Ağlama krizlerinde zaten ilk tavsiye edilen şey sarılmadir. Ancak her çocuk sarılmayla sakinleşmez. Aksine bazı çocuklar sarılmak isteyince daha da coşuyor. Bizimki zaten normalde de kendi rızası dışında dokunulmaktan hoşlanan bir çocuk değil.Gun içinde öperken önce soruyoruz seni öpebilir miyim diye yada Sana sarılmak istiyorum diyoruz.Her zaman olumlu cvp vermiyor. Bazen ben şu anda sarılmak istemiyorum diyor.Biz o sarılarak sakinlestirin kısımlarını çok denedik. Benim ve eşimin çocuktan önce bir hayatı vardı.Arada kavga ediyorduk ,bazen mutsuz olduğumuzu düşünüyorduk ama bunlar hep geçiyordu. Hayata bakış açımız daha pozitifti. Tatillere gitmedik ama benim delicesine sevdiğim sanatçının konserlerini eşim takip edip,yakın şehirlere bilet alırdı.Bu benim için mutluluktu. Akşamları yağmurda karda saatlerce yürüyüp, küçük bir yerde kahve çay içerdik mutluluktu.Ben gün içinde yaz kış çok eve girdiğimizi hatırlamıyorum ve hersyden keyif alarak yapardık.Saatlerce bisiklete binerdik. Yakın ilçelere gidip sokak hayvanlarını beslerdik.Normalde yukarıda yazdıklarım çocukla da yapılır diyeceksiniz ama normal bir çocukla.Her an yanınızda el bombası gibi neye ne zaman patlayacak belli olmayan ve patladığında sonu mutlaka kusmaya giden bir çocukla yapılmıyor. Denemedim mı.Denedik.Ama tükendik.Bir otele gidip kalamıyoruz bile çünkü mutlaka gece tutacak krizi.Otel.ayaga kalkar.Bir zaman sonra bizm de psikojimjz bitti.Inanin sabah olsun istemiyorum. Hatta çoğu gece Allahim keşke ben de çocuk da sabah olsa hiç uyanamsak diye dua ettiğimi biliyorum. Geceleri çocuk aglamasiyka uyanıyorum bir ara.Ama bakıyorum uyuyor. Ya da okulda ders anlatırken kulağıma ses geliyor kalbim çarpmaya başlıyor.Fobi oldu artık bizde .Normal bir ağlama değil. Karşı binadaki komşunun mesaj attığını biliyorum ben.Cocuk yandı mı ne oldu diye.Mahalleye her çıktığımızda neden ağlatıyorsunuz bu çocuğu.Biz ağlatmıyoruz.Anlatamiyorum ki etrafa.
