Burun Psikolojisi

---KoZaLak--- · 13 Haziran 2014

Merhaba arkadaşlar,
Liseyi bitirdiğimden beri inanılmaz derecede kötü burun psikolojim var. Bu artık benim hayatımdaki tek sorun olmaya başladı. Günah olduğu için yaptıramıyorum daha doğrusu herhangi bir sağlık problemim yok, yani psikolojik olarak beni rahatsız etmesinden başka. Nefes alışımda da sorun yok ancak kendimi o kadar kötü hissediyorum ki artık içinden çıkamaz hale geldim. Sanki estetik ameliyatı olsam hayatım çok güzel olacakmış gibi geliyor.
Yenmeye gerçekten çalıştım. Allah en güzelini yaratır, değiştirmeyin, caiz değil vs vs bunların hepsini biliyorum ve farkındayım zaten. Sağlıklı olduğum için şükrediyorum, kolu bacağı olmayan insanları gördükçe bu konuyu takıntı yaptığım için kendimden utanıp düzeliyorum ancak etkisi sadece 1-2 gün sürüyor. Sonrasında yine ama yine moralim bozuluyor.
Biriyle tanıştığımda burnumun büyüklüğünü farketmesin diye sürekli elimle kapatmaya başladım artık.
Aşık olduğum biri beni sevmezse kesin burnum yüzünden diyorum düşünün.
Ön profilden rahatsız değilim ama yanlardan çok rahatsızım ve yanımda biri oturduğunda sürekli kasılıyorum. Acayip derecede rahatsız oluyorum.
Akrabalarımın yanında bile burnumu küçük gösteren saç modellerini tercih ediyorum konusu edilmesin diye.
Herhangi bir yerde burun konusu geçince direk moralim bozuluyor benimle ilgisi olmasa bile.
Her gün ama her gün bunu problem yapıyorum, düşünmediğim tek bir gün bile olmadı şu dört beş yılda gerçekten.
Ben bu kadar mutsuzken, bu kadar özgüven eksikliği yaşarken ameliyat olmak günah mı bilmiyorum. Herkes internetten alıntı sözlerle cevap veriyor ve ben aradığım cevabı bulamıyorum. Diyanet'e bile yazdım, durumu anlattım ama onlar da bana alıntı cümlelerle yanıt vermiş. Ne yapacağımı bilmiyorum çok kötü durumdayım.

drderin · 13 Haziran 2014

canım önemli olan senin psikolojin. Seni günaha yönlendirmek istemem tabi ama sanki her dakika sevap işlemiyoruz o zaman erkek arkadaşında olmasın oda günah elele tutuşup öpüşmek falan. Eğer sen bu kadar kötü oluyorsan maddi durumunda yerindeyse ameliyat ol. burun insanın görüntüsünü çok etkiliyor
foto koy olmazsa bide biz bakalım. belkide o kadar takılcak durum yoktur ne dersin ?

---KoZaLak--- · 13 Haziran 2014

drderin .!.:
canım önemli olan senin psikolojin. Seni günaha yönlendirmek istemem tabi ama sanki her dakika sevap işlemiyoruz o zaman erkek arkadaşında olmasın oda günah elele tutuşup öpüşmek falan. Eğer sen bu kadar kötü oluyorsan maddi durumunda yerindeyse ameliyat ol. burun insanın görüntüsünü çok etkiliyor
foto koy olmazsa bide biz bakalım. belkide o kadar takılcak durum yoktur ne dersin ?

Benim için maddiyatı pek önemli değil açıkçası olmaya cesaret edebilsem ve korkmasam olabilirim. Bu özgüven eksikliği ile koyamam ki buraya. Benim burnum yandan bakıldığında kemeri yok, ancak biraz uzun ve burun kemerim yanlara doğru biraz geniş. Ben kemeri inceltmek istiyorum. Önden fotoğraf çekildiğimde iki tane misket alt alta gibi duruyor. Dediğim gibi karadenizlilerin burnu gibi değil yandan bakıldığında düz fakat sol taraftan bakıldığında güzelken sağ taraftan kötü duruyor. Yani burun delikleri de aynı büyüklükte değil. Sağ taraf daha kötü. Ne yapacağımı bilmiyorum.

Benim tek problemim bunun günah olması ve bu sebeple ailemi ikna edemeyecek olmam. Ayrıca bunun vicdanıyla da rahat edemeyecek olmam. Tamam günahlarımız oluyor elbette ancak bu kalıcı bir değişiklik.

hopemorex3 · 13 Haziran 2014

Merhaba aynı dertten ben de muzdariptim. Dert demeyeyim, aynı psikolojik sorun vardı. Günah diye yaptırmıyordum çok çok üzülüyordum hatta ağlama noktasına kadar geliyordu, bir ortamda burun konusu açılınca kimse moralimin bozulduğunu anlamasın diye konuya dahil oluyordum; çok sıkıştığımı anladığımda "yaa benim burna bak asıl ahaha" falan diyordum ama nasıl üzülüyordum anlatamam, her neyse lise bugün bitti biliyorsun. Ve ben geçen hafta çarşamba günü ameliyat oldum. Artık günah münah girdim, babamı nasıl ikna ettim bilmiyorum; annem çok kızdı ki annemle babam ayrılar, fikir alışverişi yapmıyorlar haliyle. Neyse kuzenimi çağırdım yanıma refakat etsin diye bir baktım o gün; babam, yengelerim, annem, amcam hepsi toplanmıştı ameliyat olacağım da, kimse de "aman yapma boşver" falan demedi kararımı verdiğimi düşünüyorlar falan ama hiçte geri döndürme gayretine girmediler. Kızamadım, doktorum, babamın doktoruydu babam iş kazası geçirmişti ve burnu kırılmıştı neyse ben de aynı doktora gittim, doktor fazla ilgili değildi yani ilgili ama gözlerinin içine bakıp en ince ayrıntısına kadar anlatmıyordu. Kemerliydi burnum ve "ben istediğini değil, yüzüne yakışanı yapıcam" modundaydı bu da güven verdi. neyse ameliyat oldu bitti -asıl psikoloji burada başlıyor! dikkat!- babam, annemin evine bıraktı, kuzenim yanımda her şey güzel, narkozdan halliceyim, geldim uyuyacağım, gözüme sürekli hastanede de evde de buz tutuyorlar falan, elime aynayı aldım şöyle bi göz ucuyla baktım... Hayır... Burnumun ucu top gibi yukarı bakıyor, tampon var deliklerini göremiyorum falan neyse ses çıkarmadım, kuzenime baktım o da çakmadı moralimi, ilaçlar içildi uyundu sabah oldu çorba sulu şeyler yenildi, öğlen her şey yolunda yine akşam oldu ve.. Aynayı alıp kendi halimi görmem o şiş morlukları görmem beni darmadağın etti, akşam fobim var zaten yani karanlık beni daraltıyor ses seda yok evde kuzenim annem yengem var ama bi his var içimde.. Pişmanlık öyle bir korku ki o his tüm vücuda yayılıyor, ağlamaya başlicam güçlü durmak istiyorum; çünkü bu benim kararımdı, annemi uyardım "biz sana dedik, yaptırma, günah en büyük günah" falan demeyin diye; ama bunların hepsini şu an içimde kendi kendime konuşuyorum çok kötüyüm, allahım affet diyebiliyorum sadece içim sıkıyor kendini bağıra çağıra ağlamak istiyorum yapamıyorum, aynada kendime bakıyorum mosmor surat şiş bir kafa sadece çorba içiyorsun halin yok o sıfatın, burnun bir halta benzeyecek mi korkusu, bir tane daha ekleyeyim dedim "pazar günü beni öss sınavına ya almazlarsa" dedim ALLAHIM AFFET gidip namaz kılamam abdest alamam burnuma ne burnu yüzüne su bile dokundurtamıyorsun çok çok çok kötüydüm... Kimseye söylemedim. Onlar da fark etmediler zaten. Bu kasvetle 3 günüm geçti sonra tamponlar alındı, burun delikleri gözüktü, aynaya baktım o pişmanlık korkusu yine sardı tüm bedenimi, yine ağlayamıyorum çıldıramıyorum bağıramıyorum neden yaptım neden neden çok günahtı neden diye bağıra bağıra sokaklarda koşmak istiyordum çünkü o korku bunları yaptırmak istiyor vücudun tutsak edilmeye alışkın değil, daha affeder mi diye düşünüyorsun sürekli, akşam gelen bu korkuyu teyzeme anlattım, dedi ki pişman olma, tamam yaptın bir hata, dua et, bilerek yaptın ama yaptın, dönüş yok. Kendi hayatını anlattı evlendiği adamı kaçışını ayrılığını sonra başka bir yakınım geldi o da yaptığı bir hatayla 2 ay yatağa bağlı kaldığını bacağını sakatlandığını ameliyatta her şeyi gördüğünü herkes hayatından acı olan bir şeyler anlattı; ama içimdeki o pişmanlık korkusunu çok az olsa bile dindiremediler. Sonra alçı alınma günü geldi bu hislerle dolu dolu 8 gün alçı alındı; baktım burnum küçülmüş, çok hoş duruyor ucu biraz havada onunda ineceğine eminim yani bu forumda okuyordum sürekli.. Doktor burnuma bant taktı ne zaman doktora gitsem kuzenim ve amcam geldi, tedirgin olmamam için yanımdaydılar. Bantla eve geldim bir de benim köpeğim var, annem sürekli verelim diyor onun gidişini düşündükçe (doğduğundan beri bende, ailemin bir parçası evladım gibi) daha da üzülüyordum; sonra baktım aynaya, dedim her şey yolunda. Bilerek bi hata yaptım sorumluluğunu da tabii ki taşıyacağım. -Bu korku bitmeyecek ama geçecek-. Yine Allah affeder. Eminim, çünkü nedenini biliyor.
Ben birisiyle konuşurken sağa sola dönemezdim, armut gibi yüzümün ortasını gösterirdim, fotoğraflarda yüzüm hep sola doğru yatık, ya bi evlat annesiyle babasıyla konuşamadığı bu çirkinlik rahatsızlığını nasıl olurda 19 sene içinde taşır ben hep ortamlardan dışlanma korkusuyla kaldım, yaşadım bunu. Hayallerimde bile hiçbi zaman ben yoktum. Ne bileyim, ya şu kız gibi olsa burnum ay şu da sevgilim olsa ne güzel olur gibiydi, ben hiç kendi sıfatımla güvenimi yerine getiremedim. Gerideydim sanki.
Şimdi estetik ameliyatımın 9. günümdeyim, bu pazar üniversite sınavım var alırlarsa bantlı halimle alırlar almazlarsa da çok da umurumda seneye girerim, bütün sene para kazanırım çalışır eğlenirim hayatıma dönerim gezer tozarım!
Bütün korkum o ilk günlerde kaldı, pişmanlığım devam eder mi bilmiyorum ama burnumun güzelleşeceğini düşündükçe tüm kanım çekiliyor, yani aynaya bakıyorum burnum kötü sonra inecek şişlik geçecek 1 ay sonra diyorum mutlu oluyorum. Ben bu zamana kadaar bu kadar gelgiti hiç yaşamadım. Allah kendini hissettiriyor emin ol. Ben vaz geçmeden ömrümün sonuna kadar her gün dua edeceğim.
Eğer konuşmak istersen özelden numaramı verebilirim, ben ameliyat olduğumda bana kimse moral vermedi destek çıkmadı sorularım ilk gün cevaplandı sadece, ameliyat olan arkadaşlarımla whatsapptan konuştum az öz cevap verdiler şişler inecek dediler falan falan.
Bıkıyorlar cevap dahi vermiyorlar. Bıkacaklar haklılar.
Eğer senin yine de ihtiyacın olursa; ben buradayım bil.

drderin · 13 Haziran 2014

|<<KoZaLak>>| .!.:
Benim için maddiyatı pek önemli değil açıkçası olmaya cesaret edebilsem ve korkmasam olabilirim. Bu özgüven eksikliği ile koyamam ki buraya. Benim burnum yandan bakıldığında kemeri yok, ancak biraz uzun ve burun kemerim yanlara doğru biraz geniş. Ben kemeri inceltmek istiyorum. Önden fotoğraf çekildiğimde iki tane misket alt alta gibi duruyor. Dediğim gibi karadenizlilerin burnu gibi değil yandan bakıldığında düz fakat sol taraftan bakıldığında güzelken sağ taraftan kötü duruyor. Yani burun delikleri de aynı büyüklükte değil. Sağ taraf daha kötü. Ne yapacağımı bilmiyorum.

Benim tek problemim bunun günah olması ve bu sebeple ailemi ikna edemeyecek olmam. Ayrıca bunun vicdanıyla da rahat edemeyecek olmam. Tamam günahlarımız oluyor elbette ancak bu kalıcı bir değişiklik.

günah konusunda bir şey diyemem tabi ki. ama burun estetikleri ağrısız bir işlem korkulacak hiç birşey yok.senin durumun karışık biraz.

bitahanhulya · 13 Haziran 2014

|| .!.:
Merhaba arkadaşlar,
Liseyi bitirdiğimden beri inanılmaz derecede kötü burun psikolojim var. Bu artık benim hayatımdaki tek sorun olmaya başladı. Günah olduğu için yaptıramıyorum daha doğrusu herhangi bir sağlık problemim yok, yani psikolojik olarak beni rahatsız etmesinden başka. Nefes alışımda da sorun yok ancak kendimi o kadar kötü hissediyorum ki artık içinden çıkamaz hale geldim. Sanki estetik ameliyatı olsam hayatım çok güzel olacakmış gibi geliyor.
Yenmeye gerçekten çalıştım. Allah en güzelini yaratır, değiştirmeyin, caiz değil vs vs bunların hepsini biliyorum ve farkındayım zaten. Sağlıklı olduğum için şükrediyorum, kolu bacağı olmayan insanları gördükçe bu konuyu takıntı yaptığım için kendimden utanıp düzeliyorum ancak etkisi sadece 1-2 gün sürüyor. Sonrasında yine ama yine moralim bozuluyor.
Biriyle tanıştığımda burnumun büyüklüğünü farketmesin diye sürekli elimle kapatmaya başladım artık.
Aşık olduğum biri beni sevmezse kesin burnum yüzünden diyorum düşünün.
Ön profilden rahatsız değilim ama yanlardan çok rahatsızım ve yanımda biri oturduğunda sürekli kasılıyorum. Acayip derecede rahatsız oluyorum.
Akrabalarımın yanında bile burnumu küçük gösteren saç modellerini tercih ediyorum konusu edilmesin diye.
Herhangi bir yerde burun konusu geçince direk moralim bozuluyor benimle ilgisi olmasa bile.
Her gün ama her gün bunu problem yapıyorum, düşünmediğim tek bir gün bile olmadı şu dört beş yılda gerçekten.
Ben bu kadar mutsuzken, bu kadar özgüven eksikliği yaşarken ameliyat olmak günah mı bilmiyorum. Herkes internetten alıntı sözlerle cevap veriyor ve ben aradığım cevabı bulamıyorum. Diyanet'e bile yazdım, durumu anlattım ama onlar da bana alıntı cümlelerle yanıt vermiş. Ne yapacağımı bilmiyorum çok kötü durumdayım.[/QUOT kendini uzmekte gunah...duzgun bir psikolojiyle mutlu bi ruh haliyle yasamak ve yasama dort elle sarilmak bunlari yapmana engel oluyorsa ki oluyor anladigim kadariyla o zmn burun estetigi ruhunu tedavi etmekle esdeger bir anlam tasiyor. Tedavi olucaksiniz ama ruhunuzu tedavi ettireceksiniz burun estetigi olunca .bence yaptir bu sekilde yasamak zorunda degilsin..olay burda sadece beden degil ruhta soz konusu..

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.

---KoZaLak--- · 25 Haziran 2014

hopemorex3 .!.:
Merhaba aynı dertten ben de muzdariptim. Dert demeyeyim, aynı psikolojik sorun vardı. Günah diye yaptırmıyordum çok çok üzülüyordum hatta ağlama noktasına kadar geliyordu, bir ortamda burun konusu açılınca kimse moralimin bozulduğunu anlamasın diye konuya dahil oluyordum; çok sıkıştığımı anladığımda "yaa benim burna bak asıl ahaha" falan diyordum ama nasıl üzülüyordum anlatamam, her neyse lise bugün bitti biliyorsun. Ve ben geçen hafta çarşamba günü ameliyat oldum. Artık günah münah girdim, babamı nasıl ikna ettim bilmiyorum; annem çok kızdı ki annemle babam ayrılar, fikir alışverişi yapmıyorlar haliyle. Neyse kuzenimi çağırdım yanıma refakat etsin diye bir baktım o gün; babam, yengelerim, annem, amcam hepsi toplanmıştı ameliyat olacağım da, kimse de "aman yapma boşver" falan demedi kararımı verdiğimi düşünüyorlar falan ama hiçte geri döndürme gayretine girmediler. Kızamadım, doktorum, babamın doktoruydu babam iş kazası geçirmişti ve burnu kırılmıştı neyse ben de aynı doktora gittim, doktor fazla ilgili değildi yani ilgili ama gözlerinin içine bakıp en ince ayrıntısına kadar anlatmıyordu. Kemerliydi burnum ve "ben istediğini değil, yüzüne yakışanı yapıcam" modundaydı bu da güven verdi. neyse ameliyat oldu bitti -asıl psikoloji burada başlıyor! dikkat!- babam, annemin evine bıraktı, kuzenim yanımda her şey güzel, narkozdan halliceyim, geldim uyuyacağım, gözüme sürekli hastanede de evde de buz tutuyorlar falan, elime aynayı aldım şöyle bi göz ucuyla baktım... Hayır... Burnumun ucu top gibi yukarı bakıyor, tampon var deliklerini göremiyorum falan neyse ses çıkarmadım, kuzenime baktım o da çakmadı moralimi, ilaçlar içildi uyundu sabah oldu çorba sulu şeyler yenildi, öğlen her şey yolunda yine akşam oldu ve.. Aynayı alıp kendi halimi görmem o şiş morlukları görmem beni darmadağın etti, akşam fobim var zaten yani karanlık beni daraltıyor ses seda yok evde kuzenim annem yengem var ama bi his var içimde.. Pişmanlık öyle bir korku ki o his tüm vücuda yayılıyor, ağlamaya başlicam güçlü durmak istiyorum; çünkü bu benim kararımdı, annemi uyardım "biz sana dedik, yaptırma, günah en büyük günah" falan demeyin diye; ama bunların hepsini şu an içimde kendi kendime konuşuyorum çok kötüyüm, allahım affet diyebiliyorum sadece içim sıkıyor kendini bağıra çağıra ağlamak istiyorum yapamıyorum, aynada kendime bakıyorum mosmor surat şiş bir kafa sadece çorba içiyorsun halin yok o sıfatın, burnun bir halta benzeyecek mi korkusu, bir tane daha ekleyeyim dedim "pazar günü beni öss sınavına ya almazlarsa" dedim ALLAHIM AFFET gidip namaz kılamam abdest alamam burnuma ne burnu yüzüne su bile dokundurtamıyorsun çok çok çok kötüydüm... Kimseye söylemedim. Onlar da fark etmediler zaten. Bu kasvetle 3 günüm geçti sonra tamponlar alındı, burun delikleri gözüktü, aynaya baktım o pişmanlık korkusu yine sardı tüm bedenimi, yine ağlayamıyorum çıldıramıyorum bağıramıyorum neden yaptım neden neden çok günahtı neden diye bağıra bağıra sokaklarda koşmak istiyordum çünkü o korku bunları yaptırmak istiyor vücudun tutsak edilmeye alışkın değil, daha affeder mi diye düşünüyorsun sürekli, akşam gelen bu korkuyu teyzeme anlattım, dedi ki pişman olma, tamam yaptın bir hata, dua et, bilerek yaptın ama yaptın, dönüş yok. Kendi hayatını anlattı evlendiği adamı kaçışını ayrılığını sonra başka bir yakınım geldi o da yaptığı bir hatayla 2 ay yatağa bağlı kaldığını bacağını sakatlandığını ameliyatta her şeyi gördüğünü herkes hayatından acı olan bir şeyler anlattı; ama içimdeki o pişmanlık korkusunu çok az olsa bile dindiremediler. Sonra alçı alınma günü geldi bu hislerle dolu dolu 8 gün alçı alındı; baktım burnum küçülmüş, çok hoş duruyor ucu biraz havada onunda ineceğine eminim yani bu forumda okuyordum sürekli.. Doktor burnuma bant taktı ne zaman doktora gitsem kuzenim ve amcam geldi, tedirgin olmamam için yanımdaydılar. Bantla eve geldim bir de benim köpeğim var, annem sürekli verelim diyor onun gidişini düşündükçe (doğduğundan beri bende, ailemin bir parçası evladım gibi) daha da üzülüyordum; sonra baktım aynaya, dedim her şey yolunda. Bilerek bi hata yaptım sorumluluğunu da tabii ki taşıyacağım. -Bu korku bitmeyecek ama geçecek-. Yine Allah affeder. Eminim, çünkü nedenini biliyor.
Ben birisiyle konuşurken sağa sola dönemezdim, armut gibi yüzümün ortasını gösterirdim, fotoğraflarda yüzüm hep sola doğru yatık, ya bi evlat annesiyle babasıyla konuşamadığı bu çirkinlik rahatsızlığını nasıl olurda 19 sene içinde taşır ben hep ortamlardan dışlanma korkusuyla kaldım, yaşadım bunu. Hayallerimde bile hiçbi zaman ben yoktum. Ne bileyim, ya şu kız gibi olsa burnum ay şu da sevgilim olsa ne güzel olur gibiydi, ben hiç kendi sıfatımla güvenimi yerine getiremedim. Gerideydim sanki.
Şimdi estetik ameliyatımın 9. günümdeyim, bu pazar üniversite sınavım var alırlarsa bantlı halimle alırlar almazlarsa da çok da umurumda seneye girerim, bütün sene para kazanırım çalışır eğlenirim hayatıma dönerim gezer tozarım!
Bütün korkum o ilk günlerde kaldı, pişmanlığım devam eder mi bilmiyorum ama burnumun güzelleşeceğini düşündükçe tüm kanım çekiliyor, yani aynaya bakıyorum burnum kötü sonra inecek şişlik geçecek 1 ay sonra diyorum mutlu oluyorum. Ben bu zamana kadaar bu kadar gelgiti hiç yaşamadım. Allah kendini hissettiriyor emin ol. Ben vaz geçmeden ömrümün sonuna kadar her gün dua edeceğim.
Eğer konuşmak istersen özelden numaramı verebilirim, ben ameliyat olduğumda bana kimse moral vermedi destek çıkmadı sorularım ilk gün cevaplandı sadece, ameliyat olan arkadaşlarımla whatsapptan konuştum az öz cevap verdiler şişler inecek dediler falan falan.
Bıkıyorlar cevap dahi vermiyorlar. Bıkacaklar haklılar.
Eğer senin yine de ihtiyacın olursa; ben buradayım bil.

Aynı durumu yaşıyorum işte bende. Ama ben senin kadar cesaretli olamayacağım sanırım. Çok üzülüyorum her gün takıyorum problem ve stres yapıyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Kimin ne söylediği benim için ikinci planda. Ben oluşacak vicdan azabından korkuyorum. Birkaç kişiye sordum bence burnun rahatsız etmiyor kimseyi boşuna takıyorsun o kadar değil günah olur vs dediler ancak kime göre neye göre? Milleti rahatsız edip etmemesi benim umrumda değil ki ben kendimi kötü hissediyorum ki dikkat çekilmeyecek gibi değil. Güzellik düşkünü ergenlik çağındaki kuzenlerim bile senin burnun neden büyük diyor bana Allah öyle yaratmış ne yapayım diyip geçiştiriyorum. Üzüldüğümü kimse ailem de dahil kimse bilmiyor açıkçası ki bizim sülalede de herkesin burnu küçüktür. Çirkin ördek yavrusu gibi çıkmışım ben işte :) Aynaya her baktığımda rahatsız oluyorum. Ancak sırf günah olacak diye yaptıramıyorum. Tabi ki müslümanlık konusundaki her görevimi yerine getiremiyorum bu bir gerçek. Namaz kılmıyorum, alkol de alıyorum arada, saçım da açık geziyorum vs vs. Bu günahları zaten işliyorum ancak pişman olunca geri telafi edebileceğim şeyler bunlar. Burun ameliyatı olduktan sonra ise bunun geri dönüşü yok. Ne yapacağımı gerçekten hiç ama hiç bilmiyorum. Sadece çok korkuyorum ve bu korku beni vazgeçiyor ancak yine de üzülmeye devam ediyorum.

neryy · 25 Haziran 2014

|| .!.:
Merhaba arkadaşlar,
Liseyi bitirdiğimden beri inanılmaz derecede kötü burun psikolojim var. Bu artık benim hayatımdaki tek sorun olmaya başladı. Günah olduğu için yaptıramıyorum daha doğrusu herhangi bir sağlık problemim yok, yani psikolojik olarak beni rahatsız etmesinden başka. Nefes alışımda da sorun yok ancak kendimi o kadar kötü hissediyorum ki artık içinden çıkamaz hale geldim. Sanki estetik ameliyatı olsam hayatım çok güzel olacakmış gibi geliyor.
Yenmeye gerçekten çalıştım. Allah en güzelini yaratır, değiştirmeyin, caiz değil vs vs bunların hepsini biliyorum ve farkındayım zaten. Sağlıklı olduğum için şükrediyorum, kolu bacağı olmayan insanları gördükçe bu konuyu takıntı yaptığım için kendimden utanıp düzeliyorum ancak etkisi sadece 1-2 gün sürüyor. Sonrasında yine ama yine moralim bozuluyor.
Biriyle tanıştığımda burnumun büyüklüğünü farketmesin diye sürekli elimle kapatmaya başladım artık.
Aşık olduğum biri beni sevmezse kesin burnum yüzünden diyorum düşünün.
Ön profilden rahatsız değilim ama yanlardan çok rahatsızım ve yanımda biri oturduğunda sürekli kasılıyorum. Acayip derecede rahatsız oluyorum.
Akrabalarımın yanında bile burnumu küçük gösteren saç modellerini tercih ediyorum konusu edilmesin diye.
Herhangi bir yerde burun konusu geçince direk moralim bozuluyor benimle ilgisi olmasa bile.
Her gün ama her gün bunu problem yapıyorum, düşünmediğim tek bir gün bile olmadı şu dört beş yılda gerçekten.
Ben bu kadar mutsuzken, bu kadar özgüven eksikliği yaşarken ameliyat olmak günah mı bilmiyorum. Herkes internetten alıntı sözlerle cevap veriyor ve ben aradığım cevabı bulamıyorum. Diyanet'e bile yazdım, durumu anlattım ama onlar da bana alıntı cümlelerle yanıt vermiş. Ne yapacağımı bilmiyorum çok kötü durumdayım.

Ne anlattıysan aynısını ben yasadım bundan 2,5 ay öncesine kadar aynı psikolojideydim ama anladım ki ömür boyu ben kendimde hissettigim bu farklılıkla eziklikle yasayamam artık saclarımı toplamak istyrm girdigim ortamda oha burna bak lafı duymak istemiyorm dedim bu üzüntü sürekli aglama günah degil mi bu psikolojyle yasamak günah olmuyo mu ki seni çok iyi anlıyorm aynı seyleri ben yasadım suan 25 yasındayım tek dediğim keske bukadar beklemeseydm

iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi

ades_ballibadem · 25 Haziran 2014

canım seni cok iyi anlıyorum gerçekten günah olduğuna bende inanıyorum Allahın verdiğini beğenmemek oluyor bu,

şimdi seni rahatlatcak cümleler kurmak isterdim ama bu yalan olur diyeceğim o ki bende senin gibi bu günahtan korkarak 30 yaşına gelmişim,gerçi benim burnum psikolojimi senin kadar derinden etkilemiyordu ama resim çekerken 10 kere çekip 1ini koyuyordum ne biliyim gülerken benim burnum resmen şekil değiştiriyor resimlerde genelde gülmezdim toplulukta gülmezdim felan ya bu duygu insanı ele geçirdimi asla bitmiyor demek istediğim o hiç geçmiyor ameliyat fikri

30 yaşındayım şimdi ameliyat günü aldım sürekli Allahım affet diyorum hatta senelerce burnumda et olsun kemik olsun diye dua ediyordum,ne kadar günah ama içimden istiyordum dilime geliyordu valla ne yalan söyliyim
şimdi burumda kemik eğriliği var 1 tarafımdan nefes alamıyorum ve 2 senedir öyleydi düşün ben bunu bile psikolojik diye kbb dr gitmedim estetik olmak için gittiğimde dr kamerayla bakıp gösterdi

ağustosta ameliyatım var Allah affetsin utandırmasın,

kul hakkı ve zina dışında affedilmeyecek günah yokmuş ,bile bile acık giyiniyoruz bile bile içki içiyoruz bil bile namaz kılmıyoruz sadece bu değil bile bile herşeyi yapıyoruz Rabbim öyle affedici bagişlayıcıki yiyecek ekmek buluyoruz diye düşünüyorum bazen ayyy ne bilim derin mevzular bunlar

majestecik · 25 Haziran 2014

Canım benim burnum çok buyuk değil ama sanırım lise 1 de oldu burnuma basketbol topu carptı . o zaman yamulma olmus lise 4 de arkadasımın soylemesıyle fark etmıstım . bendert etmiyorum çok ta degıl ama erkek arkadaşım :14:

onunki benden yamuk çok fena kendi takıntılı oldugu için benimkine de takmış kafayı :1:

o da ekg rontgen kan vermiş nefes alamıyo cok zorlanıyo kokumu bıle nadır alabılıyo düşün yani sağlık sorunu teşkıl ediyo bu yuzden de olmasına destek verıyorum zaten bayagı yamuk daha kotu bıseyı olmaz< sanırım ameliyattan da sonra ınsallah. ben yaptırmam canım gecen annemin de agzını yokladım izin vermiyo cunku abımınde sıkıntısı vardı oldu ama dıstan guzel muazzam onunkınde genzınde et vardı sanırım ama içini bir gor o tamponlar o sureç... şimdi nefes alırken daha kotu .. zorlanıyo bogazı bembeyaz oluyo akıntı felan genızlerden sanırım . yanı benımkıde resımlerde cok bellı oluyo mesela ben de kulaklarımdan rahatsızım ama yaptırmam ... namaz kılıyoruz dua ediyoruz rabbım en guzelini verir bence ama zaten ben de vazgectim gibi bişey yani burnumu yaptırmaktan ama yine de sen bilirsin canım hepimiz günah işliyoruz ister istemez ama iyi olmazsa ameliyat bi de o var canım bence forumda estetik olanlar var onların yazılarını bı oku gerekırse ozel mesaj at görüş ablalarım duyarlılar yardımcı olurlar . netten de araştır bakalım bi en iyisini yine sen bilirsin canım sağlıcakla kal canını sıkma :16:

lilium06 · 26 Haziran 2014

|<<KoZaLak>>| .!.:
Merhaba arkadaşlar,
Liseyi bitirdiğimden beri inanılmaz derecede kötü burun psikolojim var. Bu artık benim hayatımdaki tek sorun olmaya başladı. Günah olduğu için yaptıramıyorum daha doğrusu herhangi bir sağlık problemim yok, yani psikolojik olarak beni rahatsız etmesinden başka. Nefes alışımda da sorun yok ancak kendimi o kadar kötü hissediyorum ki artık içinden çıkamaz hale geldim. Sanki estetik ameliyatı olsam hayatım çok güzel olacakmış gibi geliyor.
Yenmeye gerçekten çalıştım. Allah en güzelini yaratır, değiştirmeyin, caiz değil vs vs bunların hepsini biliyorum ve farkındayım zaten. Sağlıklı olduğum için şükrediyorum, kolu bacağı olmayan insanları gördükçe bu konuyu takıntı yaptığım için kendimden utanıp düzeliyorum ancak etkisi sadece 1-2 gün sürüyor. Sonrasında yine ama yine moralim bozuluyor.
Biriyle tanıştığımda burnumun büyüklüğünü farketmesin diye sürekli elimle kapatmaya başladım artık.
Aşık olduğum biri beni sevmezse kesin burnum yüzünden diyorum düşünün.
Ön profilden rahatsız değilim ama yanlardan çok rahatsızım ve yanımda biri oturduğunda sürekli kasılıyorum. Acayip derecede rahatsız oluyorum.
Akrabalarımın yanında bile burnumu küçük gösteren saç modellerini tercih ediyorum konusu edilmesin diye.
Herhangi bir yerde burun konusu geçince direk moralim bozuluyor benimle ilgisi olmasa bile.
Her gün ama her gün bunu problem yapıyorum, düşünmediğim tek bir gün bile olmadı şu dört beş yılda gerçekten.
Ben bu kadar mutsuzken, bu kadar özgüven eksikliği yaşarken ameliyat olmak günah mı bilmiyorum. Herkes internetten alıntı sözlerle cevap veriyor ve ben aradığım cevabı bulamıyorum. Diyanet'e bile yazdım, durumu anlattım ama onlar da bana alıntı cümlelerle yanıt vermiş. Ne yapacağımı bilmiyorum çok kötü durumdayım.

Merhaba, okuyunca kendi durumum aklıma geldi, hatırlıyorum da ortaokulda sınıftaki erkek çocuklardan biri bana köfte burunlu demişti, hemde diğer kızların yanında

utancımdan ağlayamamıştım bile çocuğu dövmeyi tercih ettim :) belkide bu yüzden ömrüm boyunca burnumdan utanarak yaşadım sürekli aynaya bakarak '' şu kadar kısa olsa, şu kadar dar olsa v.s'' diye hayal kurardım. Yolda yürürken bile yanımdan biri geçse bir şeye bakıyomuş gibi başımı diğer tarafa çeviriyordum sanki herkes benim burnuma bakıyomuş gibi, 5 yıldır çalışıyorum istesem yaptırırdım ama günah olur diye yaptırmadım en son bir imama sordum psikolojini çok bozuyorsa yaptırabilirsin dedi ve ben daha fazla araştırmadım kulağimı herşeye kapadım duymak istediğim buydu çünkü Allah affetsin çünkü sağlık sorunum yoktu. 20 gün önce ameliyat oldum hala oldukça şiş özellikle önden ama ben bu haline bile razıyım yıllardır günah diye yaptırmadım sonunda 30 yaşında yaptırdım keşke daha önce yaptırsaydım diyorum şimdi yani günahsa yine günah 30 yaşına kadar beklemeseydim bari diyorum. Kararını tabi ki sen vereceksin, ben sadece paylaşmak istedim neye karar verirsen hakkında hayırlısı olur inşallah :16:

---KoZaLak--- · 3 Temmuz 2014

neryy .!.:
Ne anlattıysan aynısını ben yasadım bundan 2,5 ay öncesine kadar aynı psikolojideydim ama anladım ki ömür boyu ben kendimde hissettigim bu farklılıkla eziklikle yasayamam artık saclarımı toplamak istyrm girdigim ortamda oha burna bak lafı duymak istemiyorm dedim bu üzüntü sürekli aglama günah degil mi bu psikolojyle yasamak günah olmuyo mu ki seni çok iyi anlıyorm aynı seyleri ben yasadım suan 25 yasındayım tek dediğim keske bukadar beklemeseydm

iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi

Doğru söylüyorsunuz aslında tam vazgeçmişken bu sözler bana umut oluyor açıkçası. Hayattaki tek sağlık problemi fiziksel değil, psikolojik rahatsızlıklar daha kötü. Her hastalığın bile ilk merhemi psikolojinin iyi olması. Ben şuan kötü durumdayım ve bu da açıkçası bana eskisi kadar günah gelmemeye başladı.

Benim burnum hem geniş kemerli, yandan bakınca belli olmuyor ama önden geniş,
Hem de uzun. Ben sadece burun deliklerimi küçültebiliyor muyum bu konuda bir bilginiz var mı? Kemiği bile kafama takmıyorum ama burun deliklerinden nefret ediyorum

---KoZaLak--- · 3 Temmuz 2014

lilium06 .!.:
Merhaba, okuyunca kendi durumum aklıma geldi, hatırlıyorum da ortaokulda sınıftaki erkek çocuklardan biri bana köfte burunlu demişti, hemde diğer kızların yanında utancımdan ağlayamamıştım bile çocuğu dövmeyi tercih ettim :) belkide bu yüzden ömrüm boyunca burnumdan utanarak yaşadım sürekli aynaya bakarak '' şu kadar kısa olsa, şu kadar dar olsa v.s'' diye hayal kurardım. Yolda yürürken bile yanımdan biri geçse bir şeye bakıyomuş gibi başımı diğer tarafa çeviriyordum sanki herkes benim burnuma bakıyomuş gibi, 5 yıldır çalışıyorum istesem yaptırırdım ama günah olur diye yaptırmadım en son bir imama sordum psikolojini çok bozuyorsa yaptırabilirsin dedi ve ben daha fazla araştırmadım kulağimı herşeye kapadım duymak istediğim buydu çünkü Allah affetsin çünkü sağlık sorunum yoktu. 20 gün önce ameliyat oldum hala oldukça şiş özellikle önden ama ben bu haline bile razıyım yıllardır günah diye yaptırmadım sonunda 30 yaşında yaptırdım keşke daha önce yaptırsaydım diyorum şimdi yani günahsa yine günah 30 yaşına kadar beklemeseydim bari diyorum. Kararını tabi ki sen vereceksin, ben sadece paylaşmak istedim neye karar verirsen hakkında hayırlısı olur inşallah

Bana da ortaokulda benden küçük bir kız bornoz burun demişti. Ben o zaman burnumun farkında bile değildim açıkçası, anlamda veremedim. O kız öyle deyince de şaşırdım ama geçti. Burnumun büyüklüğünü anca liseden sonra anladım ve o zamandan beri takıyorum ondan öncesinde farkında değildim.
Ben de öyle yapıyorum yolda yürürken biriyle tanışırkan. Hatta çocukluk arkadaşımla konuşurken bile. Kim olduğu farketmiyor hep bir tedirginlik içerisindeyim. İnşallah cesaret ederim ve olurum. 22 yaşındayım ben de ve umarım bu kış ameliyat olmaya karar veririm

lilium06 · 3 Temmuz 2014

|<<KoZaLak>>| .!.:
Bana da ortaokulda benden küçük bir kız bornoz burun demişti. Ben o zaman burnumun farkında bile değildim açıkçası, anlamda veremedim. O kız öyle deyince de şaşırdım ama geçti. Burnumun büyüklüğünü anca liseden sonra anladım ve o zamandan beri takıyorum ondan öncesinde farkında değildim.
Ben de öyle yapıyorum yolda yürürken biriyle tanışırkan. Hatta çocukluk arkadaşımla konuşurken bile. Kim olduğu farketmiyor hep bir tedirginlik içerisindeyim. İnşallah cesaret ederim ve olurum. 22 yaşındayım ben de ve umarım bu kış ameliyat olmaya karar veririm

Bornoz burunda fena değilmiş :) illaki yaptıracaksan bence fazla beklemenin anlamı yok bende çok korkuyordum özellikle genel anesteziden ama korkulacak hiç bişey yokmuş hatırlamıyorum bile nasıl uyuduğumu :)

neryy · 3 Temmuz 2014

|| .!.:
Doğru söylüyorsunuz aslında tam vazgeçmişken bu sözler bana umut oluyor açıkçası. Hayattaki tek sağlık problemi fiziksel değil, psikolojik rahatsızlıklar daha kötü. Her hastalığın bile ilk merhemi psikolojinin iyi olması. Ben şuan kötü durumdayım ve bu da açıkçası bana eskisi kadar günah gelmemeye başladı.

Benim burnum hem geniş kemerli, yandan bakınca belli olmuyor ama önden geniş,
Hem de uzun. Ben sadece burun deliklerimi küçültebiliyor muyum bu konuda bir bilginiz var mı? Kemiği bile kafama takmıyorum ama burun deliklerinden nefret ediyorum

Bence ucuyla falan ugrasma komple yaptr gitsn canım her türlü zaten bıcak altına yatıcaksn benim uzun ve kemerliydi daha önce resim koymustm farklı konulara şimdi çok mutluyum hergün üzülüp niye böyle diye isyan etmektense şimdi mutluyum asıl bu günah degil sevaptr :)

iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi

Besiktasliyim · 22 Haziran 2017

Maalesef aynı konu... geçen hafta üniversite sınavlarına girdim ve şuan burun ameliyatı için babamın onayını bekliyorum... aynı dert aynı dert... yaklaşık 4 senedir her gece ağladım. hatta çirkin bir kız olduğum için kollarımı kesiyordum her gece... bunu ilk olarak lise 1 de farkettim yani çirkin olduğumu. hoşlandığım çocuk herkesin önünde seni mi seveceğim gargamel burunlu diye bağırdıktan sonra ben her gece ölmeyi diledim. iki sene ara vermeden kendi vücuduma zarar verdim. kollarım bacaklarım kesik ve yanıklarla doluydu sonra sigaraya başladım ve bir gün ailem bu durumu farketti. psikiyatristlere gittim antidepresanlarla ayakta duruyordum artık ama kimse bunu neden yaptığımı bilmiyordu. doktorum bile... iki senem bu şekilde geçti. tam herkes evet bu kız eski haline döndü dediği dönemlerde tekrar kendimi kaybettim. tekrar işim kendime zarar vermek oldu. bunu artık çirkin olduğum için değil normal bir rutinim gibi yapmaya başladığımı farkettim. birşey için heyecanlandığımda bile elimde bıçakla aynada kan içindeki yansımama şahit oldum. bir kız için zor şeyler yaşadım en azından. tam 4 sene boyunca bu durum devam etti. ta ki bir ay önceye kadar... annem o kanlı günlüğümü okumuş. tüm bunların nedenini... kendi burnumu çizdiğim ve yanına not olarak "bir gün kendimi bu görüntü yüzünden öldüreceğim" yazısını görmüş. ağlayarak babama gitmiş bu kızı burun estetiği için doktora götüreceğiz demiş. son bir aydır bununla hayata tutunuyorum. bir an önce burun ameliyatını olup güzel ve sorunsuz bir hayatım olsun istiyorum. tabi geçmeyen yara izlerime her baktığımda ağlamaya devam etmezsem...

Burun Psikolojisi

Ayrıntılı Düzenleme

---KoZaLak---

Aktif Üye

drderin

Popüler Üye

---KoZaLak---

Aktif Üye

hopemorex3

şiddet yanlısı

drderin

Popüler Üye

bitahanhulya

Aktif Üye

---KoZaLak---

Aktif Üye

neryy

Aktif Üye

ades_ballibadem

Nirvana

majestecik

Aktif Üye

lilium06

Yeni Üye

---KoZaLak---

Aktif Üye

---KoZaLak---

Aktif Üye

lilium06

Yeni Üye

neryy

Aktif Üye

Besiktasliyim

Üye

Benzer Konular