- 18 Mart 2008
- 1.301
- 7
ya şu anda o kadar sinirliyim ki yazarken ellerim titriyor... Sorunum ise pekçoklarınızın yerlere göklere sığdıramadığı anneler.. Kendi annem... Hiçbir zaman iyi olmadık hatta neymiş beni sezeryanla doğurmuşta "senin yüzünden beni kestiler" derdi.
Doğurmasaymışsın keşke...
Benim de hatalarım olmuştur ama önümdeki örnek model kim.. tabiki kendisi. Çok afedersiniz 4 ayaklının önüne yemek atar gibi önüme yemek koyar, bir kez olsun bir sıkıntın var mı diye sormaz ondan sonra ters davranınca da suçlu ben olurdum. Babamla yıllardır ayrılar ben çok küçüktüm ayrıldıklarında ama benim için görüştüler bir süre, ve babamı sevmiyor bunu biliyorum. Ve beni sürekli babama benzetir. devamlı aynı babana çekmişsin der, elinin tersiyle iter.
Evlendim inanın evlendikten 2 sene sonra psikolojim düzeldi benim. Şimdi başka bir şehirde yaşıyor ama geçen bayramda onu ziyarete gittiğimizde bana secret adlı bir kitap var bilenleriniz bilir, onu metetmeye başladı ben de o kitabı biliyorum ancak bu tip şeyleri tasvip etmiyorum safsata olduğunu söyledim diye bana çok kızdı ve geçen bayramdan beri anormal soğuk. Telefon açıyorum nasılsın diyorum "iyiyim" diyor sonrası sessizlik.. Bana sen nasılsın diye sormuyor. Demin gene aradım, bu sefer "nlp diye birşey çıkmış git araştır sen normal değilsin belki iyi gelir bilinçaltın temizlenir" falan gibi birşeyler söyledi ben de bunun yeni birşey olmadığından bahsettim sen nerden biliyorsun dedi bu zaten bizim yaşadığımız yerde uzun zamandır vardı dedim, bana hala yok diyor birşeyden anladığın yok dedi ben de "madem anlamıyorum sen de anlatma o zaman bak tatsızlık çıkıyor" dediğim için bana "sen asabisin sinirimi bozma benim!" diye bağırarak telefonu yüzüme kapattı...ne diyebilirdim ki başka.. bundan daha normal birşey varmı bir insan birşeyden anlamıyorsa sen de anlatmassın ne var bunda..
Benim asıl gocunduğum onun bana böyle yapması haddinden fazla sert ve sıfır tolerans ve hoşgörü ile, otoriter tavırlarla büyütmeye çalışması ve hala son derece sevgisiz ve yabanci davranması değil aslında... Eskiden bana neden sevgi göstermiyor diye üzülürdüm ama artık pek önemsemiyorum...
Asıl canımı acıtan şey onun bu davranışları yüzünden benim ödemek zorunda kaldığım bedeller. Anlatması zor pekçoğunuzun anlaması da zor... Ama bir çocuğun ve ya bir gencin sevgiyi evinin dışında aramaya itilmesi kadar yıkıcı bir durum olamaz. Okullarda yanlış arkadaşlıklar yüzünden gördüğüm zararlar, sömürüye dayalı ilişkiler...hayatta sahipsiz ve savumasız bırakılma, akrabaların yanında sığıntı gibi sevgi arama... bir akraba bana bir konuda yardım etti diye kıyameti koparmalar...daha neler neler...
gerçekten çok yaramaz bir çocuk olurdum da bütün o dayakları hakaretleri ve cezaları hakederdim, ama tam aksine çok sessiz ve sakin bir çocuktum. Ergenlikte ise çok mutsuz ve saygısız. Bu saygısızlık annemi iyice çileden çıkarırdı. Ama bir defa saçını okşamadığı bir çocuktan ileride hele o dönemde saygı duymasını beklenemez... Şimdi ise annedir diyorum elimden geldiği kadar ağzımı açmamaya gayret gösteriyorum zaten uzaktayız birbirimizden ama en ufak bir sürtüşme aylar sürüyor gene duymadığım hakaret kalmıyor ben de sinirime hakim olamıyorum açıkçası belki daha duyarsız olmalı bana yapılan hakaretler karşısında sessiz kalmalıyım. ama ben ortamı yumuşatmaya çalıştıkça iş daha da sarpa sarıyor çünkü beni gene babama benzetiyor ve iyice sinirleniyor. Cevap versem sen de anlamıyorsun bir halttan desem daha mı iyi o zaman kavga kıyamet kopuyor....Ne yapayım ki...
Neyse yazdım biraz rahatladım. Eğer sabır gösterip okuduysanız vaktinizi aldım, özür dilerim. Bu derdin dermanı ancak karatoprak...ne yapalım çekiyoruz. birimizden birimiz ölene kadar da çekeceğiz, annedir sonuçta.
Doğurmasaymışsın keşke...
Benim de hatalarım olmuştur ama önümdeki örnek model kim.. tabiki kendisi. Çok afedersiniz 4 ayaklının önüne yemek atar gibi önüme yemek koyar, bir kez olsun bir sıkıntın var mı diye sormaz ondan sonra ters davranınca da suçlu ben olurdum. Babamla yıllardır ayrılar ben çok küçüktüm ayrıldıklarında ama benim için görüştüler bir süre, ve babamı sevmiyor bunu biliyorum. Ve beni sürekli babama benzetir. devamlı aynı babana çekmişsin der, elinin tersiyle iter.
Evlendim inanın evlendikten 2 sene sonra psikolojim düzeldi benim. Şimdi başka bir şehirde yaşıyor ama geçen bayramda onu ziyarete gittiğimizde bana secret adlı bir kitap var bilenleriniz bilir, onu metetmeye başladı ben de o kitabı biliyorum ancak bu tip şeyleri tasvip etmiyorum safsata olduğunu söyledim diye bana çok kızdı ve geçen bayramdan beri anormal soğuk. Telefon açıyorum nasılsın diyorum "iyiyim" diyor sonrası sessizlik.. Bana sen nasılsın diye sormuyor. Demin gene aradım, bu sefer "nlp diye birşey çıkmış git araştır sen normal değilsin belki iyi gelir bilinçaltın temizlenir" falan gibi birşeyler söyledi ben de bunun yeni birşey olmadığından bahsettim sen nerden biliyorsun dedi bu zaten bizim yaşadığımız yerde uzun zamandır vardı dedim, bana hala yok diyor birşeyden anladığın yok dedi ben de "madem anlamıyorum sen de anlatma o zaman bak tatsızlık çıkıyor" dediğim için bana "sen asabisin sinirimi bozma benim!" diye bağırarak telefonu yüzüme kapattı...ne diyebilirdim ki başka.. bundan daha normal birşey varmı bir insan birşeyden anlamıyorsa sen de anlatmassın ne var bunda..
Benim asıl gocunduğum onun bana böyle yapması haddinden fazla sert ve sıfır tolerans ve hoşgörü ile, otoriter tavırlarla büyütmeye çalışması ve hala son derece sevgisiz ve yabanci davranması değil aslında... Eskiden bana neden sevgi göstermiyor diye üzülürdüm ama artık pek önemsemiyorum...
Asıl canımı acıtan şey onun bu davranışları yüzünden benim ödemek zorunda kaldığım bedeller. Anlatması zor pekçoğunuzun anlaması da zor... Ama bir çocuğun ve ya bir gencin sevgiyi evinin dışında aramaya itilmesi kadar yıkıcı bir durum olamaz. Okullarda yanlış arkadaşlıklar yüzünden gördüğüm zararlar, sömürüye dayalı ilişkiler...hayatta sahipsiz ve savumasız bırakılma, akrabaların yanında sığıntı gibi sevgi arama... bir akraba bana bir konuda yardım etti diye kıyameti koparmalar...daha neler neler...
gerçekten çok yaramaz bir çocuk olurdum da bütün o dayakları hakaretleri ve cezaları hakederdim, ama tam aksine çok sessiz ve sakin bir çocuktum. Ergenlikte ise çok mutsuz ve saygısız. Bu saygısızlık annemi iyice çileden çıkarırdı. Ama bir defa saçını okşamadığı bir çocuktan ileride hele o dönemde saygı duymasını beklenemez... Şimdi ise annedir diyorum elimden geldiği kadar ağzımı açmamaya gayret gösteriyorum zaten uzaktayız birbirimizden ama en ufak bir sürtüşme aylar sürüyor gene duymadığım hakaret kalmıyor ben de sinirime hakim olamıyorum açıkçası belki daha duyarsız olmalı bana yapılan hakaretler karşısında sessiz kalmalıyım. ama ben ortamı yumuşatmaya çalıştıkça iş daha da sarpa sarıyor çünkü beni gene babama benzetiyor ve iyice sinirleniyor. Cevap versem sen de anlamıyorsun bir halttan desem daha mı iyi o zaman kavga kıyamet kopuyor....Ne yapayım ki...
Neyse yazdım biraz rahatladım. Eğer sabır gösterip okuduysanız vaktinizi aldım, özür dilerim. Bu derdin dermanı ancak karatoprak...ne yapalım çekiyoruz. birimizden birimiz ölene kadar da çekeceğiz, annedir sonuçta.
