bunalım.

merhabalar! :)
nereden başlayayım, derdim "şu an" tam olarak ne, ben de bilemiyorum. aslında buraya yazarken de herhangi bir yardım beklentim yok, zira ne yapılması gerektiğinin de farkındayım. yapamıyorum. motivasyonum sıfır, her şeye dair. muhtemelen motivasyon beklentisiyle yazıyorum, ya da kimseyle doğru düzgün konuşamadığım için, birileriyle bir şeyler paylaşma ihtiyacı duyduğum için. malum, anonim olmanın rahatlığı paha biçilemez.
belki önceki konularımda aralarda bahsetmişimdir, 12 yaşımdan beri düzensiz aralıklarla zaten psikiyatrlar ve psikologlarla saçma sapan bir ilişkim var. o zamanlar aşırı bir ölüm korkusu ile başlamıştı her şey, panik atak tanısıyla bir süre tedavi gördüm. sonrası obsesif kompulsif bozukluk, sosyal fobi, ygs-lys döneminde de anoreksiya ve depresyon ile devam etti. o sıralar alkol problemim de başlamıştı, ne yazıktır ki hala devam ediyor (ara ara 5-6 aylık "ayık" zamanlarım dışında).
bu ara hakikaten çökmüş durumdayım. 2-2,5 aydır evden toplamda 2 defa çıktım yanılmıyorsam. markete gitmelerimi falan sayarsak 5 diyelim, en fazla 10 olsun -zorda kalmadıkça onu da yapmıyorum. okulum var halbuki, ne ironiktir ki odtü psikoloji son sınıf öğrencisiyim -gerçi alttan derslerimi düşününce en iyi ihtimalle şu andan itibaren 2 seneye bitirebilirim (ve anonimlik herhalde burada bitiyor). ailem de durumu az-çok biliyor (annem bu ara çok şeyi bilmiyor, kemoterapi sebebiyle durumu iyi değil çünkü), dolayısıyla "ailen seni oraya ne diye göndermiş, sen ne halt ediyorsun?" yorumlarına biraz kapalıyım, benim her şeyimi bilirler genelde. buraya gelirken de iyi değildim, ve git gide daha da kötü oluyorum. son 3 senedir her kış eve kapandım, içtim, dağıttım kendi kendime; ama hiçbir zaman bu kadar kötü olmamıştı. artık markete gitmeye bile korkar oldum. çünkü evde olduğum sürece, daha çok içtiğim günlerin sabahında deli gibi yiyorum. deli gibi yemekten kastım basit bir şey değil, bir günde 3.1 kilo alacak kadar (tartı bozuk değil). ve bu ara artık bu konu da beni o kadar deli ediyor ki, başka bir şey düşünemiyorum. içiyorum, uyanıyorum, yiyorum, yiyorum, yiyorum, yiyorum, yiyorum, yiyorum, yiyorum. uyuyorum, uyanıyorum, biraz kendime gelince yine içiyorum. son 1 haftada 6 kilo aldım. adeta bir kısır döngü, kilo aldıkça dışarı çıkamıyorum, dışarı çıkmayı istemedikçe çılgınlar gibi yiyorum. hormonlarım mı bozuldu, nedir, o da mümkün. zira ağustos sonunda anormal (2 haftada 1 olan) kanamalarım için kadın doğuma gittiğimde, doktor bey kasım sonunda kontrole gelmemi söylemişti. gitmedim. hala. ve şimdilerde ayda 3 günüm falan kanamasız geçiyor. göğüs uçlarımdan kan geldiğine de sık sık şahit oldum (ama o rahim ağzı kanseriyle alakalı olamazmış, anneme göre.) antidepresanlarım bitmek üzere, onun için bile gitmek istemiyorum. ki placebo etkisi midir ne haltsa, bana epey yardımı oluyor aslında o ilaçların. ama her kış aynı şeyi yaşıyorum. her kış daha da artarak. delirmek üzereyim. ara sıra annemle konuştuğumda "yine kilo aldın mı, 60 kiloya çıkma aman!" diyor, çıldırıyorum (beni bir kere 71 kiloyken görüp ağlamıştı kendisi). babamınsa tek derdi okulu bitirmem. o sınav dönemine kadar kimse benden bir halt beklemiyorken ankara hukuk'u kafama koymuştum, ve çok da rahat giriyordum, maalesef "sen o işi yapamazsın" diyen babam yüzünden psikoloji'yi seçmiş bulundum. bu işi de yapamayacağım belli ki. hiçbir halta yaramayıp, gidip balıkçı falan olmak istiyorum.
ortaokul zamanlarında, okula gitmeden önce duş almak için annemle kavga eden ben, şimdilerde haftada 1 duş alıyorum. hakikaten dibe vurdum.
içimi dökmeye ihtiyacım vardı, bir sarhoşun mektubunu okudunuz. özür dilerim zaman kaybınız için, gerçekten.

hala kendini analiz edebilecek kadarsın. beden sagligina once yogunlas o yoksa ruhen de verimli olamayabilirsin. ictenlikle en uzuldugum konu. nerden baslarsin bilmiyorum ama umarim hersey yoluna girer en kisa zamanda.

İlaçların faydası yok mu ? depresyon çok illet ya ûzüldüm ama toparlamalısın yılların geçmeden. ..

Annene babana ve kendine yazık etme. Hem de herşeyin bu kadar bilincindeyken...

Çok üzüldüm ne söylesem bilemedim. Bende 4 ay evden bir adım dışarı çıkmamıştım geçen sene bebeğim karnımda öldüğü zaman. Ama bir şekilde yenmek zorundasın bunun için önce irade gayret lazım dışarı da çok güzel hava insanlar var İnan bir parkta bile içilen çayın suyun colanın tadı bir başka oluyor. Dışarı çıkarsan hayatın farkında olacaksın hayat çok hızlı zaman çok hızlı kafanı kaldır lütfen

Herşeyin bu kadar farkndaysan hala umut var demektir..

Mesela yarın yada diğer gün akşamdan güzel bir duş al sabah erkenden kalkıp saçını felan yap hafifte bir makyaj Birgün önce çok iyi olması şart değil herhangi normal bir arkadaşını kahvaltıya bir pastaneye çağır peynirli simit ye çay iç bide dışarı çıkıp bir çay daha iç :) ufak ufak adımlar bunlar ama İnan tutunmak için en güzel şeyler bunlar küçük belki ama huzur verici .
Çünkü farkındasın çünkü tutunmak istiyorsun çünkü umut her zaman var :)
Yaşamış biri olarak yazdım. Dinlersen pişman olmazsın hayat herşeye herkese rağmen güzel.
Huzurlu günler olsun ..

çoklu alıntıyı bir türlü beceremedim yahu :/ özür dileyerek böyle yazayım bari :')
humanistmira haklısınız :) keşke bir toparlanıp hastaneye gidebilsem de. başta çok korktuğum bir şey olduğu için depresyonu zaten o tetikledi gibi bir şey oldu ayrılıkla beraber. şimdi de 2 gün ayık olsam o günlerde kanamam oluyor, gidemiyorum. tamamen benim salaklığım, farkındayım, belki de kendime zarar vermeye çalışıyorumdur, bilemedim.
adventurerpassenger ilaçların faydası oluyor aslında, günde 2 kere almam gerekiyor normalde ama ben içince arada 2-3 günü kaybediyorum maalesef. bazı günlerim sadece hayal meyal ya da uyuyarak geçmiş oluyor. aslında zor da değil alarm falan kursam becerebilir miyim acaba ki :/
Bestblondie elimden bir şey gelse keşke :') ben de o yazları olduğum insanı özlüyorum. kışın (ankara'da neredeyse 8 ay tabii) böyle oluyor sadece, ama artık ben de bıktım, yılda 3 ay mutlu olmak kime yeter ki?
Excited_00 , sana ayrıca yazasım geldi, ama ne desem bilemedim de. çocuğunu kaybetmek çok çok zor bir şey olsa gerek. şu yaşımda 1 kere annemin gönderdiği ilaçla düşük yaptım çünkü(o adam epey sahiplenip isim de bulmuştu, ama annem de herhalde 22 yaşımda anne olmamı istemedi), bir de eski konularımdaki adam yüzünden kürtaj oldum (onu annem de babam da biliyor şimdi). bana pek seçme şansı bırakılmadı. kendi isteğimle(!) kendi çocuğumu öldürmüş oldum. acı ama öyle herhalde, kimseye karşı çıkamadım. umarım sen bebeğini sağlıklı sıhhatli kucağına alırsın ki :) yemin ediyorum duygulandım.
T TamBirRabia umarım, teşekkür ederim ki :)

hakikaten hepinize teşekkür ederim yahu, iyi geldi ki bile.