Şu an bir konferansa ktılıyorum yurtdışında ama o kadar mutsuzum ki, negatif duygular beni esir aldı ağlamamak için kasıyorum. Zaman sanki geçmiyor. Sorun diğer insanlarla kaynaşamamak. Sanki yokmuşum gibi davranıyorlar gibi geliyor, negatif duygular yoğunlaştıkça bu algım daha da hassaslaşıyor. Dün konferans için yolculuğa çıkmadan önce 4-5 kişilik bir grup sohbet ederken aralarına girip birşey sormak istedim, sorumu kimse cevaplamadı kendi aralarında devam ettiler çok kötü hissettim. Ardından buna benzer birkaç olay daha oldu. Neyse konferans alanına vardık akşam parti vardı lobide, indim baktım herkes içkisini almış muhabbette ne yapacağımı bilemedim, odama gelip uyudum
(
Sabah "Allahım gör halimi yardım et" diye dualar ederek kalktım pozitif olmaya çalışacaktım ama dakka 1 gol 1: odamdaki fransız kız kahvaltıya geliyor musun dedi, evet dedim sandım ki birlikte gitmek istiyor.. Kapıdan çıktık kız beni beklemeden yürümeye başladı, koridorun sonunda arkadaşıylar karşılaştı onla birlikte yürüdü. Bende zaten bişeyler birikmiş ağlamamak için dudağımı ısırdım resmen. Resmen enerjim diplerde şu anda, sonra pişman olmamak için kendimi iyi hissetmeye çalışıyorum beceremiyor. Konferanstan da soğumuş durumdayım. Oturum boyunca kk'da konu okudum dinlemedim hiç, yüklü para vermeme rağmen
( Bir nefret duygusu çöreklendi içime resmen diğerlerinden nefret ediyorum aralarına giremediğim için.. Bu duyguyu nasıl aşarım ben