Çocuklarım için çalisirken onlara yetememek 😔

Herkese iyi akşamlar. Özellikle çalışan ve çocuklari olan annelere sormak istiyorum bununla ilgili suçluluk duygusu hissediyor musunuz çocuklarınıza karşı? Yetemedigimi hissettigim zaman çok vicdan azabı çekiyorum ama öte yandan çalışmaya mecburum. Evden çalıştığım için ve çalışma saatlerim cocuklarin düzenine hiç uymadigi için aşırı zorlanıyorum. Bugün asiri derecede strese girdim stresten ellerim titremeye başladı artık. Zaten kolay çocuklar değil onlarla ilgilen(e)mediğimde hepten zorluk çıkarıyorlar bana. Bir yandan geriliyorum öte yandan da suçluluk hissediyorum onlara karşı. Çalışmasamda olmayacak bunu fazlasıyla yipranarak tecrübe ettim zamanında. Bir dönem part time bir işe geçtim ama hiç sevemedim o işi. Her projede part time çalışma imkanı olmuyor. Şu an çalıştığım projedede yok. Olsa bir saniye düşünmem. Çocuklarımın bu zamanları geri gelmeyecek beraber geçirebileceğimiz zamanlardan çalıyor gibi hissetmek bana kendimi çok kotu hissettiriyor. Bu duygularla boğuşan başka anneler varmı siz nasil ustesinden geliyorsunuz?

Bende çalışıyorum ve iki yaşında bir oğlum var. Şucluluk hissetmiyorum ama oğlumu gün içinde özlüyorum.

tulumbachen .!.:

Bende çalışıyorum ve iki yaşında bir oğlum var. Şucluluk hissetmiyorum ama oğlumu gün içinde özlüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Çalışma saatleriniz nasıl peki. Benim mesai saatlerim hem uzun hemde kötü yanı çocuklara uygun hiç değil onları istemeden ihmal ediyorum. Bazen ikilemde kalıyorum sevmedigim bir projede part time çalışmak daha mı mantıklı diye.

Çalışan bir anne değilim şuan ama, çalışan anne olmayı tercih ederdim.
Kızımın tam kreş döneminde pandemi patladı maalesef o şureçte evdeydim bakabilecek kimsem olmadığı için, kreşede yollayamadığım için çalışamadım evet bu süreçleri tekrar gelmeyecek ama bu çocuklara hayat ve gelecekte lazım ve bu bizim ülkemizde maalesef ancak maddi güçle oluyor.
Annesi çalıştığı için büyüdüğünde şikayetçi olan çocuk ben hiç görmedim, ama maddi yetersizlik içerisinde büyüdüğü için sorun yaşayan çok çocuk gördüm görüyoruz.
Bizler evde manevi ihtiyaçları için çabaliyorsak siz çalısanlar hem manevi hem maddi ihtiyaçları için çabaliyorsunuz ve bence eksik değil en azından kendi adıma konusacağım benden daha yeterli bir annesinizdir.
Maddi manevi çocuğunuzun arkasında durabildiğiniz için ne mutlu size üzülmeyin

strawberry_cake .!.:

Çalışma saatleriniz nasıl peki. Benim mesai saatlerim hem uzun hemde kötü yanı çocuklara uygun hiç değil onları istemeden ihmal ediyorum. Bazen ikilemde kalıyorum sevmedigim bir projede part time çalışmak daha mı mantıklı diye.

Genişletmek için tıkla...

Benim oğlum 1 yaşında kreşe başladı (almanyada yaşiyorum) bende fulltime işime döndüm ama olmadi. 6 ay sonra part time devam karari aldım.
Ben 7de başlıyorum, eşim 8de kreşe birakiyor bende 3 civarı alıyorum kreşden.
Çocuklarınız kaç yaşında?

chamallows .!.:

Çalışan bir anne değilim şuan ama, çalışan anne olmayı tercih ederdim.
Kızımın tam kreş döneminde pandemi patladı maalesef o şureçte evdeydim bakabilecek kimsem olmadığı için, kreşede yollayamadığım için çalışamadım evet bu süreçleri tekrar gelmeyecek ama bu çocuklara hayat ve gelecekte lazım ve bu bizim ülkemizde maalesef ancak maddi güçle oluyor.
Annesi çalıştığı için büyüdüğünde şikayetçi olan çocuk ben hiç görmedim, ama maddi yetersizlik içerisinde büyüdüğü için sorun yaşayan çok çocuk gördüm görüyoruz.
Bizler evde manevi ihtiyaçları için çabaliyorsak siz çalısanlar hem manevi hem maddi ihtiyaçları için çabaliyorsunuz ve bence eksik değil en azından kendi adıma konusacağım benden daha yeterli bir annesinizdir.
Maddi manevi çocuğunuzun arkasında durabildiğiniz için ne mutlu size üzülmeyin

Genişletmek için tıkla...

Lütfen böyle söylemeyin. Eminim sizde gayet yeterli bir annesinizdir. Çocuğuna sıcak ve sevgi dolu bir yuva sunabilen her anne her türlü takdiri sonuna kadar hak ediyor bana göre.

tulumbachen .!.:

Benim oğlum 1 yaşında kreşe başladı (almanyada yaşiyorum) bende fulltime işime döndüm ama olmadi. 6 ay sonra part time devam karari aldım.
Ben 7de başlıyorum, eşim 8de kreşe birakiyor bende 3 civarı alıyorum kreşden.
Çocuklarınız kaç yaşında?

Genişletmek için tıkla...

Oğlum 6.5 kızım 4.5 yaşında. Gecen sene yaz okuluna gönderdim ikiside aynı yere gittikleri için severek ve isteyerek gittiler hiç zorlanmadım geçen yıl. Çalışma saatlerimede denk geliyordu. Bu yıl oğlanın yaşı artık tutmuyor kızımıda tek göndermeye içim el vermedi. Gondersemde saat 5 gibi çıkacak benim mesaim çoğu zaman 3 te başlıyor bir anlami olmayacak. Bende sanırım part time bir iş arayışına gireceğim veya yoneticelerle konuşacağım part time imkan sunabilirlerse çok iyi olur benim için. Avrupa bu konuda daha esnek küçük çocuklu anneler için büyük bir nimet bu esneklik.

strawberry_cake .!.:

Oğlum 6.5 kızım 4.5 yaşında. Gecen sene yaz okuluna gönderdim ikiside aynı yere gittikleri için severek ve isteyerek gittiler hiç zorlanmadım geçen yıl. Çalışma saatlerimede denk geliyordu. Bu yıl oğlanın yaşı artık tutmuyor kızımıda tek göndermeye içim el vermedi. Gondersemde saat 5 gibi çıkacak benim mesaim çoğu zaman 3 te başlıyor bir anlami olmayacak. Bende sanırım part time bir iş arayışına gireceğim veya yoneticelerle konuşacağım part time imkan sunabilirlerse çok iyi olur benim için. Avrupa bu konuda daha esnek küçük çocuklu anneler için büyük bir nimet bu esneklik.

Genişletmek için tıkla...

Bazi iş yerleri esnek. Diğerleri kati ve part time calisanlara ağır Mobbing uygulaniyor. Benimki fazla esnek değil ama kendi patronum insan gibi insan. Ne bilim bazen 12de cikiyorum ve akşam oğlum uyuduktan sonra tekrar mobil çalışıyorum. Işim buna uygun.
Anne olmak zor. Ne olursa olsun lütfen kendinize baski uygulamayın. Sizde çocuklariniz için cabaliyorsunuz. Ikiside sizinle gurur duyacak. Bundan emin olun.

strawberry_cake .!.:

Lütfen böyle söylemeyin. Eminim sizde gayet yeterli bir annesinizdir. Çocuğuna sıcak ve sevgi dolu bir yuva sunabilen her anne her türlü takdiri sonuna kadar hak ediyor bana göre.

Genişletmek için tıkla...

sizde üzülmeyin, öyle yada böyle hepimiz çocuklarımız için çabalıyoruz.

strawberry_cake .!.:

Herkese iyi akşamlar. Özellikle çalışan ve çocuklari olan annelere sormak istiyorum bununla ilgili suçluluk duygusu hissediyor musunuz çocuklarınıza karşı? Yetemedigimi hissettigim zaman çok vicdan azabı çekiyorum ama öte yandan çalışmaya mecburum. Evden çalıştığım için ve çalışma saatlerim cocuklarin düzenine hiç uymadigi için aşırı zorlanıyorum. Bugün asiri derecede strese girdim stresten ellerim titremeye başladı artık. Zaten kolay çocuklar değil onlarla ilgilen(e)mediğimde hepten zorluk çıkarıyorlar bana. Bir yandan geriliyorum öte yandan da suçluluk hissediyorum onlara karşı. Çalışmasamda olmayacak bunu fazlasıyla yipranarak tecrübe ettim zamanında. Bir dönem part time bir işe geçtim ama hiç sevemedim o işi. Her projede part time çalışma imkanı olmuyor. Şu an çalıştığım projedede yok. Olsa bir saniye düşünmem. Çocuklarımın bu zamanları geri gelmeyecek beraber geçirebileceğimiz zamanlardan çalıyor gibi hissetmek bana kendimi çok kotu hissettiriyor. Bu duygularla boğuşan başka anneler varmı siz nasil ustesinden geliyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Üstesinden gelemiyorum malesef daha az önce oğlumun tel bakarken aynı şeyi düşündüm/hissettim. İlkokul çağından beri evde tek kendileri duruyor ben işteyken onları çok yalnız bırakıyorum bakacak kimsem yok yakınımda olanda ilgilenmez. O kadar üzülüyorum ki maddi olarak zorlanmasam asla çalışmazdım diyorum bazen ama ülke şartları malum mecbur çalışmam gerekiyor. Ama onların en güzel zamanlarında yanlarında olamamak üstelik yalnız başına bırakmak beni çok geriyor

Vicdan azabi calissanda calismasanda illaki oluyor da sucluluk duygusu hic hissetmedim. Mesai saatlerim 2 sene cok uzundu sabah 8 aksam 11 lere kdrdi. Iste o zmn tukendigimi hissettim. Sadece cocuk hususu degil kendime vakit ayiramadigimdan dolayi da.

Part time calisma sansiniz barsa oyle yapin ilerde bide bu konuyla ilgili tramvalarla sorunlarla ugrasacaksiniz sonra yani bence

strawberry_cake .!.:

Herkese iyi akşamlar. Özellikle çalışan ve çocuklari olan annelere sormak istiyorum bununla ilgili suçluluk duygusu hissediyor musunuz çocuklarınıza karşı? Yetemedigimi hissettigim zaman çok vicdan azabı çekiyorum ama öte yandan çalışmaya mecburum. Evden çalıştığım için ve çalışma saatlerim cocuklarin düzenine hiç uymadigi için aşırı zorlanıyorum. Bugün asiri derecede strese girdim stresten ellerim titremeye başladı artık. Zaten kolay çocuklar değil onlarla ilgilen(e)mediğimde hepten zorluk çıkarıyorlar bana. Bir yandan geriliyorum öte yandan da suçluluk hissediyorum onlara karşı. Çalışmasamda olmayacak bunu fazlasıyla yipranarak tecrübe ettim zamanında. Bir dönem part time bir işe geçtim ama hiç sevemedim o işi. Her projede part time çalışma imkanı olmuyor. Şu an çalıştığım projedede yok. Olsa bir saniye düşünmem. Çocuklarımın bu zamanları geri gelmeyecek beraber geçirebileceğimiz zamanlardan çalıyor gibi hissetmek bana kendimi çok kotu hissettiriyor. Bu duygularla boğuşan başka anneler varmı siz nasil ustesinden geliyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Ben hiç hissetmiyorum, önemli olan işten geldikten sonra sevgiyle karşılamak onları özlediğimizi gerçekten hissettirmek,neticede onlar için çalışıyoruz,ben çalışmazsam istedikleri dondurmayı bile yiyemeyecekler,çocuklarin çalışan anneleri olmalarını daha çok istediklerini düşünüyorum..Benim annem zamanında tarla marla çalıştı ama keşke emekli olabileceği güzel düzgün bir işi olsaydi

Dahliadivin .!.:

Part time calisma sansiniz barsa oyle yapin ilerde bide bu konuyla ilgili tramvalarla sorunlarla ugrasacaksiniz sonra yani bence

Genişletmek için tıkla...

Buna katılmiyorum. Ben çalişan bir annenin kızıyım ve gercektende sorun yaşamadım. Annem hemşire olarak vardiyalı çalışiyordu. Çocukluğum çok güzel geçti. Önemli olan var olan vakti verimli değerlendirmek.

Halleyyyyyyyyy .!.:

Üstesinden gelemiyorum malesef daha az önce oğlumun tel bakarken aynı şeyi düşündüm/hissettim. İlkokul çağından beri evde tek kendileri duruyor ben işteyken onları çok yalnız bırakıyorum bakacak kimsem yok yakınımda olanda ilgilenmez. O kadar üzülüyorum ki maddi olarak zorlanmasam asla çalışmazdım diyorum bazen ama ülke şartları malum mecbur çalışmam gerekiyor. Ama onların en güzel zamanlarında yanlarında olamamak üstelik yalnız başına bırakmak beni çok geriyor

Genişletmek için tıkla...

Bizimde en yakınlarımizdan zerre kadar hayır yok. Her iki tarafında memlekette olan tek torunları ama kimse bir gün gidelim kadın belki yetistiremiyordur en azından şu torunlarımıza bir tas çorba hazirlayalim demiyor. Çocuklarım kaç kez hastalandı anneleri calisiyor gidip çocuklara bir göz atalım ne durumdalar demediler. Kaç kez sabahladigimi ve o uykusuz halimle bilgisayarin başına oturup bir yandan da çocuğumla ilgilenmeye çaliştigimi bilirim. Anneleri calisiyor diye torunlarına bakan anneanne/babaanne konularını okuyunca şok oluyorum böyle buyukannelerde mi var diyorum kendime. Tamam kendi günlük düzeninden feragat edip baksınlar demiyorum ama en azından ara sıra bir uğrayıp bakmazmi insan birşeye ihtiyac varmı yokmu çocuklar ne durumdalar diye merak etmez mi insan.

tulumbachen .!.:

Buna katılmiyorum. Ben çalişan bir annenin kızıyım ve gercektende sorun yaşamadım. Annem hemşire olarak vardiyalı çalışiyordu. Çocukluğum çok güzel geçti. Önemli olan var olan vakti verimli değerlendirmek.

Genişletmek için tıkla...

Herzaman boyle olacak diye bisey yok konu sahibi zorlandigini soylemis ve ben hem calisip hemde cocujlarla evde oyle anladim. Bende iki oglum var asil meslegimi yapmayip part time bir is yapiyorum haftada 3 gun calisiyorum ve bakicimiz var yani surekli ilgileniliyor cocuklarla ovur turlu zor eger ilgilenen yoksa cocuklar nasil vakit geciriyor anlamadim part tome calisma sansi varsa daha iyi olur diye dusunuyorum

Şuan çalışmıyorum ancak bebeğim henüz yaşında bile değil. Benim kadar küçük bebeği olup, koşa koşa işe giden hatta çalışmanın psikolojik olarak daha iyi geldiğini söyleyen kişiler de var. Ben onlardan değilim sanırım. Zor bir bebeğim olmasına rağmen, onunla hayatın tadını çıkartıyorum. Onunla vakit geçirmekten çok hoşlanıyorum. İhtiyaçlarını benim kadar kimse doyuramaz gibi hissediyorum.

Yukarıda bir arkadaşımız " çalışmaz isem istediği bir dondurmayı bile yiyemez" demiş. Bence bu sadece parayla ilişkili değil, aynı zamanda paraya verilen değer ile de ilişki. Çünkü çevremizde maddi düzeyi bizden kat kat iyi olup, çocuğuna bizim kadar imkanı sunmayan da var. (Çabuk büyüyor, kıyafet şöyle olsa da olur, aman oyuncak oynadığı yok, aman o da bisiklet bu da bisiklet gibi.. düşünceler ile)

Benim annemde çalışan bir anneydi, eksikliğini hissederdim ancak bizim çocukluğumuz da çalışan anne modeli fazla yoktu. Şuan çocuklar, annelerin çalışmasına kolayca adapte olabiliyor çünkü çoğumuz çalışmak durumunda kalıyoruz. Sizin çocuklarınız da küçük değilmiş. O yüzden kendinizi kötü hissetmeyin. Part time imkan bulursanız ne hoş olur tabi..
Ben 2 yaşına kadar kendim büyütmek istiyorum. Süreğen bir şekilde çalışmamak olmaz tabi. Çünkü yaşları elbet büyüyecek ve onlar büyürken biz de büyüyeceğiz. Bir yerde iş hayatından kopmamak, eyvah dersek işsiz kalmamak gerek diye düşünüyorum.

Ben şuan da eş ve anne desteği alıyorum bu arada. İlerde iş hayatına döndüğüm de yine annem baksın isterim. Seve seve bakar diye düşünüyorum. Allah ona ömür versin. Ancak bu bakım işini maddiyattan ötürü değil de , anneanne olarak bir bakıcıya kıyasla sadece fizyolojik ihtiyaçlarını düşünmez diye tercih ederim. Ve ona da bu bakımdan ötürü maddi açıdan gereğini veririm. Almasa da veririm bir şekilde. Takı yaparım, alışveriş yaparım vs.

XbirKadin .!.:

Şuan çalışmıyorum ancak bebeğim henüz yaşında bile değil. Benim kadar küçük bebeği olup, koşa koşa işe giden hatta çalışmanın psikolojik olarak daha iyi geldiğini söyleyen kişiler de var. Ben onlardan değilim sanırım. Zor bir bebeğim olmasına rağmen, onunla hayatın tadını çıkartıyorum. Onunla vakit geçirmekten çok hoşlanıyorum. İhtiyaçlarını benim kadar kimse doyuramaz gibi hissediyorum.

Yukarıda bir arkadaşımız " çalışmaz isem istediği bir dondurmayı bile yiyemez" demiş. Bence bu sadece parayla ilişkili değil, aynı zamanda paraya verilen değer ile de ilişki. Çünkü çevremizde maddi düzeyi bizden kat kat iyi olup, çocuğuna bizim kadar imkanı sunmayan da var. (Çabuk büyüyor, kıyafet şöyle olsa da olur, aman oyuncak oynadığı yok, aman o da bisiklet bu da bisiklet gibi.. düşünceler ile)

Benim annemde çalışan bir anneydi, eksikliğini hissederdim ancak bizim çocukluğumuz da çalışan anne modeli fazla yoktu. Şuan çocuklar, annelerin çalışmasına kolayca adapte olabiliyor çünkü çoğumuz çalışmak durumunda kalıyoruz. Sizin çocuklarınız da küçük değilmiş. O yüzden kendinizi kötü hissetmeyin. Part time imkan bulursanız ne hoş olur tabi..
Ben 2 yaşına kadar kendim büyütmek istiyorum. Süreğen bir şekilde çalışmamak olmaz tabi. Çünkü yaşları elbet büyüyecek ve onlar büyürken biz de büyüyeceğiz. Bir yerde iş hayatından kopmamak, eyvah dersek işsiz kalmamak gerek diye düşünüyorum.

Ben şuan da eş ve anne desteği alıyorum bu arada. İlerde iş hayatına döndüğüm de yine annem baksın isterim. Seve seve bakar diye düşünüyorum. Allah ona ömür versin. Ancak bu bakım işini maddiyattan ötürü değil de , anneanne olarak bir bakıcıya kıyasla sadece fizyolojik ihtiyaçlarını düşünmez diye tercih ederim. Ve ona da bu bakımdan ötürü maddi açıdan gereğini veririm. Almasa da veririm bir şekilde. Takı yaparım, alışveriş yaparım vs.

Genişletmek için tıkla...

Böyle bir anneniz olduğu icin çok şanslısınız. Ben ev tasidigimda iki gün oğlumu anneme bırakmıştım günde bir kaç saat (8 aylıktı) 3 cü gun benimle kavga etti bel fitigim var bilmiyormusun al götür babası baksın sende eşyalarını yerleştirsin demişti. Bir kaç kez hastanede isim oldu kaynanama bıraktım durmaz, ağlar, ağlarsa ne yapacağım diye beynimi yedi. Maddi manevi kimseden adam gibi destek görmediğim için çocuklarım için güçlü olmaya çalışıyorum benim yaşadığım zorlukları onlar yaşamasın istiyorum ama bir bakmışım yok yetemiyorum, bu sefer tıkanıp kaliyorum.

Linç yemek pahasına gerçekçi olacağım.
Hiçbirimiz 7/24 kaliteli vakit geçirmiyoruz çocuğumuzla arkadaşım.
İlk çocuğumda çalışmıyordum.
İkincide doğumdan sonraki 15. Gün toplantıya gittim.
Hangi anneliğim daha keyifliydi dersen net ikincisi.
Yapı meselesi tabi, ben maddi açıdan kafam rahat değilse iyi olmuyorum. Maddiyatı ve paranın sağladığı imkanları seviyorum. Para da bana çalışmazsam gelmiyor. Ben iyi değilsem çocuklarım da olmaz.
Yaz şimdi, bunalıyorlar. Yaş ve ortam uygunsa park bahçe iyidir, birden fazla yaz tatili iyidir.

strawberry_cake .!.:

Herkese iyi akşamlar. Özellikle çalışan ve çocuklari olan annelere sormak istiyorum bununla ilgili suçluluk duygusu hissediyor musunuz çocuklarınıza karşı? Yetemedigimi hissettigim zaman çok vicdan azabı çekiyorum ama öte yandan çalışmaya mecburum. Evden çalıştığım için ve çalışma saatlerim cocuklarin düzenine hiç uymadigi için aşırı zorlanıyorum. Bugün asiri derecede strese girdim stresten ellerim titremeye başladı artık. Zaten kolay çocuklar değil onlarla ilgilen(e)mediğimde hepten zorluk çıkarıyorlar bana. Bir yandan geriliyorum öte yandan da suçluluk hissediyorum onlara karşı. Çalışmasamda olmayacak bunu fazlasıyla yipranarak tecrübe ettim zamanında. Bir dönem part time bir işe geçtim ama hiç sevemedim o işi. Her projede part time çalışma imkanı olmuyor. Şu an çalıştığım projedede yok. Olsa bir saniye düşünmem. Çocuklarımın bu zamanları geri gelmeyecek beraber geçirebileceğimiz zamanlardan çalıyor gibi hissetmek bana kendimi çok kotu hissettiriyor. Bu duygularla boğuşan başka anneler varmı siz nasil ustesinden geliyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Çocuklara eğlenceli aktiviteler yapan yaz okullarina gönderebilir, işten kalan sürede onlarla kaliteli zaman gecirebilirsiniz. Yaz ayında hem evde kalıp hem de anne tarafından ilgisiz kalınca ( çocuk açısından bakıyorum) onların da dikkatinizi çekmek için sizi sinirlendirmeleri normal.