O kadar çok etkilendim ki...
Ben de çocukluktan beri, ilkokul öncesinden tutun da üniversite son sınıftaki ders notunun arkasına çizdiklerim hep "yüz". İlkokul civarlarında burun çiziyordum, ama çizdiğim burnu pek beğenmiyordum (yine de çizdiklerime toz kondurmuyordum) daha sonra güzel burun çizmeyi öğrendim, kendi kendime keşfettim, böyle sanki yepyeni bir şey daha önceden hiç yapılmamış gibi, hani ev,araba çizebildiğimde bu kadar memnun olmamıştım...:)
Hatta annemin babamın bazı diyaloglarını karikatürize ederdim, annemle babamı çizerdim üzerine de diyalog balonları, duyup da bana komik gelen cümlelerini yazardım, hey gidi günler hey :):)
Çizdiğim yüzlerde birşey keşfettim. İnsanın yaşı ilerledikçe el becerisi, kalemi kullanışı değişiyor, tabi hayata bakışı, yaratıcılığı, olumluluğu da... Çizdiğim "yüzler" gün geçtikçe "hüzünlü" bir yüze çevrildi, ya hafif bir tebessüm ya da ağlamaklı bir yüz, buğulu gözler...çizerken düşünmüyorum, o an kendimi kaptırıyorum bir bakıyorum gene hüzünlü bir yüz çizmişim, farkında olmadan hep birbirine çok benzeyen yüzler çiziyorum...İnsanın ruh hali, hayata bakışı gerçekten çizdiklerine yansıyor... Çocukken daha sevimli, gülen yüzler çizerdim, daha yaratıcıydım, onu hatırladım...
Şu çocuklar ne kadar masum ya, dünyaları ne kadar temiz.. Hele o tatlı çocuk resminde ve sözlerinde o kadar güzel ifade etmiş ki kendini, etkilenmemek mümkün değil...Dilerim hayatı boyunca o yönü daha da güzelleşir, gelişir...
Teşekkürler talin...
bu arada son mesajınızı okudum (oğlunuzun çizdiği resmiyle ilgili olan mesajı), çok hoşuma gitti. Hikaye ve resim bir arada, süper bir yaratıcılık:) tek kelimeyle harika...
Oğlunuzla böyle güzel ve tatlı anlarınız bir ömür boyu sürer inşallah...