Oğlumun ilk dr kontrolü için hastaneye gittiğimizde dönüş yolunda arabanın arka koltuğunda oturmuştum
kucağımda oğlum uyuyor.
Deniz vardı sağ tarafımda
O zaman biz ne yaptık nasıl bir sorumluluğa girdik
Kucağımda ki bebeğim için dünyayı yakabileceğimi hissetmiştim.
çok güzel çok büyük çok başka bir duygu
Allah isteyen tüm kadınlara nasip etsin
Büyüdükçe kendi dünyası oldukça kaygılarında artıyor
Üzülmesin ağlamasın kırılmasın incinmesin istiyorsun
Umarım doğru ve hayırlı yetiştirmek nasip olur
Kesinlikle öyle..
Ben eşime de çok düşkünüm.
Başına kötü bir şey gelince bana olsaydı daha az üzülürdüm oluyorum.
Ona bir şey olunca kahroluyorum.
Ve çocuğum olsa düşünemiyorum kendimi.
Allah size bağışlasın, uzun ömürler versin birlikte size..
biz yedi yıldır evliyiz, yaşadıklarımız ve bu düşünceler nedeni ile hiçbir zaman istemedim, kendimi de hazır hissetmedim,
eşim de aynı durumda
en son geçen yıl bunca yıl istemiyoruz dedik ama herhangi bir sorunumuz var mı bakalım diye tüm testlerimizi yaptırdık, bir şey çıkmadı
eşimle günlerce konuştuk ve biz ikimiz de çocuk sahibi olmak istemediğimize karar verdik
en çok annem tepki gösteriyor kararımıza, ileride sen pişman olursun en çok diyor bakalım yaşayıp göreceğiz
Ben seni çok iyi anlıyorum.
Evlendikten iki yıl sonra neredeyse tüm arkadaşlarımın çocuğu oldu.
Onlar beni, ben onları garipsedim.
Anneme de dedim, ömür boyu çoçuğum olmasa olsun demem herhalde diye.
O da kızmıştı seninki gibi.
Kadınlar klübündeki çocuk istememe ile ilgili tüm konuları okudum.
Hormonlarım mı eksik, testesteron felan mı yüksek de ben istemiyorum bile oldum..
Eşim arada olsa sevinirim ben derdi ama illa olsun gibi ısrarı olmadı bir kere bile.
Mayıs da 5 yıl olacak evleneli.
Yine deliler gibi değil ama istiyorum galiba :)
Bence herkesin bir vakti zamanı var.
Veya yok.
Çocuk istememek de istemek kadar doğal.
Bunu yürekten anlıyorum