elinden oyuncağı zorla alınmış küçük bir kız gibiyim
mutsuz, küskün, bir yanı eksik, herkese kendine bile kızan, hep bekleyen , özleyen.......
söylemeye bile dilim varmıyor ilk göz ağrım aylarca beklediğim miniğimin küçüçük kalbi durdu
18 mayısta doktor kontrolümüz vardı hem ikili testimiz yapılacaktı hemde belkide cinsiyetini öğrenecektim gerçi biliyordum cinsiyetini hamile kalmadan bile önce hissediyordum daha doğrusu biliyordumki benim oğlum olacaktı.
ogün içimde bi huzursuzluk bi heyecan vardı sıramızı beklerken bile yerimde oturamıyordum içim içimi yiyordu neyse o kara saat geldi çattı
içeri girdik heycanla güzel bişey beklerken doktor bebek 9 haftalık görünüyor dedi
(9 hafta olması mümkün değil 10. haftanın başında gitmiştik doktora herşey normaldi içimdeki o meleğin kalbinin sesini duymuştum
bebeğim alındığında 14haftalıktı ve bakan hemşireler hep yeni olmuş dediler ne morarma varmış yavrumda nede parçalanma bakanlar inanamadı nasılolmuş diye )
bende sandımki gelişim bozukluğu oldu kalp atışlarını duyamıyorum dedi o an zaten beynim durdu zamn durdu anlamıyordum bile dediklerini tekrar tekrar baktı pıt pıt atan meleğimin kalbi atmıyordu
nasıl eve geldik ordan çıkıp hatırlamıyorum bile
diyarbakırda yaşadığımızdan kimsem yok yanımda samsuna ailemin yanına gitmeye karar verdik 19 mayıs günü ankaraya kadar ucak bulduk canım babamla annem bizi almaya geldiler bebişimle yine yollardaydık
gelir gelmez samsuna hastaneye yatışım yapıldı gitmek istemiyordum kalbide atmasa o benim içimde benle yaşıyodu ölesine sıkı tutunmuşki ne kanama ne bişe hiçbişe olmadı
stres korku üzüntü başına gelen beni daha iyi anlar hiçbişe dememe bile gerek yok
ilaçlarla rahimi açtılar kürtaj yapıldı uyandığımda artık canımın canını benden söküp almışlardı
hemşireler ve doktorlar bebeğin en fazla bir hafta yada on gündür böle olduğunu sölediler ve tahmin ettiğim gibi tosunum erkekti ilhan egem ........
bitanem artık içimde olmasa bile her gece rüyamda allahım bu acıyı kimseye yaşatmasın cok zor
en kötüsüde gözümden sakınarak büyüttüğümüz bebeklerimizin tıbbi atık diye bi kenara atılması o içimi dahada yakıyor
patolojiye vermek zorunda kaldım canım yavrumu geri vermiyeceklerini öğrendiğimde tekrar yıkıldım
o benim canımdı çöp gibi atılmasını kabul edemiyorum bi parçasıda olsa geri istiyorum
onunda ruhu vardı canı vardı küçüçük parçasınıda olsa versinler bana en azından minicik bi mezarı olsun
mutsuz, küskün, bir yanı eksik, herkese kendine bile kızan, hep bekleyen , özleyen.......
söylemeye bile dilim varmıyor ilk göz ağrım aylarca beklediğim miniğimin küçüçük kalbi durdu
18 mayısta doktor kontrolümüz vardı hem ikili testimiz yapılacaktı hemde belkide cinsiyetini öğrenecektim gerçi biliyordum cinsiyetini hamile kalmadan bile önce hissediyordum daha doğrusu biliyordumki benim oğlum olacaktı.
ogün içimde bi huzursuzluk bi heyecan vardı sıramızı beklerken bile yerimde oturamıyordum içim içimi yiyordu neyse o kara saat geldi çattı
içeri girdik heycanla güzel bişey beklerken doktor bebek 9 haftalık görünüyor dedi
(9 hafta olması mümkün değil 10. haftanın başında gitmiştik doktora herşey normaldi içimdeki o meleğin kalbinin sesini duymuştum
bebeğim alındığında 14haftalıktı ve bakan hemşireler hep yeni olmuş dediler ne morarma varmış yavrumda nede parçalanma bakanlar inanamadı nasılolmuş diye )
bende sandımki gelişim bozukluğu oldu kalp atışlarını duyamıyorum dedi o an zaten beynim durdu zamn durdu anlamıyordum bile dediklerini tekrar tekrar baktı pıt pıt atan meleğimin kalbi atmıyordu
nasıl eve geldik ordan çıkıp hatırlamıyorum bile
diyarbakırda yaşadığımızdan kimsem yok yanımda samsuna ailemin yanına gitmeye karar verdik 19 mayıs günü ankaraya kadar ucak bulduk canım babamla annem bizi almaya geldiler bebişimle yine yollardaydık
gelir gelmez samsuna hastaneye yatışım yapıldı gitmek istemiyordum kalbide atmasa o benim içimde benle yaşıyodu ölesine sıkı tutunmuşki ne kanama ne bişe hiçbişe olmadı
stres korku üzüntü başına gelen beni daha iyi anlar hiçbişe dememe bile gerek yok
ilaçlarla rahimi açtılar kürtaj yapıldı uyandığımda artık canımın canını benden söküp almışlardı
hemşireler ve doktorlar bebeğin en fazla bir hafta yada on gündür böle olduğunu sölediler ve tahmin ettiğim gibi tosunum erkekti ilhan egem ........
bitanem artık içimde olmasa bile her gece rüyamda allahım bu acıyı kimseye yaşatmasın cok zor
en kötüsüde gözümden sakınarak büyüttüğümüz bebeklerimizin tıbbi atık diye bi kenara atılması o içimi dahada yakıyor
patolojiye vermek zorunda kaldım canım yavrumu geri vermiyeceklerini öğrendiğimde tekrar yıkıldım
o benim canımdı çöp gibi atılmasını kabul edemiyorum bi parçasıda olsa geri istiyorum
onunda ruhu vardı canı vardı küçüçük parçasınıda olsa versinler bana en azından minicik bi mezarı olsun
Son düzenleme: