Ben bunu çok ağır şekilde yaşadım. Deliriyorum sandım. Ben de tek başıma herkesten uzak bir şehirde pandemi zamanı çocuğumu büyüttüm. Oğlum 1,5 yaşındaydı. Çocuğumun üstüne titreyen, He ihtiyacını özenle gideren bir anneyim. Her şeyin en iyisi olsun diye uğraşırım her zaman. Oğluma zarar vermekten korkup, gerçekten ayırt edilemeyecek senaryolar aklıma gelip kafayı yiyecek, çıldıracak gibi olurdum. Günlerce çocuğumu kendimden uzak tutmaya çalıştım istemsizce. Sonra koşarak bir psikiyatri kliniğine gittim. Doktorum malesef okb olduğumu ve bu hastalığın çok fazla çeşidi olduğunu söyledi. Mükemmelliyetçi annelerde olur bu hastalık genelde dedi. Siz zaten çocuğunuza zarar verecek insan olsanız bunun savaşını vermez, bu sancıları çekmezsiniz dedi. Bir süre ilaç ve psikoterapi aldım. Çok iyi geldi. Şu an hala saçma sapan düşünceler geliyor aklıma ama kulak arkası yapabiliyorum. İçimde saçma sapan konuşan vesveseci bir teyze var çok konuştuğunda kes sesini diyorum. Yaşayıp gidiyoruz :) ama bu aşamaya gelene kadar neler çektim bir ben bilirim bir Allah. Sizi çok iyi anlıyorum ve iyi bir psikiyatri doktoruna gidin derim.