Merhaba.
Belki bu yazacaklarım birine göre çok büyük dert, kimine göre ise sıradan olabilir. Bize göre hayatımızın en büyük derdiydi. Organ nakli.. Insan başına gelmeden anlamaz diyorlar ya evet öyleydik. Cahildik! Belki de düşüncesizdik.. Anlatacaklarımı sabırla okumanızı temenni ediyorum.
Kendi hayat hikâyemden yola çıkmak en doğru olanı. Bundan yaklaşık 3 yıl önceydi. Babam bir gece fenalaştı, ne olduğunu anlamadık. Istifra ediyordu sürekli ve beni uykuda bırakıp hastaneye götürdüler. Haberim yoktu, uyuyordum. Evet ayakta uyuyorduk ailece! Çünkü bir kontrol bile yaptırmaktan acizdik. Her 6 ayda bir kontrol diye doktorlar bas bas bağırırken biz kulaklarımızı tıkamıştık. Ciddi bir hastalık gelip bizi bulana kadar aklımız başımıza gelmeyecekti. Bilinçsizliğin böylesine pesti doğrusu.. Haftalar süren hastane koşuşturmaları sonucu kötü sonucu öğrendik. Sirozdu babam. İşin kötüsü hastalık ilerlemişti. Yıllardır varmış ve haberimiz yeni oluyordu. Eğer biraz sorumlu olsak, kontrole gitsek böyle olmayacaktı. Artık geçti.. Hastalık, ilaç tedavisine cevap vermiyordu. Böyle böyle 1 yıl daha geçti. Sonra nakil olmanın tek çare olduğunu öğrendik. Canlı vericili karaciğer nakli. Şaka gibiydi. Insan olayın içinde olunca inanamıyor. Dışarıdan biri hasta olunca üzülüyor, dert yanıyor ama içimizden biri hasta olunca donup kalıyor ifadesiz. Ülkemizde organ nakli bilincinde olan insanların sayısı oldukça az. Hak vermiyor değilim. Insan, kalbi atmıyor nefes almıyor da olsa kıyamıyor yakınının organlarını vermeye bile.. Biz bunun içindir ki nakil sırası bekledik. Kadavradan.. Çıkmadı. Canlı vericili karaciğer naklini araştırdık ve babam gitti tahliller yapıldı.
Ayrıntıları öğrendik. Artık bilinçliydik çünkü canımızın canı hastaydı. Yoksa bir ömür habersiz yaşayacaktık. Habersiz yaşamayı mı isterdim? Inanın bilmiyorum. Kan ve damarların uyumlu olması gerek dediler. Önce abim yaptırdı tahlil damarlar uymadı dediler. Kimse beni aklından bile geçirmiyordu. Kararlıydım ama onlar beni hâlâ evin küçük kızı sanıyorlardı. Küçükler hiç büyümüyor hesabı.. Tahliller yapıldı ve uydu. Ben 8, babam 12 saat ameliyatta kalıp sağ salim çıktık. Yendik! Şimdi iyiyiz, çok iyiyiz. Cana can katmanın ne demek olduğunu öğrendiğimden beri daha iyiyim.
Bu konuyu neden açtım?
Bu olaydan sonra gittim ve organlarımı bağışladım. Karaciğerim hariç diğer organlarım belki başkasına umut olur diye. Istemez misiniz bir aileye umut olmayı? Ölümün sizin için bir son değil bir hayatın başlangıcı olmasını? Ayrıca 6 ay kontrollerinizi unutmayın, unutturmayın. Allah herkese uzun ve sağlıklı ömürler versin.
Ben kendim halletsem daha iyi olacak :)
