- 27 Haziran 2024
- 84
- 80
Herkese merhaba,
Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz
Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz