum kendimi, öyle büyük ki içimdeki o duygu, birine anlatmazsam taşıyamam sanki. Söyleyiveriyorum, eşim şaşkın, duygulanıyor ama tutuyor kendini. Benim gibi temkinli olmaya çalışıyor, kan tahlili yaptralım diyor. O gece eşim uyuyor mu bilmiyorum ama ben uyumuyorum, arkamı dönüp sessizce ağlıyorum, sanki ağladıkça üzerimdeki yükler azalıyor. Sabah kocaman bir heyecanla kan vermeye gidiyorum, telefonda öğrenebileceğim saat gelene kadar kim bilir kaç yüz kere bakmışımdır saate. Hayatımın en uzun birkaç saati geçiyor ve ellerim titreyerek dokrotu arıyorum, sonuç pozitif. Doktor bana başka birşeyler daha söylüyor ama duymuyorum ki, test pozitif. Hayırlı olsun falan diyor ama ben birşey diyemeden kapatıyorum telefonu o şaşkınlıkla. İnsan 3 damla idrarla yaptığı bir testle, bir doktorun ağzından çıkan iki kelimeyle bu kadar mı mutlu olur ya Rabbim...
Dua etmekten bile vazgeçmişken, isyan etmeye bu kadar yakınken, bu kadar büyük mükafat, akıtılan o gözyaşları için mi verilir Allah katından...
Şimdi 9 haftalık, minik bir kalp atıyor içimde
İki gün önce gördük onu, küçük bir ekranda. Kalp atışını duyduk, gümbür gümbür atıyordu minicik bebeğimin kalbi. Ağlasam mı gülsem mi bilemedim, ne büyük mutluluk. En büyük şükür sebebim oldu bu küçük can... Şimdi aylar büyük bir hızla geçsin ve kucağıma alayım istiyorum mucizemi. Ve bu duyguyu yaşamak için gözyaşı döken,dua eden,bekleyen, umut eden, sabır gösteren herkese dua ediyorum. Rabbim onların da yüzünü güldürsün...
Allah hayırlısıyla kucağınıza almayı nasip etsin
(((
