- 25 Mart 2015
- 640
- 337
-
- Konu Sahibi Gul receli
- #1
20 gündür çıktığım sevgili olduğum bir adam var. Her şey çok hızlı başladı ve uzun zamandır kimseyi hayatıma almadım, sırf değecek olan kişiyle ve evlilik yolunda ilerleyebileceğim biriyle olsun diye. Bu 20 günde hayatimin en mutlu gunlerini yasadim hic mutlu olmadigim kadar mutlu oldum. Cok sevdim. Cikmamizin 2.günü onun ayak bileginde bir şişlik fark ettim ve bunun surekli yanma yaptigini geceleri uykularindan uyandirdigini gunlerce uyuyamadigini soyledi ve ne zamandir doktora gidecegim gidemedim falan demesinin üzerine direk randevu aldim ve gitmesi icin yönlendirdim. Baktim ki bir seylerden kaciyor ve is guc yuzunden ertelemeye devam edecek mecbur birakmis gibi oldum. Mr vs biyopsi alindi derken sonuc geldi. Kötü huylu bir tümör oldugunu ve kanser oldugunu öğrendim. En zor kanserlerden birisi ve belliki ileri evre. Pet cekildi pazartesi sonuc cikacak, ona gore ameliyat kemoterapi ve radyoterapi zamanlari planlanacak. Doktorlara gosterdik konustuk, bir sekilde bacagi kurtarmaya calisacagim dedi. Neye ugradigimi sasirdim. Sanki her sey bir ruya ve ben uyandigim an ohh bunlar da ruyaymis cok sükür deyip yuzumu yikamaya gidecekmisim gibi geliyor. Şoku atlatamiyorum, kaldi ki coronadan dolayi hastanelere girerken cok tedirgin oluyorum. Annem de kanser hastasi, tedavileri bitti bir kac yildir takip goruyor suan ve biliyorsunuz ki corona kanser hastalarinda.. herneyse. Korkuyorum bu surecte napacagimi bilmiyorum. Birden kafama cok sert bir seyle vurmuslar gibi hissediyorum, oyle şaşkın öyle savunmasız, öyle baygın ve yorgun hissediyorum. Guclu olmak zorundayim ama derdimi kimseye anlatamiyorum. Bir derdiniz oldugunda ya sevdiginiz adama ya annenize anlatirsiniz ya, hani kucuk bir cocuk gibi basimi sevgilimin yada annemin bacaklarinin arasina alip ardi arkasi gelmeksizin aglamak istiyorum ama ikisi de ayni durumda ve ikisine de derdimden yakinmak bana destek olmalarini beklemek aptallik olur. Bu da benim sinavim diyorum, yine de cok sukur halime. Ama nasil yapacagim? Hem kendi psikolojimi hem onun psikolojisini toparlamak ister istemez zor oluyor. Ona her seyi acikca anlatamamak cok zor. Corona gunlerinde hastanelerde ayakta kalmak beni mahvediyor. Aksi gibi doktorlar da karantinada, oradan oraya baska hasyanelere kosturup duruyoruz. Kendisi kanser oldugunu biliyor ama cok ileri oldugunu bilmiyor, atlatirim gecer gider diye dalgaya aliyor ve takmiyormus gibi konusuyor , ama yalnizken ne dusunuyor napiyor bilemiyorum. Ciktigimizdan beri konusuyorduk hayallerimizden bahsediyorduk ve kasim aralik gibi evlilikten falan bahsediyorduk. Ailelerimize soyleyecektik, bazi seyleri hizlandiracaktik. Simdi bir boşluğa düştüm. Kaldi ki su durumda onun sagligindan baska bir sey dusunecek halde de degilim. Geçer mi kızlar, bu zor günler de geçer mi? Evet, en kotu gunler gecti bitti dogru ama bu hic bitmeyecek gibi her sey ust uste oldu.. Allah hicbirimizi sevdikleriyle sinamasin, allah hepimizin yardimcisi olsun.. Bu surecte napmaliyim, nasil davranmaliyim, nasil ayakta kalmaliyim ? Ne diyecegimi de bilmiyorum ki ne yazdigimin bile farkinda degilim, affedin..