- 3 Haziran 2015
- 36.921
- 118.964
- 35
-
- Konu Sahibi Vivezlavie
- #21
yeahh
yeahhAllahtan benimde o konuda bir prensim var o da beni yonlendiriyor.
Evet insani zorlayanda bu zatenÇözüm yolu irade.
Bu gibi durumlarda yanlışın farkındaysan iradeni kullanmalı hatırlamalı ve vazgeçmelisin :) yoksa zor
yeahhvalla eşim olmassaydi aklım allak bullak olurdu birisi fazla iyi niyetimden yararlanmaya çalışırsa eşim duyarsa kalkar gider bin laf eder agir laf yani ben onun kadarda edemem laan benim karıma niye öle istiyorsun ne istiyorsun karımdan der.. eşim varken kimse bana bişey yapamiyor.
annem kayınvalıdeKaynana ? Ahhh ahh bir bahtil inanc vardir düğümü çözebilirsen kaynanla iyi geçinirsin diye. Ben o düğümü hiç çözememiştim. Evlenmeden daha sıkıntı yaşıyorum Allahtan bende elti yok :))))
O sen cok farkli yollarla ogrenmissin oylesi daha zor :)annem kayınvalıde
ama benımkısı kaynana
ıkızıde eltım
sanırım genetık kodlama hatası ıle dogmus yasıyorlar
nasıl bı kotu nıyetse bana hayır demeyı surat yapmayı
herseyı altdan almamayı acıta acıta ogrettıler
dılerım kımse benım yolumdan ogrenmez :)
iyilikten maraz dogar
Darısı başıma .. Merhamet eksik olmasın ama iyi niyet uzak dursunBen de çok iyi niyetliyimdir. (yani evlenene kadar öyleydim açıkçası)
Hatta eşim, babam, arkadaşlarım derdi. Bukadar poziitif olma, küfredene gülme, arkandan vurana 2 gün sonra canım deme diye.
Küçüklüğümden beri annemin 'sana taş atana sen ekmek at boşver' lafıyla büyüdüm çünkü.
Annem hep boşver derdi, görme, duyma, bilme. 3 günlük dünyadayız derdi.
Çok arkadaşımdan darbe aldım, yalnız kaldığımda oldu.
Evlendim birşeylere mecbur bırakılmalar, yetiştiğim hayatın tam zıttı bi hayat, ayak uyduramama, eşimin ailesiyle ufak çaplı sorunlar falan filan derken ben benlikten çıktım 1 senede açıkçası.
Artık bildiğin çirkef bir insanmışım gibi hissediyorum kendimi. İstemediğim şeylere 'hayır' dedikçe ben huzurlu oluyorum ama karşımdaki huzursuz oluyor diye bir anlık tereddüüte kalıyorum ama mecburum.
İyi niyet gerçekten hoş bir şey değil. Suistimal eden fazla oluyor iyi bir insan, merhametli bir insan olduğunu anladıklarında.
Darısı başıma .. Merhamet eksik olmasın ama iyi niyet uzak dursun
Nasıl aştınızbende bu durumu yenı aştım
allah bana öyle bı kaynana ve eltı verdıkı
ama sımdı ınsanlara karsı daha soguk mesafelı oldum...
Arkadaslar ;
Derdim aslında yıllardan beri müzdarip olduğum bir dert. Insanlara karşı çok fazla iyiyim ve bu sorunu ne kendim aşabildim ne doktorla nede ilaçlarla. Karşımdaki insan ne yaparsa yapsın bağırsın çağırsın , laf soksun ama iki dakika sonra bana bi gülsün hemencecik yaptığını unutuyor ve tavır koyamıyorum. Biri bişey istesin hayır diyemiyorum. Karşımdakine cevap vereceğim zaman sesim kısılıyor ezilip büzülüyorum... Tabi benimde bir noktam var o noktaya gelince bende patlıyorum ama genelde bu böyle oluyor. Yorumlarınızı merak ediyorum. Sizce bunun bir çözüm yolu var mı ?
Bizler birileriyle bir ilişki yaratmak için kendimizi kaybediyoruz.Başka insanların bakış açısı adına kendimizden vazgeçiyoruz. Onların ihtiyaçlarını, isteklerini ve arzularını yerine getirmekle, onların bizimle birlikte mutlu olacaklarını düşünüyoruz. Peki gerçekten bizimle mutlular mı?Ben de bu gruptandım bence, çıktığım da söylenemez hatta. Aşırı korumacı büyüdüm. Sebebini buna bağlıyorum daha çok.
Üniversiteyi bitirdim, işe girdim her iş üstüme yüklendi ama ne zam ne tatil isteyebildim çekingenliğimden ve iyi niyetimden. Ekmek kazandığım yer, o işi de yapayım ne olcak diye diye. Sonra kimse anlamadan ben patlama noktasına geldim ve istifa ettim. Bikaç ay iş aradım ve bulduğumda tecrübeliydim. Önce oranın düzenini, işleyişini öğrendim. Sonra hangi iş benim sorumluluğumda ayrımını öğrendim. Kendi işlerimi titizlikle yapmaya devam edip, diğer işleri sırtlanmadım ama o işi yapana gerekirse yardım da ettim.
İlk defa bir erkek arkadaşım olmasına cesaret ettim. Evlendim. Maddi yükü sırtlandım, eşimin ailesinin her tür gereksiz isteğine uydum. Onlar mutlu olsun, ne olacak onu da yapayım diye diye. Sonra küçük kardeşinden bile edepsizlik gördüm. Daha neler neler. Şimdi boşanma aşamasındayız. Artık insan ilişkilerinde de kullanılmadan, adil olabilmeyi öğrendiğimi sanıyorum.
Umarım sizler böyle acı tecrübelerle değil,zamanında öğrenirsiniz. Ve çocuklarımızı da otorite boşluğu olmadan, fazla da korumacı olup sıkmadan yetiştirebiliriz.
Karşımdakine değer verip, hak ettiği gibi davranamadım hiç. Evet, kendime değer vermedim, tevazu yapmaya çalıştığım özgüven eksikliğimi kendime bile gizlememdendi belki de.Bizler birileriyle bir ilişki yaratmak için kendimizi kaybediyoruz.Başka insanların bakış açısı adına kendimizden vazgeçiyoruz. Onların ihtiyaçlarını, isteklerini ve arzularını yerine getirmekle, onların bizimle birlikte mutlu olacaklarını düşünüyoruz. Peki gerçekten bizimle mutlular mı?
Mutlu olamazlar, çünkü onlar kendileriyle mutlu değiller. İnsanlar ilişkiler yaratmaya çalışmayı sürdürüyorlar, ama kendi hayatınızla ilişkiniz yoksa, başka biriyle nasıl ilişkide olacaksınız? Eğer kendiniz için orada değilseniz, başka biriyle nasıl birlikte olabilirsiniz?
Eğer sen kendine hak ettiğin değeri verirsen, herkes sana değer verir.
Peki sana bir soru arkadaşım: Ya sen kendine insanların sana davrandığı gibi değil de, davranılması gerektiği gibi davransaydın? Bu ne yaratırdı hayatında?
Siz en azından öğrenmişsiniz ben onu da yapamadım o kadar acı tecrübeye rağmenBen de bu gruptandım bence, çıktığım da söylenemez hatta. Aşırı korumacı büyüdüm. Sebebini buna bağlıyorum daha çok.
Üniversiteyi bitirdim, işe girdim her iş üstüme yüklendi ama ne zam ne tatil isteyebildim çekingenliğimden ve iyi niyetimden. Ekmek kazandığım yer, o işi de yapayım ne olcak diye diye. Sonra kimse anlamadan ben patlama noktasına geldim ve istifa ettim. Bikaç ay iş aradım ve bulduğumda tecrübeliydim. Önce oranın düzenini, işleyişini öğrendim. Sonra hangi iş benim sorumluluğumda ayrımını öğrendim. Kendi işlerimi titizlikle yapmaya devam edip, diğer işleri sırtlanmadım ama o işi yapana gerekirse yardım da ettim.
İlk defa bir erkek arkadaşım olmasına cesaret ettim. Evlendim. Maddi yükü sırtlandım, eşimin ailesinin her tür gereksiz isteğine uydum. Onlar mutlu olsun, ne olacak onu da yapayım diye diye. Sonra küçük kardeşinden bile edepsizlik gördüm. Daha neler neler. Şimdi boşanma aşamasındayız. Artık insan ilişkilerinde de kullanılmadan, adil olabilmeyi öğrendiğimi sanıyorum.
Umarım sizler böyle acı tecrübelerle değil,zamanında öğrenirsiniz. Ve çocuklarımızı da otorite boşluğu olmadan, fazla da korumacı olup sıkmadan yetiştirebiliriz.