- 9 Temmuz 2018
- 618
- 772
- Konu Sahibi YazYagmuru1
- #1
Merhabalar herkese. Garip duygular içindeyim. Adalete olan güvenim azaldı ve de kendime çok kızgınım. 2 yıldır ayrıyız, çalışıyorum ve her şey yolunda hayatımda, boşanma davam dışında. Kısa bir özet geçeyim.
2013 te başlayan berbat bir evliliğim, bunun sonucunda ilk geceden( karşı taraf korunacaktı, bilinçli bir şekilde gebe olmam için tuzak kurmuş, ona bağımlı kalmam için, açıklaması böyle kendisinin) dünya tatlısı bir evladım var. 6 yaşına girdi. Hakaret, şiddet, cezalandırma, beğenmeme ne ararsanız vardı. Tabi arkasından affet diye ağlamalar. İnanın ne olduğunu anlayamanin ve arada sevgi gösterilerinin şokunda idim. Yani her pişmanlığınin ardından bu son olur dedim ya da kendimi kandırdım. Eşsek gibi darp raporu almadım, rezil olurum etrafa diye, kendisi polis memuru. Ve de seni beter ederim hele bir dene diyordu, korktum. Cesur bir insan değildim. 2015 te babası ile konuşmak istedim. Evde kapı cam kırdı, babası polis çağırdı. Beni aileme götürün yeter ki şikayetçi değilim dedim. (Annesi ağlıyordu zorla polis oldu, kurtuldum, ekmeğinden olur kızım diyordu o anda). 2015 te dava açtım. Bunları boşanma davasina ekledim tabiki. Her gün ağlayarak babamı arıyor, affedin ben Sutestisi ni çok seviyorum. Tedavi olacağım, kendimi öldüreceğim diyordu. Ayaklarımıza kapanıyordu. 6 ay böyle sürdü. Tedavi ile düzelir dedim, aile terapisine gittik, öfke kontrolü için tedavi oluyordu sözde, ilaç reçetesini gösteriyordu bana. Tekrar bir araya geldik ve tedavi falan hepsi boştu. Bu arada maddi olarak da her şey bende idi. Adam beni resmen sömürüyordu ama eskiye göre biraz daha iyiydi. İki yıl sonunda eskiye döndü ve çocuğum da şahit olup da olanları anlatmaya başlayınca bu işin sonunun olmadığını tamamen anladım. Çocuğum için de iyilik değildi ve benim için bitti. Beni eve almadı, yeni ev tuttum vs vs. Bu aşamadan sonra affetmemin aptallık olduğunu farkettim. Bu bana kezban, şizofren, adi , hönkgibi hakaretler ediyordu. Bende artık susmak yok dedim. Cimer e yazdım. 6 ay uzaklaştırma verildi. Soruşturma açıldı hakkında.
Bugün gelen sonuç hayal kırıklığı. İspatım yokmuş. Hakaret değilmiş. Kaba soylemmis.O yüzden beyefendi yine ağa, paşa. O kadar pişmanım ki darp raporu almadığıma. (2015 adliye psikolog görüşmesinde darp uyguladığını, sözlü şiddet uyguladığini kabul etmişti, bunu da cimer e eklemiştim)
Çok canım acıyor şu anda. Pandemi dolayısıyla 6 ayda mahkeme gecikti. Bu arada benim de evliliğin son iki yılinda ona hakaret ( belki de kaba söylemdir
) mesajlarım var. Onun şiddetine karşı hırsımi böyle alıyordum. Kesin bu mahkeme sonucunda ben haksız çıkacağım gibi hissediyorum. Anlaşmalı kabul etmiyor. Annemlerin takılarını bile aldı. (Hesabıma yatıracakti tanıdık kuyumcu var yalanına inandım.) İyi niyetli ve korkak duruşum karşısında artık haksız olmak istemiyorum. Elimden geleni ardima koymuyorum artık. Ama çok korkuyorum... Özellikle çekişmeli bosananlar, korkmakta haklı mıyım? Çok huzursuzum...
Şiddet görüp susanlar da size örnek olsun bu olay. Lütfen, sonradan benim pişmanlığımi yaşamayın. Affetmeyin... En büyük kozunuz darp raporu. Çocuğunuzu n velayeti içinde çok yorulmuş olmazsınız...
2013 te başlayan berbat bir evliliğim, bunun sonucunda ilk geceden( karşı taraf korunacaktı, bilinçli bir şekilde gebe olmam için tuzak kurmuş, ona bağımlı kalmam için, açıklaması böyle kendisinin) dünya tatlısı bir evladım var. 6 yaşına girdi. Hakaret, şiddet, cezalandırma, beğenmeme ne ararsanız vardı. Tabi arkasından affet diye ağlamalar. İnanın ne olduğunu anlayamanin ve arada sevgi gösterilerinin şokunda idim. Yani her pişmanlığınin ardından bu son olur dedim ya da kendimi kandırdım. Eşsek gibi darp raporu almadım, rezil olurum etrafa diye, kendisi polis memuru. Ve de seni beter ederim hele bir dene diyordu, korktum. Cesur bir insan değildim. 2015 te babası ile konuşmak istedim. Evde kapı cam kırdı, babası polis çağırdı. Beni aileme götürün yeter ki şikayetçi değilim dedim. (Annesi ağlıyordu zorla polis oldu, kurtuldum, ekmeğinden olur kızım diyordu o anda). 2015 te dava açtım. Bunları boşanma davasina ekledim tabiki. Her gün ağlayarak babamı arıyor, affedin ben Sutestisi ni çok seviyorum. Tedavi olacağım, kendimi öldüreceğim diyordu. Ayaklarımıza kapanıyordu. 6 ay böyle sürdü. Tedavi ile düzelir dedim, aile terapisine gittik, öfke kontrolü için tedavi oluyordu sözde, ilaç reçetesini gösteriyordu bana. Tekrar bir araya geldik ve tedavi falan hepsi boştu. Bu arada maddi olarak da her şey bende idi. Adam beni resmen sömürüyordu ama eskiye göre biraz daha iyiydi. İki yıl sonunda eskiye döndü ve çocuğum da şahit olup da olanları anlatmaya başlayınca bu işin sonunun olmadığını tamamen anladım. Çocuğum için de iyilik değildi ve benim için bitti. Beni eve almadı, yeni ev tuttum vs vs. Bu aşamadan sonra affetmemin aptallık olduğunu farkettim. Bu bana kezban, şizofren, adi , hönkgibi hakaretler ediyordu. Bende artık susmak yok dedim. Cimer e yazdım. 6 ay uzaklaştırma verildi. Soruşturma açıldı hakkında.
Bugün gelen sonuç hayal kırıklığı. İspatım yokmuş. Hakaret değilmiş. Kaba soylemmis.O yüzden beyefendi yine ağa, paşa. O kadar pişmanım ki darp raporu almadığıma. (2015 adliye psikolog görüşmesinde darp uyguladığını, sözlü şiddet uyguladığini kabul etmişti, bunu da cimer e eklemiştim)
Çok canım acıyor şu anda. Pandemi dolayısıyla 6 ayda mahkeme gecikti. Bu arada benim de evliliğin son iki yılinda ona hakaret ( belki de kaba söylemdir
) mesajlarım var. Onun şiddetine karşı hırsımi böyle alıyordum. Kesin bu mahkeme sonucunda ben haksız çıkacağım gibi hissediyorum. Anlaşmalı kabul etmiyor. Annemlerin takılarını bile aldı. (Hesabıma yatıracakti tanıdık kuyumcu var yalanına inandım.) İyi niyetli ve korkak duruşum karşısında artık haksız olmak istemiyorum. Elimden geleni ardima koymuyorum artık. Ama çok korkuyorum... Özellikle çekişmeli bosananlar, korkmakta haklı mıyım? Çok huzursuzum...Şiddet görüp susanlar da size örnek olsun bu olay. Lütfen, sonradan benim pişmanlığımi yaşamayın. Affetmeyin... En büyük kozunuz darp raporu. Çocuğunuzu n velayeti içinde çok yorulmuş olmazsınız...
