Merhaba,
13 senelik evliyim, 14 senedir esimle beraberiz. Bastan beri bircok sorunumuz oldu, esim oldukca depresif bir karakter. Tanistigimiz donemde is ve ulke degistiriyorduk, o yuzdendir dedim, alisiriz, ilerde daha iyi olur dedim, onu birakmadim. Turkiye'den dunyanin obur ucuna tasindik, yerlestik, burda bir hayat kurduk. Ikimiz de yuksek lisans ve doktora sahibi okumus insanlariz, universitede hocalik yapiyoruz, uluslararasi basarilarimiz var. Daha yeni ulkeye, ise alismaya calisirken cocugumuz oldu. Boylece ben bu iliskiye baglanmis oldum.
Esim yabanci, dolayisiyla surekli yabanci dilde konusuyorum onunla. Yabanci dilim anadilim kadar iyi olmasina ragmen iletisimde sorunlar oluyor. Veya esim her firsatta beni anlamadigini soyluyor, ufacik seylerden buyuk kavgalar cikiyor. Yemek yapsam, senin yaptigini yemek zorunda miyim, belki canim baska sey cekiyor diyor. Yapmasam, niye yemek yapmadin, butun gun calistim geldim evde yemek yok diyor. Evde senelerce catal bicagi istedigim yerlere koyamadim, onun istedigi isiklar yandi, bulasik makinesini calistirtmadi, gunduz vakti elektrik cok yakiyor diye camasir yikatmadi.. bunlar saka degil, gercek.. Bana guvenmedigi icin evliligimiz ilk 3 senesi boyunca banka hesabimiza beni ekletmedi, her alisverise cikisimda onun kartini istemek zorunda kaliyordum, ve tabii ne alacagimi soyleyip izin alip. Hala bu gune kadar beraber aksam sofrasi, oglen yemegi filan yemeyiz, herkes kendi yemegini alir kendi basina yer. Oglumuz da bu sekilde buyuyor malesef. Ben aksam yemeginde en azindan oglumla beraber yemege calisiyorum. Ilk baslarda esime de tabak koyup sofraya cagirirdim, fakat ne zaman cagirsam "istemiyorum!" dedigi icin artik koymamaya, onu cagirmamaya basladim. Bu sefer de , vay, niye beni cagirmiyorsun? oldu.
Evliligimiz boyunca sayisiz kavga ettik. Her seferinde ev olum sessizligine burunur, o bir yana ben bir yana kacisiriz, birkac gun konusmayiz, sonra o barisalim diye yanima gelir. Uzuun soylev vermelerden sonra , benim ne kadar hatali oldugum konusmalarini dinledikten sonra barisiriz. Birkac gun sonra ayni olaylar tekrar eder. Bu dongu icinde benim ona karsi olan sevgim bitti. Yine kavgalar devam ediyor, ama her barismada ben artik tepkisiz duruyorum, hersey yolundaymis gibi yapiyorum sadece. Sabahleyin onun hayatinin aski olup, oglen senden nefret ediyorum diye ustume yurudugu zamanlar oldu. Isi, "I hate you because you exist" (senden nefret ediyorum cunku hayattasin) demeye kadar vardirdi. Kizinca agzina geleni soyluyor, sonra da dunyanin en tatli insani oluyor. Bana cicekler almalar, romantik kartlar vermeler, turlu incelikler.. Fakat boyle dengesizlik oldugu icin ben bu yaptigi guzellikleri takdir edememeye basladim, cunku ne zaman firtina kopacak diye beklemedeyim hep.
Gayet guzel bir yerde yasiyoruz, cok luks bir semtte evimiz var, arabalar var, para sorunumuz yok, ikimizinde isi var, sihhatliyiz. Yani mutlu olmak icin her turlu sart var, ama esim hayati bana zindan etti. Bastan beri cinsel hayatimiz olmadi, senede bir belki... Daha onceki iliskimde hic boyle problemler yasamadigim icin cinselligin hic olmamasi beni cok etkiledi. Bundan onceki iliskimde evlilik karari alip, sonradan ayrilmistim. Guven problemi yasiyordum, beni sevmedigini dusunuyordum. Fakat evliligimde boylesi problemler yasayinca yagmurdan kacip doluya tutuldugumu anladim. Ailemin tamami Turkiye'de.. Burda yasadigim sorunlardan haberleri yok. Yaklasik %5'ini belki anlatmisimdir olanlarin. Burdaki arkadaslarimdan da kimseye esimi kotu duruma sokmamak icin anlatmiyorum. Cogunlugu ortak arkadaslarimiz cunku.
Gecen Eylul ayinda, sonunda daha fazla dayanamayarak bosanmak istedigimi soyledim. Seneler icinde sayisiz kere bavulumu toplayip, sonra gidecek yerim olmadigi icin eve geri donmustum. Bu sefer burda senelerdir ugruna calistigim herseyi kaybetme pahasina bosanmak istiyorum. Ben Turkiye'ye geri donecegim dedim. Meger esim bu kadar senedir benim ne kadar mutsuz oldugumu hic anlamamis. Soka girdi.. Ben istedigim kadar kotu davranirim, nasil olsa cekmek zorunda diye dusunuyordu anlasilan. Bana bir sans daha ver diye ayaklarima kapandi. Cevabimin hayir oldugunu defalarca soyledim, senelerdir bu iliskinin cok yara aldigini soyledim. Senin icin herseyi yaparim, sen benim icin hayatimin kadinisin, senden baskasi yok gibi dramatik laflar etti. Bundan bir ay kadar sonra cep telefonunda sayisiz mail gordum. Match.com ve bunun gibi sayisiz internette es bulma sitesinden mailler.. Meger kendine profil yapmis, gayet detayli olarak kendini tanitmis, bosanmis ve cocuklu oldugunu yazmis, ne tur kadinlari aradigini filan.. Bunun haricinde bir suru porno sitesinden mesajlar.. ve buraya yazamayacagim baska seyler... Bu benim icin bardagi tasiran son damla oldu.. Fakat esim yine yalanladi, seneler once boyle bir profilim vardi, simdi yok dedi ilk. Birkac hafta sonra, evet baktim bu sitelere sadece, kimseyle iletisime gecmedim, cunku cok yalnizim dedi. Ailesini genc yasta kaybetmis, benden ve oglumuzdan baska kimsesi yok hayatta. O yuzden de beni birakmak istemiyor. Bir de benden yasca oldukca buyuk. Aylardir ayrilmayi cok defa konustuk, oglumuz burda kalmak istiyor, Turkiye'ye gitmek istemiyor hakli olarak. Butun hayati burda. Esim cocuk benimle kalir diyor. Fakat ben boyle problemleri olan birisiyle onu birakmak istemiyorum. Birkac aydir ofkesini kontrol etmede daha iyi, fakat kendi agziyla porno bagimlisi oldugunu itiraf etti. Senelerdir bunu anlamistim, fakat yuzlememistim. Cook uzun yazdim, ama senelerdir icimde cok birikmis.. Inanin sayfalarca yazabilirim. Benim ona karsi ne sevgim, ne saygim kaldi artik. Defalarca ona bunu soyledim, seni artik sevmiyorum dedim. Illa beni birakmak istemiyor, evliligimize bir sans tani, evlilik terapisine gidelim, kurtaralim diyor. Ben ayrilmayi kafama koydum..Ayrica baskasina karsi birseyler hissetmeye basladim. Evliligimden artik vazgectim. Senelerce sorun bende, ayrilamam, ben mutlu olmayi bilmiyorum diye dusunmustum. Ama belki de bizim beraber olmamamiz gerek.. Bosanmayi dusunmekte haksiz miyim?