Bu kadar gereksiz çaba neden acaba merak ettim? Kızımı 3 yaşında oyun grubuna götürdüm. Benim bacağımdan kopmadı. 3 kere gittik. Dedim tamam çocuk istemiyor yahu. Sonra gitmedik. Bu sene yazın ilk defa 5 yaşında tekrardan jimnastiğe yazdırdım. Asla tek başına girmez. Olabilir aşacak bunları da inşallah. Velilerin izlediği bölüm olan bir salona yazdırdım. Fena değildik. Beni görünce rahatlıyor, bacağıma yapışmadı en azından girdi, yaptı hareketleri vs. Bakın 5 yaş diyorum.
Her çocuk özeldir, her çocuk hemen her ortama girecek değil. Kızımın özgüveni çok yavaş yavaş açılıyor ama açılıyor sonuçta. Kreşe o kadar zor başladı ki geçen sene. 2 ay ağladı hiç abartmıyorum. Almayın, geri adım atmayın dediler atmadık. Geçen seneki özgüveni ile bu seneki özgüvenimçok farklı yerlerde. Bazı çocukların bazı yönleri elbette zayıf olabilir. Başta ben de hataya düştüm tamam dedim sorunlu bir çocuk, sonra o kafamı değiştirdim. Zorlamadım hiç bir şeye. Şimdi daha iyiyiz.