Arkadaşlar genelleme yapmak istemiyorum ama benim geçtiğim yollarda olanlar varsa bir nebze ışık tutabilirsem onlara ,ne mutlu bana. Geçen yıl terapiye başladığımda sürekli laf dönüp dolaşıyor 'Bazen evladımı gereksiz yere üzüyorum.' cümleme geliyordu ve terapistim önce sen iyi ol sonra her şey yoluna girecektir, diyordu. Nasıl iyi olacağımı biliyor ama adım atamıyordum. Nihayet 10 yılın sonunda o kararı verip boşandım. Evladımı daha bir başka seviyorum, onunla olan sohbetlerimizin süresi uzadı,onu daha iyi anlamaya ve anlayış göstermeye başladım ve onunla hayat paha biçilemez. Lütfen moralinizi bozan,enerjinizi düşüren sizi üzen şeylerden o masum evlatlarınız için vazgeçmesini bilin ve arkanıza bakmayın.