Bukadar herşeyi dramatize edip işinizi zorlaştırmayın.
Evlenmek nasıl haksa boşanmakta öyle.
Böyle saçma sapan ömrünüzü tüketmek yerine boşanın ve kendi hayatınıza bakın.
Merhaba arkadaşlar. 4 senedir evliyim 1 çocuğum var. Tabi ki pembe hayallerle ve günler olacak inancıyla evlendim. Evlendiğmin üçüncü ayında sorunlar çıkmaya başladı eşimin ailesiyle beraberiz alt üst oturuyoruz ama hergün görüşüyoruz. Gerek ailesi gerek eşim gerek de akrabalarıyla türlü türlü sorunlar yaşadım stabil kaynana yahut görümce arkamdan konuşup yüzüme gülme eşimi bana karşı doldurma gibi gibi şeyler. Başta umursamazdım evliliğim güzeldi yani ben öyle sanıyordum. Evlendikten zaten 2 ay sonra hamile kaldm. 10 günlük anneyken eşimin beni aldattığını öğrendim tabii kabul edilmediği gibi saçmaladığım işte arkadaşımınn sevgilisiydi şöyle böyle inanmadım ama çocuğum vardı ve lohusa halimle ne düşündüğümü bende bilmiyordum. Konudan konuya atlıyorum hamilelik sürecim boyunca ağlamadığım günü hatırlamam. Ailesiyle ayrı sorun kendi ailemi istememeleri türlü bahanelerle sürekli hır gür ve eşimin sadece sırtımı sıvazlayarak boşver demesi... Yedi kapı dışardan yemediğim hakaret söz kalmadı ve yine eşimin ağzını açıp hiçbir şekilde birşey söylememesi. Kimsenin savunmasına ihtiyacım yok tabi ki ama ailesidir akrabasıdır diyip kimsenin önünden geçmedim. Fazla hoşgörü sonucu hak ettiğimi aldığımı düşünüyorum. En ufak kavgada seni boşarım çocuğu vermem diye tehdit ediyor. Maddi olarak ailemin yanına geldiğimde umrunda bile olmaz her ihtiyacımı ailem karşılar. Ailesi hep önceliklidir onların istediği anında bir şekilde olurken benim ki ayları bile bulabilir. Belki şaka gelebilir ama evime daha kendim gidip de çeyizimden başka bir eşya almış değilim çünkü gerek görülmüyor. Çeyizimde öyle afaki bişey değildi zaten. Şuan kararsızlıktayım. Bunları dile getirdiğim zaman beni çok sevdiğini saçmaladığımı olayın öyle değildi böyle olduğu ailesini benim yanımda yaptıklarının kötü olduğunu söylerken ailesinin yanında ise ağzından ses çıkmaz hâlâ öyle yani . Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Boşanmak istiyorum çok yoruldum daha 25 yaşındayım hayattan herhangi bir zevk ya da hevesim yok tek derdim çocuğum. Ama onun geleceği için ya da ne bileyim benim de ailem ayrı yaşadığım zorlukları yaşamasın istiyorum diğer türlü kendime saygımı yitiririm diyorum kafam allak bullak uyuyamıyorum. Yardımcı olabilecek mantıklı fikirlerinize ihtiyacım var evliliği kurmak kolay ama yıkmak zor bunuda biliyorum ama ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyorum....
Gerçekten sonuna kadar haklısınız asla kabul etmezler böyle bişeyi tabikii. Hakkımda hayırlısıKonu sahibi senin durumunda olan birinin stratejik davranmaktan baska caresi yok. Öncelikle ailen olup bitenleri ögrenmeli ve onlari arkana alman lazim. Böyle köpek sürüsü ile tek basina basa cikamazsin. O evden cikacaksan can güvenligin olmali. Bundan süphen varsa ya ailen yaninda olsun, yada polis esliginde evden cik.
Yok bosanmak istemiyorum dersen o binadan önce bir ayrilmaniz lazim, yoksa asla aile olamazsiniz. Ama esin buna büyük ihtimalle yanasmaz.
Sunu da söylemeden gecmeyecegim: Aldatilan ve hor görülen kadinlara "yuvani kolay yikma" "Allah bosanmalari sevmez" gibi akil vermek bana göre de dini siddettir. Erkegin kadina karsi sorumluluklari aslinda o kadar cok ki, ama onlar yerine getirmezse üstüne zina yapsa "sabret" denilir. Kadin aynisini yapsa, acaba o kisiler kendi ogullarina "sabret düzelir" der mi? Kabul ederler mi? Hic zannetmiyorum. Benim sahit olduklarim kadin aldatmadiysa bile ogullarini bosatip hemen "bakire temiz kiz" pesine düstü. Yani böyle de iki yüzlü bir milletiz. Herkesin tek bir hayati var. Yalnis insanlarin arasina düstün diye ömür boyu cekmek zorundasin diye Dinde bile bir kural yok.
Bu kadın gencecik yaşında bunları yaşarken de arş-ı ala titriyor emin olun. Can tehlikesi mi olmalı illa ayrılmak için? Sabır acıymış da meyve tatlıymış. Ne zaman yiyecek meyveyi?Çocuğunuz varsa çok iyi düşünmek lazım ben en ufak bir zorlukta boşanma taraftarı değilim boşanmak Rabbimizin en sevmediği helaldir her boşanmada arşıala titrermiş güzel kardeşim çok iyi düşünün Can tehliken varmı,dinini yaşamana engel oluyormu,sürekli şiddet uyguluyormu ciddi boyutta sana zarar veren şeyleri olursa ozaman düşün rahatsız olduğun konularda eşinle konuş olmadı sevdiğiniz saygı duyduğunuz eşinizin de saygı duyduğu birini aracı olarak araya sokun ciddi ciddi konuşun belki düzeltir kendini yuva yıkmak öyle kolay değil güzel kardeşim bide boşandıktan sonraki hayatın da garantisi yok Allah yardımcın olsun,Rabbim yuvana huzur versin inşallah.Sabır acı bir ottur ama meyvesi tatlıdır demişler herşeyin gönlünce olması dileğimle...
Ya tabiki kolay bişey değil Allah yardımcısı olsunAldatılmak sizin için "en ufak bir zorluk" sanırım. Ki boşanmayı düşünmesi için, olması gerekenler listesinde dahi saymamışsınız...
Tabiki zor hiçkimse için kolay değildir yapılan yuvayı bozmak ama karşımdaki insana karşı zerre sadakatsizliğim varıyla yoğuyla yanında olmam bir haftalık anneyken gerçekten aldatılmayı hak ettiğimmiydi? Yoksa her koşulda geri plana atılıp evlilik değilde evcilik oyununu benim sürüklememmiydi. 4 sene de bunları yaşamışken ufacık çocuğuma sabrım kalmadı büyüdüğünde yahut ileriki senelerde neler olacağını nerden bilebilirim ki şiddete meyilliler hepsi yapmayacakları bişey değil..Ya tabiki kolay bişey değil ama bide boşandıkdan sonrasınıda hesap etmek lazım yapt8ysa böyle bir ahlaksılığı suçu günahı kendine kocasının boşanmalar okadar arttıki günümüzde bilmiyorum Allah kimsenin başına vermesin
Çok zor şeyler yaşamışsınız, dilerim tekrarlanmaz. Eğer imkanınız varsa önce bi profesyonel destek almanızı tavsiye ederim. Sadece siz değil, çift desteği. Çok iyi, alanında başarılı aile terapistleri var. Mutlaka çok faydasını görürsünüz. Henüz yaşınız genç ve her çift gibi güzel umutlarla çıkmışsınız bu yola, belki bir oluru vardır. Eğer destek alır ama yine de bir sonuca ulaşamazsanız o zaman boşanma konusu tekrar gündeme gelir, ki belki terapist de bunu önerecektir oluru yoksa. Hem çocuğunuzun olması, hem genç olmanız.. bilemiyorum, bunu denemeden direkt boşanmak belki güzel bi hayatı kaçırmanıza sebep olabilir. Dilerim huzurlu bir aile ortamına kavuşursunuz. Eşinizle veya onsuz. :)Merhaba arkadaşlar. 4 senedir evliyim 1 çocuğum var. Tabi ki pembe hayallerle ve günler olacak inancıyla evlendim. Evlendiğmin üçüncü ayında sorunlar çıkmaya başladı eşimin ailesiyle beraberiz alt üst oturuyoruz ama hergün görüşüyoruz. Gerek ailesi gerek eşim gerek de akrabalarıyla türlü türlü sorunlar yaşadım stabil kaynana yahut görümce arkamdan konuşup yüzüme gülme eşimi bana karşı doldurma gibi gibi şeyler. Başta umursamazdım evliliğim güzeldi yani ben öyle sanıyordum. Evlendikten zaten 2 ay sonra hamile kaldm. 10 günlük anneyken eşimin beni aldattığını öğrendim tabii kabul edilmediği gibi saçmaladığım işte arkadaşımınn sevgilisiydi şöyle böyle inanmadım ama çocuğum vardı ve lohusa halimle ne düşündüğümü bende bilmiyordum. Konudan konuya atlıyorum hamilelik sürecim boyunca ağlamadığım günü hatırlamam. Ailesiyle ayrı sorun kendi ailemi istememeleri türlü bahanelerle sürekli hır gür ve eşimin sadece sırtımı sıvazlayarak boşver demesi... Yedi kapı dışardan yemediğim hakaret söz kalmadı ve yine eşimin ağzını açıp hiçbir şekilde birşey söylememesi. Kimsenin savunmasına ihtiyacım yok tabi ki ama ailesidir akrabasıdır diyip kimsenin önünden geçmedim. Fazla hoşgörü sonucu hak ettiğimi aldığımı düşünüyorum. En ufak kavgada seni boşarım çocuğu vermem diye tehdit ediyor. Maddi olarak ailemin yanına geldiğimde umrunda bile olmaz her ihtiyacımı ailem karşılar. Ailesi hep önceliklidir onların istediği anında bir şekilde olurken benim ki ayları bile bulabilir. Belki şaka gelebilir ama evime daha kendim gidip de çeyizimden başka bir eşya almış değilim çünkü gerek görülmüyor. Çeyizimde öyle afaki bişey değildi zaten. Şuan kararsızlıktayım. Bunları dile getirdiğim zaman beni çok sevdiğini saçmaladığımı olayın öyle değildi böyle olduğu ailesini benim yanımda yaptıklarının kötü olduğunu söylerken ailesinin yanında ise ağzından ses çıkmaz hâlâ öyle yani . Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Boşanmak istiyorum çok yoruldum daha 25 yaşındayım hayattan herhangi bir zevk ya da hevesim yok tek derdim çocuğum. Ama onun geleceği için ya da ne bileyim benim de ailem ayrı yaşadığım zorlukları yaşamasın istiyorum diğer türlü kendime saygımı yitiririm diyorum kafam allak bullak uyuyamıyorum. Yardımcı olabilecek mantıklı fikirlerinize ihtiyacım var evliliği kurmak kolay ama yıkmak zor bunuda biliyorum ama ne yapmam gerektiğini hiç bilmiyorum....
Çocuğunuz varsa çok iyi düşünmek lazım ben en ufak bir zorlukta boşanma taraftarı değilim boşanmak Rabbimizin en sevmediği helaldir her boşanmada arşıala titrermiş güzel kardeşim çok iyi düşünün Can tehliken varmı,dinini yaşamana engel oluyormu,sürekli şiddet uyguluyormu ciddi boyutta sana zarar veren şeyleri olursa ozaman düşün rahatsız olduğun konularda eşinle konuş olmadı sevdiğiniz saygı duyduğunuz eşinizin de saygı duyduğu birini aracı olarak araya sokun ciddi ciddi konuşun belki düzeltir kendini yuva yıkmak öyle kolay değil güzel kardeşim bide boşandıktan sonraki hayatın da garantisi yok Allah yardımcın olsun,Rabbim yuvana huzur versin inşallah.Sabır acı bir ottur ama meyvesi tatlıdır demişler herşeyin gönlünce olması dileğimle...
Erken evlilik pişmanlıktır.ders olması dileğiyle.
Bun hatalar yaş küçükken daha çok yapılıyor işte.demek istenen o.hem bunlar olmasa bile herkesin hayatı yarım kalmış gibi oluyor.belli bir seviyeye kadar iki tarafın da görüp geçirmesi gerekiyor.gözü dışarıda kalan kişiler olabiliyor ya da kariyerini oturtamamaktan kaynaklanan sorunlar.iş değiştirme, eğitimin yarım kalması, çocuk yapıp çalışmamak falan.Erken evlilikten ziyade altlı üstlü oturmalar, kabile hayatı, mıc mıc ilişkiler..baştan kabul etmeyecekti. Fazla samimiyet tez ayrılık getiriyor.
Konu sahibinin diğer hatası hemen çocuk sahibi olmak.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?