Merhabalar bu siteye yeni katılan bir üyeyim.Öncesinden hiçbir fikir beyan etmeden sadece site içerisindeki başlıkları okuyordum fakat öyle bir noktaya geldim ki hesap açıp ben de sizler gibi içimi dökmek istedim.Şimdiden okuyacaklara teşekkür ederim :)
19 yaşında 2 kere üniversite sınavına hazırlanan bir öğrenciyim.Çoğu tekrardan sınava hazırlanan öğrenciler gibi ben de yoğun bir psikolojik bunalım içerisindeyim.Fakat bu bunalımın kaynağını sadece gelecek kaygısı olusturmamakla beraber,hayatımın geneli anlamında kurban psikolojisi etkisi cok yuksek.Tabi ki kendi kendime teşhis koyamam ama son 2 3 yıldır aile içi harcamalarimda bana alınan şeyler sonrası gereksiz mahcubiyet ve ailem icin yükmüşüm hissiyatı,arkadaş çevresinde fazlalikmisim hissi,duygusal ilişkilerimde sağlıklı bağlantılar kurmayı başaramama durumu vs peşimi bırakmıyor.Alınılmayacak konularda bile anlam çıkarıp ağlamaya başlıyorum.Özellikle ailemin dediklerinde hassasiyetim arttı diyebilirim.Bu durumun sebebini hala bilmiyorum profesyonel destek almayı düşündüm bunu aileme de söyledim fakat annemin de süregelen bir psikolojik tedavi süreci olduğundan böyle bir duruma bulaşmamı istemediler."Kendi kendini problemli ilan edeceksin abartma" diyorlar.(Annem de zamaninda ağır derecede depresyon tanısı aldı.Bu yüzden annemden bana geçmiş depresyon veya paranoyaklık eğilimi olduğunu düşünmedim değil).Bu tarz desteklerin olması gerektiğini düşünüyorum fakat ailemi hiçbir zaman ikna edemedim onlardan habersiz gitmeye de yeltenmedim.Çünkü evden bile çıkmıyorum.Üstüne üniversite kazanıp kazanamayacağım,ailemin benden yüksek seviyede beklentisi durumu beni daha da baskıya sokuyor.Belki diyebilirsiniz beklentileri olması normal diye ama onlar için yükmüşüm gibi hissediyorum. İyi bir üniversite,iyi bir bölüm kazanamazsam onlar için hayırlı evlat olamam düşüncesine giriyorum.Bu düşüncede olan tek ben değilim ama bende öyle bir hal aldı ki nefes darlığı,moral kaybına sebebiyet veriyor.
Ekstra konudan sapmak gibi olmasın bu yazdıklarım dışı aşk ilişkilerimde de ayrılıklar sonrası takıntılı olma,karşıdaki kişinin hayatına devam edip benim tek yapabileceğim şeyin dört duvar arasında ders çalışmak ve sonumun ne olacağını bilememe durumu da benim mentalimi çok etkiliyor.6 ay önce yaşamış olduğum kisa sureli ilişkiyi bile tam olarak atlatamadım.Sadece o kişi oldugu icin değil bir başkası olsa yine böyle düşünüp kendi kendimi üzerdim.Üzülmeyi seviyor muyum anlamadim neden boyleyim?
Site içerisindeki çoğu konudan hafif kalabilir ama yine sizlerden tavsiye istiyorum yardımcı olabilir misiniz lütfen?
19 yaşında 2 kere üniversite sınavına hazırlanan bir öğrenciyim.Çoğu tekrardan sınava hazırlanan öğrenciler gibi ben de yoğun bir psikolojik bunalım içerisindeyim.Fakat bu bunalımın kaynağını sadece gelecek kaygısı olusturmamakla beraber,hayatımın geneli anlamında kurban psikolojisi etkisi cok yuksek.Tabi ki kendi kendime teşhis koyamam ama son 2 3 yıldır aile içi harcamalarimda bana alınan şeyler sonrası gereksiz mahcubiyet ve ailem icin yükmüşüm hissiyatı,arkadaş çevresinde fazlalikmisim hissi,duygusal ilişkilerimde sağlıklı bağlantılar kurmayı başaramama durumu vs peşimi bırakmıyor.Alınılmayacak konularda bile anlam çıkarıp ağlamaya başlıyorum.Özellikle ailemin dediklerinde hassasiyetim arttı diyebilirim.Bu durumun sebebini hala bilmiyorum profesyonel destek almayı düşündüm bunu aileme de söyledim fakat annemin de süregelen bir psikolojik tedavi süreci olduğundan böyle bir duruma bulaşmamı istemediler."Kendi kendini problemli ilan edeceksin abartma" diyorlar.(Annem de zamaninda ağır derecede depresyon tanısı aldı.Bu yüzden annemden bana geçmiş depresyon veya paranoyaklık eğilimi olduğunu düşünmedim değil).Bu tarz desteklerin olması gerektiğini düşünüyorum fakat ailemi hiçbir zaman ikna edemedim onlardan habersiz gitmeye de yeltenmedim.Çünkü evden bile çıkmıyorum.Üstüne üniversite kazanıp kazanamayacağım,ailemin benden yüksek seviyede beklentisi durumu beni daha da baskıya sokuyor.Belki diyebilirsiniz beklentileri olması normal diye ama onlar için yükmüşüm gibi hissediyorum. İyi bir üniversite,iyi bir bölüm kazanamazsam onlar için hayırlı evlat olamam düşüncesine giriyorum.Bu düşüncede olan tek ben değilim ama bende öyle bir hal aldı ki nefes darlığı,moral kaybına sebebiyet veriyor.
Ekstra konudan sapmak gibi olmasın bu yazdıklarım dışı aşk ilişkilerimde de ayrılıklar sonrası takıntılı olma,karşıdaki kişinin hayatına devam edip benim tek yapabileceğim şeyin dört duvar arasında ders çalışmak ve sonumun ne olacağını bilememe durumu da benim mentalimi çok etkiliyor.6 ay önce yaşamış olduğum kisa sureli ilişkiyi bile tam olarak atlatamadım.Sadece o kişi oldugu icin değil bir başkası olsa yine böyle düşünüp kendi kendimi üzerdim.Üzülmeyi seviyor muyum anlamadim neden boyleyim?
Site içerisindeki çoğu konudan hafif kalabilir ama yine sizlerden tavsiye istiyorum yardımcı olabilir misiniz lütfen?
