o karaktersiz için çok çabaladım, düzelir dedim, beşer şaşar dedim, arkasında durdum
19 yaşındaydım evlendiğimde, imrenilicek bir hayatım vardı. üniye hazırlanıyordum, kendimi nikah masasında buldum.
ahhh kafa ahhh, diyorum şimdi.
allaha sığınıyorum öncelikle, çocuklarım için başaracağım, ne kadar zor olursaolsun bir yerleden başlayacağım..
üni kaydımı yaptırdım mesela :) 30 yaşında üniversiteli olurum bellimi olur ..
evlatlarımla birlikte zor bir hayat beni bekliyor biliyorum ama hayatında bilmesi gereken bişi varki, ben o küçük kız değilim artık, toz pembe görmüyorum hiç bişiyi, ve en önemlisi tecrübelerim beni hiç kimseye inanmamam konusunda olgunlaştırdı..
onların şerefli bir babası yok belki ama, arkalarında ben gibi bir anneleri var... mutlu olacağız, en azından bundan sonra
sadece beni değil, ailemide dolandırdı..
