Çok mu hassasım?

Merhaba. 2.5 aylık anneyim.Kızım uyanıkken her daim onun yanında olmam gerektiğini düşünüp yanından hiç ayrılmıyorum.Anakucağında oyalanırken veya beşiğinde kendi kendine dururken yanında olmam gerektiğini düşünüyorum.Eşim kendime fazla yüklendiğimi düşünüyor."Sonuçta kendi kendine oyalanıyor ve sen de başka işlerine arada onu kontrol ederek bakabilirsin." diyor. Gün içinde onunla oyunlar oynuyor, ona egzersiz yaptırıyor, onunla sürekli konuşuyorum ve tabiiki de günlük bakımını (yüz temizliği, burun temizliği, D vitamini vermek) yapıyorum.Oyalandığı halde yanında kaldığımdan sanırım çok yoruluyor ve geriliyorum.Bugünlerde zaten gündüz uykuları da değişti.Gece çok rahat uyuyor;ama gündüzleri 20-30 dk. ancak uyuyor.Eskiden en az 1 saat ve düzenli uyurdu.Oyalanırken bile yanında olmam sizce fazla hassasiyet göstergesi mi?Onun hiçbir anını kaçırmamak ve gelişiminde olumsuz şeylere yol açmamak istiyorum.

reoc .!.:

Merhaba. 2.5 aylık anneyim.Kızım uyanıkken her daim onun yanında olmam gerektiğini düşünüp yanından hiç ayrılmıyorum.Anakucağında oyalanırken veya beşiğinde kendi kendine dururken yanında olmam gerektiğini düşünüyorum.Eşim kendime fazla yüklendiğimi düşünüyor."Sonuçta kendi kendine oyalanıyor ve sen de başka işlerine arada onu kontrol ederek bakabilirsin." diyor. Gün içinde onunla oyunlar oynuyor, ona egzersiz yaptırıyor, onunla sürekli konuşuyorum ve tabiiki de günlük bakımını (yüz temizliği, burun temizliği, D vitamini vermek) yapıyorum.Oyalandığı halde yanında kaldığımdan sanırım çok yoruluyor ve geriliyorum.Bugünlerde zaten gündüz uykuları da değişti.Gece çok rahat uyuyor;ama gündüzleri 20-30 dk. ancak uyuyor.Eskiden en az 1 saat ve düzenli uyurdu.Oyalanırken bile yanında olmam sizce fazla hassasiyet göstergesi mi?Onun hiçbir anını kaçırmamak ve gelişiminde olumsuz şeylere yol açmamak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

canım benim seni çok iyi anlıyorum..ben 4 yaşında bir erkek ve 19 aylık bir kız annesiyim..oğlum ilk doğduğunda o uyurken bile yanında olmak isterdim özlerdim uyurken onu..anneliğe doyamamak veya alışamamak mıydı bilmiyorum..anne olmak elbette onunla ilgilenmeyi gerektirir ama ben şunu anladım artık..kendimede bakmam gerektiğini..hep onlar için çabalarken yorgun uykusuz ve öfkeli bir anne olmak onlara daha büyük kötülük..kendi kendine oyalanıyorsa bırak biraz etrafı keşfetsin..mızmızlanmadığı sürece ilgini verme ama kucağındayken de sevgini doya doya ver..önce kendin iyi olmalısın bu hayattaki sonra kızına iyi olabilesin..o senden yardım istediğinde belli eder zaten..biraz kendine vakit ayır..benim gibi 2 çocuk olunca herşey iki kat zorlaşıyor..ama bu durumda bile ben mutlaka kendime 1-2 saat ayırırım kızım uyurken..oğlum da kreşe gidiyor..anne olmak hep yanında olamk değil..ona yokluğunda da yanında olduğunu hissettirebilmektir..ruhen doyurursan çocuğunu sana bağımlı değil ama sevgisiyle çok bağlı bi evlat yetiştirmiş olursun...

bende sizin gibiyken hiç yanından ayrılmazdım.hatta uyurken bile.
yemeği bile masa da değil beşiğin yanında yerdim:)
zamanla geçicek inanın.şu an bunu yapmak istemeseniz de eliniz de değil biliyorum.
bir kaç ay sonra normalleşir.hiç sıkıntı etmeyin.içinizden nasıl geliyorsa öyle davranın,kasmaya gerek yok:)
kızım şimdi 38 aylık, odasına gitse de azıcık yanlız kalsam diyorum:)

nicole78 .!.:

canım benim seni çok iyi anlıyorum..ben 4 yaşında bir erkek ve 19 aylık bir kız annesiyim..oğlum ilk doğduğunda o uyurken bile yanında olmak isterdim özlerdim uyurken onu..anneliğe doyamamak veya alışamamak mıydı bilmiyorum..anne olmak elbette onunla ilgilenmeyi gerektirir ama ben şunu anladım artık..kendimede bakmam gerektiğini..hep onlar için çabalarken yorgun uykusuz ve öfkeli bir anne olmak onlara daha büyük kötülük..kendi kendine oyalanıyorsa bırak biraz etrafı keşfetsin..mızmızlanmadığı sürece ilgini verme ama kucağındayken de sevgini doya doya ver..önce kendin iyi olmalısın bu hayattaki sonra kızına iyi olabilesin..o senden yardım istediğinde belli eder zaten..biraz kendine vakit ayır..benim gibi 2 çocuk olunca herşey iki kat zorlaşıyor..ama bu durumda bile ben mutlaka kendime 1-2 saat ayırırım kızım uyurken..oğlum da kreşe gidiyor..anne olmak hep yanında olamk değil..ona yokluğunda da yanında olduğunu hissettirebilmektir..ruhen doyurursan çocuğunu sana bağımlı değil ama sevgisiyle çok bağlı bi evlat yetiştirmiş olursun...

Genişletmek için tıkla...

Çok doğru şeyler yazmışsınız.Teşekkür ederim tavsiyeleriniz için.

cilvenaz07 .!.:

bende sizin gibiyken hiç yanından ayrılmazdım.hatta uyurken bile.
yemeği bile masa da değil beşiğin yanında yerdim:)
zamanla geçicek inanın.şu an bunu yapmak istemeseniz de eliniz de değil biliyorum.
bir kaç ay sonra normalleşir.hiç sıkıntı etmeyin.içinizden nasıl geliyorsa öyle davranın,kasmaya gerek yok:)
kızım şimdi 38 aylık, odasına gitse de azıcık yanlız kalsam diyorum:)

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle haklısınız.Önceleri pusetinde uyurken bile sık sık kontrol ediyordum.Şimdi daha az kontrol etmeye çalışıyorum. Zamanla umarım gereksiz kaygılarımdan kurtulurum.Allah hepimizin yavrusunu bize bağışlasın.

reoc .!.:

Merhaba. 2.5 aylık anneyim.Kızım uyanıkken her daim onun yanında olmam gerektiğini düşünüp yanından hiç ayrılmıyorum.Anakucağında oyalanırken veya beşiğinde kendi kendine dururken yanında olmam gerektiğini düşünüyorum.Eşim kendime fazla yüklendiğimi düşünüyor."Sonuçta kendi kendine oyalanıyor ve sen de başka işlerine arada onu kontrol ederek bakabilirsin." diyor. Gün içinde onunla oyunlar oynuyor, ona egzersiz yaptırıyor, onunla sürekli konuşuyorum ve tabiiki de günlük bakımını (yüz temizliği, burun temizliği, D vitamini vermek) yapıyorum.Oyalandığı halde yanında kaldığımdan sanırım çok yoruluyor ve geriliyorum.Bugünlerde zaten gündüz uykuları da değişti.Gece çok rahat uyuyor;ama gündüzleri 20-30 dk. ancak uyuyor.Eskiden en az 1 saat ve düzenli uyurdu.Oyalanırken bile yanında olmam sizce fazla hassasiyet göstergesi mi?Onun hiçbir anını kaçırmamak ve gelişiminde olumsuz şeylere yol açmamak istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Birkaç hafta öncesine kadar bende böyleydim. Hiç yanımdan ayırmak istemiyordum. Ama artık sinirlerim kaldırmıyor. Biraz bırakıyorum tek başına takılsın diye. Yine de zorluyor. Ben bir de evden çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Yaptığım işte kolay değil. Zamanla geçer emin ol. Onunla sinirli bir şekilde 24 saat ilgilenmektense, doya doya ve neşeli bir şekilde 12 saat ilgilen. Eminim gelişimi için bu daha iyi olur.

DivaSatanica .!.:

Birkaç hafta öncesine kadar bende böyleydim. Hiç yanımdan ayırmak istemiyordum. Ama artık sinirlerim kaldırmıyor. Biraz bırakıyorum tek başına takılsın diye. Yine de zorluyor. Ben bir de evden çalışıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Yaptığım işte kolay değil. Zamanla geçer emin ol. Onunla sinirli bir şekilde 24 saat ilgilenmektense, doya doya ve neşeli bir şekilde 12 saat ilgilen. Eminim gelişimi için bu daha iyi olur.

Genişletmek için tıkla...

Belli zamandan sonra sinirler yıpranıyor.Benim ilk çocuğum olduğu için sonunu bilmediğim bir film izler gibiyim. Ailem farklı bir şehirde ve ben bebeğimi yalnız büyütüyorum.İnanın çoğu şeyi internete bakarak yapıyorum.Bu beni daha da üzüyor.Bana yol gösterecek birinin yanımda olmasını ve bana moral vermesini çok isterdim.Neyse ki eşim yardım ediyor.Yoksa çocuk büyütmek gerçekten zor.Çocuğunu iyi yetiştirme gayretinde olan bütün anneleri tebrik etmek lazım.

merhaba,benimde 2 aylik bi oglum var,benimde ilk cocugum ve yurtdisinda esimden baska kimsem olmadan buyutuyorum bebegimi..bence mutlu anne demek mutlu bebek demek.kendinizi hic biseye zorunlu hissetmeyin.bikac gun bende hic yanimdan ayirmak istemedim ama bu durum hem beni hem oglumu cok gerdi.artik kendi basina oynarken bnde film izliyorum mesela yada ortaligi topluyorum,kitap okuyorum,arada laf atip mincikliyorum tabi kendisini tabi oyun oynarken yada gulerken ki videolarini cekmeye devam ediyorum arada..bence cocuklarin kendilerini onlar icin feda eden annelerden cok onlara ilginc gelen annelere ihtiyaclari var.ufaklik oyun oynarken karsisinda kitap okuyan arada laf atip oyuna dahil olan anne hem kendi okuma ihtiyacini karsilayip hemde bebegini yanliz birakmadigi icin bence gayette yeterli bi anne.yada yemek yaparken bebegi ana kucagina koyup elindeki sebzelerle bebegiyle oynayan anne cocugunu ihmal etmis olmaz.
ufakta bir ornek vermek istiyorum..en yakin arkadasimlarimdan biri benden 4 ay once dogum yapti,bebegini bi dk bile yanliz birakmadan buyutmek istedi,surekli kucakta ve konusarak gecti ilk aylari..bebek kucukken sorun yok tabi,tasimasi kolay zaptedmesi kolay..ama artik bebek agirlasti ve gittikce de agirlasiyor,tasimasi zorlasti haliyle..suan arkadasim 10 dk kendisi oynasin diye gozunun icine bakar oldu bebeginin cunku annesiz durmuyor cocuk.bebek arabasina koyup disari cikartamaz oldu kizcagiz,cunku kapali diye onun icinde de durmak istemiyor afacan acilen annesini cagirdi gecen hafta cunku dayanamaz oldu artik kizcagiz..oyuzden eger bebeginiz yanliz vakit geciriyorsa birakin gecirsin,her dk basina olmaniz ilerisi icin iyi olmayabilir.