Çocuk kaynaklı psikoloji bozulma olayı bana çok abartı geliyor. Bence ancak biz ebeveynler onların psikolojisini bozarız onlar da tepki gösterir.
Kızım 8 yaşında hala yemek yedirmek işkence gibidir. Küçükken iki saatte üç kaşık çorba içerdi. Aç büyüdü. Hala muz, kavun, karpuz üzüm yemez mesela. Sadece yayla çorbası ile büyüdü. Birde babaannemin tarlası ve yaprak sarması. Uyumayan bir çocuktu. Onun gözünde uyku ve yemek yemek vakit kaybıydı. Etrafı keşfetmek üzere programlı bir çocuk. Gündüz uykusu bir yaş itibariyle yarım saat filandı.
( Üç buçuk yaşında lösemi oldu. Hastane sürecine girmiyorum bile.)
İkizler var beş yaşında. Bir obsesif, biri kafayı bir şeye taktım bitti.
İstediği olmayınca iki saate yakın ağlama krizlerine olurdu. " Bana ağlayarak istediğini yaptiramazsin, ağlamakta serbestsin. Ağlama bitince gel sarılalım." Yıllardır papağan gibi bunu tekrarlıyorum. Anca azaldı. Asla otorite kabul eden bir çocuk değil. Okula başladı " ben derse girmek istemiyorum, etkinlik yapmak istemiyorum." Dedi. Ama okulu çok seviyor. Öğretmen yavaş yavaş okuldan soğutmadan alıştırdi. Şimdi en azından etkinlik yapılırken sınıfta, kağıt karalıyor. İlkbahar gibi muhtemelen destek alcaz.
Obsesif olan genel olarak onu ağlatacak şeyleri yada obsesyonu etkileyecek şeyleri yapmıyoruz. Tepkisini önceden biliyorum. Gittikçe azaldı. Mesela eskiden yemek yerken üstüne dökerdi, o kıyafet çıkmadan yemek yemezdi. Ağlar dururdu. Bir kase çorba için beş kıyafet değiştirdik. Şimdi bitiriyor öyle kıyafet değiştiriyor.
Anne olmak çok zor. Hele hasta olduklarında üç hafta uykusuz geçiyor. Tüm bunlara rağmen hiç suçu çocuklarım da görmedim. Katil olucam demedim. Çocuk yüzünden psikolojim bozuldu demedim. Size sayfalarca yazıldı hala "çocuk kaynaklı" diyorsunuz. Hayır hanımefendi çocuk kaynaklı değil, ebeveyn kaynaklı. Çocuğunuza bakış açınızı değiştirin. Hiçbir çocuk kolay değil, sadece bazıları biraz daha zor.