evet geldik yolun sonuna.
oysa ne güzel başlamıştık değil mi? her ilişkinin mi başı çok güzeldi yoksa bizimki bir başka mıydı? aşık olmuştum resmen hem de çocuklar gibi neşeli mutlu elini koyacak yer bulamayan ergenler gibi :) ben geldim seni görmeye ilk gördüğüm an işte bu demiştim gerçekten kültürlü eğlenceli beni mutlu edecek bendeki kasveti dağıtacak evimi yuva yapacak adam. neyseki karşılıklıydı herşey sen de öyle demişsin. 3 ay olmadan evlenelim dedin sevindim hem de ne sevinmek ne hayaller. ama masal değil ya bu herşey toz pembe değil ailem olmaz dedi asla istemem eve bile sokmam onlara göre sorun olan yaş iş sosyal konum farklarını benim gözüm görmüyordu ki. mutluydum yanında huzurluydu elleri... eşyalarını alır gidersin anca dediler dünyayı görmedi gözüm umrumda olmadı hiçbirşey ne kariyer ne aile ne 5 kuruşsuz halimiz elele verince ne olmazdı ki işim yoksa da mesleğim vardı hem o da çalışır herşeyi düzeltirdik değil mi? gözüm toktu herşeye ben hertürlü şeyi yaşamıştım parayla ilgili bundan sonra da aşkı yaşayayım istedim.
evlendik... 3 kuruş paramızla içinde sadece 5 parça eşya olan bir evde. evlendiğimizin 3. günü başladım işe o da nasılsa hemen başlardı değil mi? ama olmadı gerek mesleği gerek yaşı dolayısıyla 3-4 ay iş bulamadık. olsun ben çalışıyordum o da elinden geleni yapıyordu. elimi sıcak sudan soğuk suya sokturmuyordu evde. herkes bizi parmakla gösteriyordu aşk budur diye. gülüşmelerimizden yan masadakiler rahatsız olurdu bir yerde otursak...
annemle de barıştık bu arada mütevazı eski türk filmleri gibi işte.
ama sonra öyle bir haber geldiki dünyam değişti bir bebek bekliyordum sevdiğim adamdan hem de hayallerimi süsleyen bir kızım olacaktı. sanki geceler bile aydınlanmıştı mutluluk o an mıydı acaba? ayaklar yere basmadan yürünür mü ben yürüdüm.
sonra öğrendim her güzel şey bitermiş. benden kredi çekmemi istedi iş kurmak için elbette çektim kocama çocuğumun babasına lafı mı olurdu. yeterki düzenli bir işi olsun değil mi bebek geliyor?
ama olmadı ben inanılmaz sorunlu geçen ve prematüre doğumla sonuçlanan hamilelik sürecini yaşarken o para gitmiş hala bilmem nereye gittiğini nasıl bittiğini o işin nasıl o sürede battığını. ama artık hem ev hemçocuk bakmak hem de krediyi ödemek bana düşmüştü. olmadı yalanlar başladı ezikliği kapatacak kavgalar.
susmadım ben de susamadım bir yerden sonra artık annem de bizimle yaşıyordu ki ben çalışabileyim o çocuğa baksın 100lerce km uzaktan evini barkını bırakıp gelmişti kızının modern köleliğini görmeye. üzüldü çok kızdı ama laf ettirmedim ben kazanacağım o yiyecek sen karışma demeye kadar geldi iş.
ama şimdi aynısını biri benim kızıma yapsa sabredebilir miyim bilmiyorum. kıymetini bilemedim anne özür dilerim.
sonra hep bir iş değiştirme sevdası eve 5 kuruş katkısı olmayan bir adam çeşit çeşit yalanlar bana hakaretler eve gelen icralar komşulara rezilliklerimiz kızıma alamadığım onlarca hayalim (ki büyük bir holdingte yöneticiyim)
bitmeyen kavgalar ve artık arsızlık ve yüzsüzlüğe dönüşmüş geniş konuşmalar rahatlık...
bitti dememek için gösterdiğim çabalarla buraya kadar gelebildim. içim çok acıyor gözümün yaşı dinmiyor. sorarsan neden diye konu sen değil içim öldü. çocuğum neyse ki birşey anlamıyor. çok geç kaldım biliyorum ama artık ben gidiyorum.
bugün pamuk kalbinden taşınıyorum...
oysa ne güzel başlamıştık değil mi? her ilişkinin mi başı çok güzeldi yoksa bizimki bir başka mıydı? aşık olmuştum resmen hem de çocuklar gibi neşeli mutlu elini koyacak yer bulamayan ergenler gibi :) ben geldim seni görmeye ilk gördüğüm an işte bu demiştim gerçekten kültürlü eğlenceli beni mutlu edecek bendeki kasveti dağıtacak evimi yuva yapacak adam. neyseki karşılıklıydı herşey sen de öyle demişsin. 3 ay olmadan evlenelim dedin sevindim hem de ne sevinmek ne hayaller. ama masal değil ya bu herşey toz pembe değil ailem olmaz dedi asla istemem eve bile sokmam onlara göre sorun olan yaş iş sosyal konum farklarını benim gözüm görmüyordu ki. mutluydum yanında huzurluydu elleri... eşyalarını alır gidersin anca dediler dünyayı görmedi gözüm umrumda olmadı hiçbirşey ne kariyer ne aile ne 5 kuruşsuz halimiz elele verince ne olmazdı ki işim yoksa da mesleğim vardı hem o da çalışır herşeyi düzeltirdik değil mi? gözüm toktu herşeye ben hertürlü şeyi yaşamıştım parayla ilgili bundan sonra da aşkı yaşayayım istedim.
evlendik... 3 kuruş paramızla içinde sadece 5 parça eşya olan bir evde. evlendiğimizin 3. günü başladım işe o da nasılsa hemen başlardı değil mi? ama olmadı gerek mesleği gerek yaşı dolayısıyla 3-4 ay iş bulamadık. olsun ben çalışıyordum o da elinden geleni yapıyordu. elimi sıcak sudan soğuk suya sokturmuyordu evde. herkes bizi parmakla gösteriyordu aşk budur diye. gülüşmelerimizden yan masadakiler rahatsız olurdu bir yerde otursak...
annemle de barıştık bu arada mütevazı eski türk filmleri gibi işte.
ama sonra öyle bir haber geldiki dünyam değişti bir bebek bekliyordum sevdiğim adamdan hem de hayallerimi süsleyen bir kızım olacaktı. sanki geceler bile aydınlanmıştı mutluluk o an mıydı acaba? ayaklar yere basmadan yürünür mü ben yürüdüm.
sonra öğrendim her güzel şey bitermiş. benden kredi çekmemi istedi iş kurmak için elbette çektim kocama çocuğumun babasına lafı mı olurdu. yeterki düzenli bir işi olsun değil mi bebek geliyor?
ama olmadı ben inanılmaz sorunlu geçen ve prematüre doğumla sonuçlanan hamilelik sürecini yaşarken o para gitmiş hala bilmem nereye gittiğini nasıl bittiğini o işin nasıl o sürede battığını. ama artık hem ev hemçocuk bakmak hem de krediyi ödemek bana düşmüştü. olmadı yalanlar başladı ezikliği kapatacak kavgalar.
susmadım ben de susamadım bir yerden sonra artık annem de bizimle yaşıyordu ki ben çalışabileyim o çocuğa baksın 100lerce km uzaktan evini barkını bırakıp gelmişti kızının modern köleliğini görmeye. üzüldü çok kızdı ama laf ettirmedim ben kazanacağım o yiyecek sen karışma demeye kadar geldi iş.
ama şimdi aynısını biri benim kızıma yapsa sabredebilir miyim bilmiyorum. kıymetini bilemedim anne özür dilerim.
sonra hep bir iş değiştirme sevdası eve 5 kuruş katkısı olmayan bir adam çeşit çeşit yalanlar bana hakaretler eve gelen icralar komşulara rezilliklerimiz kızıma alamadığım onlarca hayalim (ki büyük bir holdingte yöneticiyim)
bitmeyen kavgalar ve artık arsızlık ve yüzsüzlüğe dönüşmüş geniş konuşmalar rahatlık...
bitti dememek için gösterdiğim çabalarla buraya kadar gelebildim. içim çok acıyor gözümün yaşı dinmiyor. sorarsan neden diye konu sen değil içim öldü. çocuğum neyse ki birşey anlamıyor. çok geç kaldım biliyorum ama artık ben gidiyorum.
bugün pamuk kalbinden taşınıyorum...