çocukluğumda başladı her şey, hala aynı. ben neler yaşıyorum kimsenin haberi yok..

Merhaba,
başlıkta da yazdığım gibi her şey çocukluğumda başladı kendimi bildim bileli kavgacı gürültücü bir ailenin içindeyim kardeşim o zamanlar küçüktü bir şeyden haberi yoktu ben anlıyordum ama o yaşımda ne yapabilirdim ki babam defalarca annemi aldatmış üstelik bunu yüzüne karşı söylemişti annem biz varız diye sesini çıkaramıyordu küfürler, hakaretler şiddet her şeyi gördüm,yaşadım.. hala babam olarak kabul edemediğim o insanın korkusu yüzünden ne yaşadığımı ben bilirim istediği şeyi yapmadığımızda canımız daha çok yansın diye türlü şeyler yapardı kardeşimle ben sürekli ağlıyordum, annemde öyle.. orta okula geçtiğimde dershaneye başladım yeni arkadaşlar edindim okulun dershanenin en popüler kızlarından biriydim herkes arkadaş olmaya çalışıyordu kendime özgüvenim tamdı. o sıralar dershaneye yeni bir hoca geldi staj için ilk gördüğümde arkadaşlarıma çok yakışıklı demiştim tabi aramızda çok yaş vardı ama zaman geçtikce aramızda bir bağ oluştu adı konulmamış bir şey ama hiç bir öğrencisine anlatmadığı şeyleri bana anlatıyor onlardan farklı davranıyordu doğum gününde sürpriz hazırladığımda kulağıma sen yaptın biliyorum demişti, hiç unutmuyorum onu. yani daha fazla uzatmak istemiyorum her günü birbirinden değerli bir senem geçti onunla. sonrasında başka bir okula gitti bir daha hiç görmedim.. onun gittiğini öğrendiğim an yıkıldım hayatımda ilk kez böyle şeyler hissetmişken gitti. annem anlamıştı ki o senin abin tarzında bir konuşma yaptı, benim umrumda değildi elbette. bu sırada evde hala kavga gürültü devam ediyordu ben seneye de dershaneye gitmek istediğimi söyleyip kayıt yaptırmıştım ama onun gittiğini öğrenince gitmek istemedim babam bir sürü olay çıkardı sen oyun mu sanıyorsun hep o arkadaşların bozdu seni ruh hastası oldun psikolojik sorunlu bir sürü şey söyledi. zaman akıp gitti tabi bu sırada annem de değişti o da babam gibi oldu kendine bir hesap açıp birileriyle muhabbet etmeye başladı sonra bu muhabbet telefonlara kadar taşındı ikisi de ne yaptığını biliyor ama birbirinin yüzüne söyleyecek cesaretleri yoktu. ben iyice içine kapanık biri oldum günlerce ağladım hem onun gidişine hem bana edilen hakaretlere, şiddete, küfüre her şeye dayanmaya çalıştım. nihayet liseye başlayacaktım tam kurtuldum derken beni hiç istemediğim bir okula kayıt ettirdi babam üstelik haberim bile yoktu okulda hiç arkadaş edinemedim hala yalnızım bir kaç kişi var onlarda sahte anlıyorum ama sesimi çıkaramıyorum babam hala dinden imandan bahseder sonra interneti açıp ne yaptığı malum. annem kaç kez boşanmak istese de o gücü kendinde bulamadı halam boşanıyor bu hafta annemi arayıp ben kızımın senin kızın gibi olmasından korktuğum için erkenden önlemimi aldım o çok zor şeyler yaşadı arkasından özgüvensiz, içine kapanık dediler hep ama ben onu anlıyorum üzülmesin hepsi babası yüzünden oldu demiş. herkes beni böyle görüyor özgüvensiz psikolojik sorunları olan karaktersiz.. hala babam aynı şeyleri yapıyor en küçük kızdırmamda bana seni ruh ve sinir hastalıklarına götürücem kapatsınlar diyor.. bazen öl kurtulayım senden diyor bir gün beni çok sinirlendirdikleri bir gece evden çıktım kovdu beni bende lafı kaldıramayıp çıkıp gittim hemen arkamdan geldi buldu beni o günden sonra bile akıllanmadı hala öl başımın belası diyor sinirlendiğinde annemi çok seviyorum ama o da kaç kez Allah belanı versin bu evin huzurunu hep sen bozuyorsun dedi.. bunlar hep içten gelen şeyler biliyorum benim yaptığım hiçbir şey yok beni anlamayan insanlar var çok mutsuzum dışarı bile çıkamıyorum bir tane arkadaşım kalmadı sanki dışarıda ki herkes bana zarar verecek gibi hissediyorum, hep kendimden büyük erkekleri beğeniyorum her şey anormal oldu. ama bunların hepsinin farkındayım, sadece çok yoruldum bunaldım... lütfen yardım edin bana bir çıkış yolu gösterin..

canım peki sen niye kendine hayatı daha da zindan ediyorsun ki.. bak madem seni dershaneye gönderecek gücü var babanın ve gönderiyor o halde niye güçlenmek için duruyorsun. dershaneye git geleceğine odaklan. kolay şeyler değil yaşadıkların ama ileride sen çoçuklarına bunları yaşatmak istemezsin değil mi. güçlü, ekonomik ozgurluğu olan kendine guveni tam bir kadın olarak hayata devam etmek istersin değil mi. o halde artık toparlan unutma geçmişi değiştiremezsin ama gelecek senin elinde aslında. hırslan biraz kendini eğitimine ver. duygusallaığın bu kadar yoğun olduğu dönemde de hayatına erkek arkadaş alma bi süre.

canim bende sibelim 84 ile ayni fikirdeyim .lutfen toparlanmaya calis ve gelecege odaklan eminim herkez neler neler yasadi burada . Allah yardimcin olsun sonrada sana guc versin ..

Tatlım anne ve yaşça büyük erkeklerden hoşlanma kısmı dışında aynı şeyler hatta çok daha fazlasını ben de yaşadım babam yüzünden. Babam da beni özgüveni eksik pısırık biri sanıyordu ki; tv da ve gazetelerde çıkan konuşmalarım, yazıları başkaları tarafından ona izletilene kadar(yaş 18di). Tabi sadece benimle ilgili düşünceleri değişti evde çıkardığı huzursuzluklar devam ediyordu. Ben hiçbir zaman onun istediği gibi biri olmak için uğraşmadım sadece kendi aklımı kişiliğimi korumak ve geleceğimi sağlama almak için uğaştım. Hep kendi doğrularımın arkasından gittim yeri geldi baş kaldırdım. Doğrularımla yaşarken de sınavıma çalıştım ve üniversiteyi kazandım. Üni. ye gelirken tavımı koyup ben bu eve artık sadece sizi ziyarete gelcm, mezun olunca da beni beklemeyin dedim.Ben burda çok ağır hastayken arayıp sormayan babam yazın tatile gelmek istediğinde de kibarca(!) durumu açıklayıp reddettim. Şu an en fazla haftada 1 defa telefonla görüşüyoruz. ben kendime ev tuttum burda, birkaç yıldır aynı evdeyim, çok güzel bir sevgilim var, şu an çok mutluyum. Eskiden yaşadıklarım kötü birer hatıra olarak kaldı aklımda. Nadiren aklıma geliyor. Sen de kendi hayatını kurtarmaya bak, Benim tek fırsatım buydu ve bu fırsatı değerlendirdim. sanırım senin de öyle. Fakındayım zor ama bir süre duygularını bastır, bazı şeyleri alttan al, herşeyin en güzelini üni. ye başlayınca yaşayacaksın emin ol.