Sizi o kadar iyi anlıyorum ki, bende aynı durumdayım...yeni evli iken, o zamandan beri 10 yıldır bekar hayatı yaşar gibi, evde bekleyeni yokmuş gibi, bazen sabahlara kadar eve gelmedi.. sabah uyanıp bakıyorum yanımda kimse yok... kışın ortasında her gün her gece balkonda oturup yolunu gözlerdim... çayı keki çerezi hazirlayip beklerdim...3, 5, 10 derken artık beklememeye başladım... şiddet gördüm.defalarca evden kovdu..ve zamanla ondan soğudum... ciddi ciddi oturup konuştum ben böyle yaşayamam dedim... değişecem dedi.. şans verdim ama aynı tas aynı hamam...Aileme hiç birşey söylemedim, beni mutlu sanıyorlar..söylersem olacak tek şey sabret diyecekler...ve akılları bende kalacak üzülecekler boşanınca destek cikmycaklar çocuklarımı istemycekler...ne yapacağımı bilmiyorum...