8 yıl önce boşandım. İyi ki de boşanmışım. 1 yıl sürmüştü evliliğim. Hala bana cesaret veren o genç çifti minnetle anarım.
"kangren olan organı kesip atmazsak tüm vücudumuza yayılır!" sözünü söylemişlerdi bana ve beynimde yankılanmıştı.
Hayattan kopmak üzere olduğum bir anda karşılaşmıştım eski eşimle ve tutunacak dal gibi görmüştüm sanırım. Ama yalnız kalmanın mutsuz bir beraberlikten daha değerli olduğunu o kısa evlilik sayesinde anladım.
Boşanmamdan itibaren çok güçlü bir kadın oldum. Okulumu bitirdim. Mesleğime kavuştum. Kurslarla kendimi destekledim. Ama boşanma sonrası en iyi ilaç; kendime o olayları düşünmek için vakit bırakmadım. Çalıştım, okula gittim, kursa gittim. Ancak uyumaya vaktim kalıyordu.
işimde kendimi ispatlayım, evimi, düzenimi kurduktan sonra ve eski eşime karşı tamamen nötr olduktan sonra bir gün, artık bir ilişkiye hazırım dedim. Tabi bu 4-5 yıl sonraydı. Ama ben kendi kendime bunu söyledikten 1 ay sonra 3 yıldır beraber olduğum insanla tanıştım:asigim: