- Konu Sahibi CANIMKIZIM
-
- #1
ev işlerini biraz programa alın..yani kendinizi hırpalamayacak seviyeye getirin..Çocuk olmadan biz bile yetiştiremiyoruz.. Biraz dinlenin..
İnanın bende çalışmak istemiyorum..Ama eşime kıyamam dayanmak zorundayım.. Borcunuz vs yoksa bi kaç ay kafa dinleyin..yada izne çıkın..
akşam yemeği zaten başlı başına bir iş.Yemek hazırla masayı hazırla topla et o bile yoruyor insanı.
kızımın yemeği,banyosu osu busu derken kendime hiç vakit kalmıyor :-/
borçlarımız var malesef şuan işten çıkma durumum yok..O büyüdükçe bu vicdan azabım artacak diye çok korkuyorum..
Çokkk zor çookkkkilk bebeğiniz ise ve imkanınız varsa çalışmayın derim..
Sorununuzu yazmışsınız
evle uğraşmaktan ben onunla yeterince ilgilenemiyorum sanki
Sorunu bulduğunuza göre çözüm basit. Evle uğraşmayın; enerjinizi eve harcamayın; evin eşyanın kölesi olmayın; onlar sizin hayatınızı kolaylaştırmak için olsun.
Ivırı zıvırı ıncık cıncık toz tutacak her şeyi kaldırın; zaten cimcime biraz daha büyüyünce mecburen kaldırılacak.
Ev bal dök yala olmasın; camlarda yağmur lekesi olsun; masada tabak bardak kalsın.
Daha kızınız küçük biraz yemeği aperatif ile halledin; az daha büyüyünce düzenli yemek yapmak zorunlu hale geliyor zira.
Siz yorgun ve gergin olunca o cimcimeler de huysuz oluyor.
Eşiniz ne kadar yardımcı bilmem ama görev paylaştırın yardımcı olmasın onun görevi olsun; çamaşırları dolaba koysa bile bir işin ucundan tutmuş olur.
Eve gelince bebek uyuyuncaya kadar yemek dışında hiçbir şey yapmayın; zamanınızı ona ayırın gerginliğiniz yetememe duygunuz da azalır.
Mesela daha önce bir konuya yazmıştım; fuzuli işleri bırakın; yatak toplamak; her şeyi ütülemek gibi işlere zaman harcamayın.
En önemlisi de bunun geçici bir süreç olduğunu bilip kendinizi bu kadar üzmeyin
akşam yemeği zaten başlı başına bir iş.Yemek hazırla masayı hazırla topla et o bile yoruyor insanı.
kızımın yemeği,banyosu osu busu derken kendime hiç vakit kalmıyor :-/
borçlarımız var malesef şuan işten çıkma durumum yok..O büyüdükçe bu vicdan azabım artacak diye çok korkuyorum..
Çokkk zor çookkkkilk bebeğiniz ise ve imkanınız varsa çalışmayın derim..
Yukarda anlatmaya çalıştığım buydu; yemeği hazırla ve ye bölümü tamam ama masayı vs toplamayın; hatta eşiniz sizden çok geç gelmiyorsa hazırlamayın da
Bir de bebeğe kim bakıyor; aileden biri ise evin derli toplu olması fikri sizi daha fazla gerer gibi.
Benim bakıcım vardı; evi toplar yemek yapar; çamaşır vs yıkardı. İşten gelince yemek yediğim tabağı bile kaldırmazdım; ertesi gün toplanır.
kızıma babannesi kendi evinde bakıyor.Akşam yemeğimizi yapabilirse kadıncağız yapıyor yardımcı olmaya çalışıyor.
Çalışmaya başladığımdan beri ütü işini unuttum zaten hiç vakit ayıramıyorum..
Tüm vaktimi kızıma ayırmaya çalışıyorum ama tahammülsüz buluyorum kendimi
bunu çözmem lazım
Maalesef mümkün değil bu söyledikleriniz. Hyat şartları o kadar ağır ki eve gidince el kadar yaramazlarla ilgilenmek ancak uykusunu almış karnı tok bir annenin yapabileceği bir şey. Benim de 8 aylık bir kızım var ve ben de bazen cileden cıkıyorum. Önceden vicdan azabı cekiyordum ama yavas yavas astım artık. Elimden gelenin en iyisini yapıyorum ve sımarık bir kız cocuğu yetiştirmek istemiyorum. Hayır'ı, yapma'yı ve dur u öğrenmeli.Ben kötü bir anne miyim? Kızıma yetemiyor muyum? diye kendi kendimi yerken dün akşam en sonunda yorgunluğa ,koşturmaya dayanamayıp küçücük bebeğime "yeter" diye bağırırken buldum kendimi(( meğerse oda ayağımda değil kollarımda uyumak istiyormuş kucağıma aldım ve uyudu...
Bende ağlaya ağlaya onu izledim
Bebeğim 8 aylık ve mecburen çalışıyorum.O büyüdükçe sanki bana daha fazla ihtiyaç duyuyor beni daha çok özlüyor ama günün yorgunluğundan,evle uğraşmaktan ben onunla yeterince ilgilenemiyorum sankiBüyüyüşünü kaçırıyor muyum ki..Geçen sene hamileyken,bugün 8 aylık oldu bile güzel kızım..Zaman su gibi akıp gidiyor..Bu hengamenin içinde o büyüyor,biz yaş alıyoruz..Hep bir koşturma..Zorundalıklar..Mücadeleler..
Sanırım yoruldum kızlar..
7/24 kızımı görmek,onu koklamak,büyüyüşünü kaçırmamak istiyorum..
Ağlayışları,isyanları,mızmızlıklarına yeterrr diye değil sevgiyle yaklaşmak istiyorum...
Tahammülsüz bir anne miyim ben diye kendimi yiyorum..
Bana bişeyler söyleyin nolur((
Hatta size iki hafta önce başıma geleni anlatayım ki benim için dönüm noktası oldu. Ne ev işine ne işyeri yetişemediğimi düşünüp tam bir sinir küpü olmuştum. Pazar günü temzilik yapmaktı niyetim ama misafir geldi yapamdım üstelikte misafirin küçük kızı yatak odama bile girdi ki yatak odama girilmesinden nefret ederim hele de dağınıkken. Morlim o kadar bozuktu ki beceriksiz, aptal biri olduğumu söyleyip ağlamaya başladım. Hayatımda hiç birşey istediğim gibi olmuyor diye. Eşim de kızdı niye kendini üzüyosun fln dedi. Bİz bunları konuşur ben de ağlarken kızım sehpanın yanında sıralıyordu ve aniden düşüp burnunu ve ağzını sehpaya çarptı sonrası kan revan. Kızımın dudağu biraz şişti. Şükür başka bi sorun yok ama o kadar korktum ve kendime kızdım ki o gün dedim tamam benim hayatımda öyle düzgün giden bir şey var ki gerisi hiç önemli değil. Dilerim siz benim gibi bi tecrübe yaşamadan bunun farkına varın.
Bence gayet süpermom olmuşsunuz da farkında değilsiniz zira öyle olmasanız bunlara üzülmez umrunuzda olmazdı.
desteğiniz için çok teşekkürler arkadaşlar..
Bir arkadaşın da söylediği gibi hadi ev işi yapmayayım desem de illa bişey çıkıyor..
İnanın banyoya iki arada bir derede giriyorum saçımı kurutmaya harcayacağım vakti bile kayıp zaman olarak görüyorum artık :)
Bebeğimin çorbasına,yoğurduna,meyvesine herşeyine yetişmeye çalıştım ilk zamanlar ama baktım gördüm ki olacak gibi değil. Kayınvalidem hallediyo o işleri saolsun..
Ben supermom olamadım,olabilen annelere de hayranım..
Olmayın supermom zaten :)
Siz olduklarını iddia edenlere de kanmayın; herkesin bir yerde bir eksikliği vardır. Ya da kendini bitirip sonrasında gençlik elden gidince hasta olurlar.
Bir de eğer geç uyuyan bir çocuğunuz varsa gerçekten zor olur.
Örneğin ben çamaşırları sabah atıyorum; akşam ben gelinceye kadar yıkanıyor; sonra asıyorum.
Elimde hiç bulaşık yıkamayıp hepsini makinaya tıkıyorum; artık akıtmıyorum bile makinada ön yıkama yapıyorum.
Ütü yapmıyorum; gömlek giymiyorum uzunnn zamandır. Oğlum 5 yaşında ilk ütüsünü 23 Nisan'da yaptım.
Evim dağınık; artık haftada bir yarım gün yardımcı geliyor; onun dışında temizlik yapmıyorum.
Çocuğum huzurlu bu da bana yetiyor.
Yemeği az yapıyorum; çabuk pişiyor. Eve 5'te gelip 3 çeşit yemeği pişirip 6'da oğlanı sofradan kaldırıyorum. 1 saatte pişirip yiyoruz kısaca..
Biraz da umursamaz bir tipim ben yorgunsam salonda bir düzine bardak olabilir; sorun değil.
Oğlan yatınca bulaşıkları makinaya atıyorum; bazen de ertesi gün.
Yani akşamın tabakları ertesi akşama kadar masada bizi bekleyebilir.
Kendinize bir akış tutturduğunuzda hayat daha kolay olur.
Bir de örneğin benim kurutma makinam var; bence ekstra zaman ve rahatlık. Ama halım yok; fazladan toz tutar ve temizleme külfeti getirir.
Son söz; hepsi geçecek ne kadar kendinizi üzmezseniz o kadar kolay geçecek. Kimse mükemmel değildir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?