Ben elinde iyi kötü mesleği bulunan çalışan ailesiyle mutlu tek derdi dökülen saçları olan onun tedavisi için de para biriktiren ve çözecek olan bir insandım. Karşıma bir adam çıktı ben o adamı sevdim. Adam yaralıydı yalnızdı... her anlamda iflas etmişti maddi ve manevi ... en dibi görmüş yaşanacak birçok şeyi yaşamıştı... güvendiği eşi gitmiş iyi günde evladım için herşeyi yaparım diyen ana baba kardeş kötü gününde buraya kadar demiş evladını terketmiş telefonlarını bile kapatmış... Ben bu adamı sevdim. Onun gözlerini sevdim burnunu yanaklarını dudaklarını kalbini... ben bu adamı sevdim... Onun yaralarını sarmak umudu olmak umudum yapmak bazen çok çekilmez olan bu hayatı onunla geçirmek için yola çıktım. Anamla babamla paylaşmadığım (saça para biriktirmek için) maaşımı onunla paylaştım biriktirdiğim üç kuruşu onun eline verdim. Hiç te umrumda değildi hiçbir şey çünkü o benim yol arkadaşım olmuştu. Annem babam ona evlerini açtılar hiç beklemezdim aslında ailemden, yok millet ne der, dedikodu olur bilmem ne hiç bişeyi takmadılar evlat bildiler benim yol arkadaşımı. Nişanlandık aynı işyerinde muhasebeci ile satış sorumlusu nişanlılığı etik olmaz diye işten çıkmak zorunda kaldım. Onun işyeriyle anlaşmazlığa düşmesiyle o da ayrıldı onun borçları olduğu için benim adıma şahıs işletmesi açtık, küçük bir ofis tuttuk ve ikimiz çalışmaya başladık. O alım satım işleri yapıyor ben de ona stok ve hesap tutmakta yardım ediyordum. Artık beraber çalışıyorduk. İnsan daha ne ister ki hem sevdiği insan yanında hem başkasının ağız kokusunu çekmeden kendi işinin başında. İlk ciddi kavgamız da bu dönemde oldu. Neden mi ?... bilmiyorum. Onun canı öyle istedi. Malın koli yapılması gerekiyordu ne anlarım koli yapmaktan ben de yaptım elimden geldiği kadar geldi beğenmedi bağırmaya başladı yok öyle mi olurmuş herşeyi o mu yapacakmış vs vs vs. susmak bilmedi büyüdükçe büyüdü tartışma ....ben haksızlığa asla tahammül edemeyen ben susup otururmuyum tabi ki de karşılık verdim uzadı uzadı ... bi ara ofisin dışına çıktı ben öfke içinde aldım masanın üzerindeki çakıyı bileğime vurdum her yer kan olmuştu... Korktu daha da öfkelendi bağırıp çağırdı neyse koluma tampon yaptı gitti sargı bezi pamuk falan hatırlamıyorum bişekilde kapadı kesiği. Uzun kollu giydiğim için kimse farketmedi... Bunlar neden oldu .... bir hiç .... sadece onun sebepsiz öfkesi... Abuk subuk önemsiz sebepler ....Bimiyordum onun bu durumunun düzelmeyeceğini düzelir sandım ... anlık bişeydi sandım... Balayında bile ağlamaktan gözlerim şişikti. Neden mi ... keşke az da olsa önemli bir nedeni olsa ama yok . Abuk subuk şeyler.... her kavgadan sonra özür dilemeler ... Bu böyle devam etti yıllarca. Kimseyle konuşmadım dertleşmedim. Hep tekbaşıma üzüldüm ağladım kimseyle konuşamadım. Ailem üzülmesin sakın onların üzülmesine sebep olmayayım diye... İnsanlar bizi hep mutlu mesut bildi. Aslında kavga olmadığı zamanlar çekilmez biri değildir eşim. Sinirli olduğu zamanlar haricinde gayet iyidir. Hep beni sevdiğini söyler bana onu sevdiğimi söyletmek ister... Sanki iki tane kocam var birbirinin zıttı. Neyse bu böyle devam ederken abimin eşi işinden ayrıladı (kendisi benim de çocukluktan beri arkadaşım olur) ve bizle ortak olmak istedi. Ben istemedim ama eşim işleri büyütmek için falan kabul etti. Ben bize ortak oluyor sandım eşim bana artık daha profeysonel olmaları işi büyütmeleri gerektiğini işe akrabalığı karıştırmak istemediklerini söyledi beraber böyle bir karar almışlarmış... Yani benim orada çalışmamı istemiyorlarmış. Liseden beri çalışan ben artık eve mahkum olmuştum. Çok kırıldım gerçekten çok üzüldüm hâla düşündükçe kalbimde bir acı hissediyorum. Bunalımlara girdim dışlanmış istenmemiş uzaklaştırılmış hissedip üzüldüm üzüldüm ve anti depresanlar falan derken zaman geçti. Buna da alıştım alışmak zorunda kaldım. Hiç bir zaman iyi bir ev hanımı olamadım ben evhanımı olabilecek bir insan değilim ki yapımda yok , hep yarım kaldım. Profesyonel olmak işleri büyütmek için yapılan bu ortaklığın artık bitmesi konuşuluyor ... Kişi başı 60-70.000 TL borçla. Eşimin benden önce iflasından dolayı herşey benim üzerimdeydi benim kredi kartlarımda ve işlerin kötü gitmesinden dolayı bana çektirilen krediler. Yani bu yaşadıklarımdan bana kalan sürekli abuk subuk şeyler için kavga eden bir koca (sinirli değilken hâla beni sevdiğini söyleyen dengesiz bir koca) ve 70.000 Tl borç. Boşanıp babamın evine dönsem borçlar yüzünden oraya haciz gelebilir ki bunu hazmedemem ... Yani babaevine de dönemem... Ne yapacağımı bilmiyorum . Aklıma kendimi öldürmek geliyor böylece borçlsr evli olduğumuz için kocama kalacak babamlara da zarar gelmeyecek ama ben inançlı bir insanım bunun günahını da b,l,yorum dayanmaya çalışıyorum Evli kalmak bir işkence gibi o kadar kırıldım ki artık paramparça oldum sevmiyorum kocamı artık ... Hiç kimseyle dertleşmedim bugüne kadar hep yapayalnız yaşadım o yüzden buraya yazmak istedim çok uzun olduğu için kusura bakmayın