Bir buçuk yıldır ilişkim vardı. Kendisiyle arkadaşlık geçmişizde var uzun bir sürede konuşarak flört ettik. Ben o zamanlarda kıyafete karışan erkeklere,yönlendiren erkeklere tahammülüm olmadığını söylüyordum. Oda bunu kabul ediyordu ve düşüncelerimin doğruluğunu savunurdu derken sevgili olduk,bir kış bitti yaz girdi artık pantolunuma laf etti birgün herkesin baktığını ve bundan rahatsız olduğunu dile getirdi,bende bunu senınle arkadaskende giyiyordum dedim birsürü tartışma yaşandı benden ayrıldı ve sonra bana uzun bir mesaj attı artık karışmayacağına dair sözler verdi. Beni çok sahiplendiğini bu yüzden bu tarz sorunlar yarattığını söyledi derken barıştık. Ben başka şehirde okuyorum o da benim asıl memleketimde yaşıyor iki haftada bir gelgitler yapıyoruz,üniversttem bitince evlilik hayalleri kurduğum insan. Bana bu senemde geçen seneye nazaran daha çok karışmaya başladı,ben de doğru bildiğimden vazgeçen biri değilim o istiyorki kabullenip yapıyım,neden ben fedakarlık yapıcakmışım ki? neden orta yol bulunmuyor ikimizde fedakarlık yapmıyoruz kaldıki öyle saçma çocukca bir nedenki bunlar. Anlatamıyorum. Kendisini çok seviyorum,bendeki değeri çok büyük. bütün huylarını seviyorum sadece bu var beni deli ediyor ve dün benden ayrıldı. Yine karıştığında sen benim kocam değilsin dedim,ben artık hiçbir şeyin değilim dedi. Ve konuşma bitti. Öyle çabuk vazgeçiyor ki benden,sevilmediğimi düşünüyorum bu düşünce bunca zaman kandırıldığım kanısına getiriyor ve içim parçalaniyor. Önüme bakmak devam etmek istiyorum ama bir yanım ona dönük bunu engelleyemiyorum. Ve o değişmez,şimdiye kadar değişirdi,bana fikir verin