Boşanacağım ama hazmedemiyorum

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Çocuğu niye bu eziyete inatla ve zorla alet ettin ki? Ortada doğru düzgün bir adam yok, evlilik yok. Yazık günah değil mi? Hala adamdan medet umuyosun aklını başına nasıl alacaksın? Tek başına bakmayı gözün kesiyorsa doğur ama ne olursa olsun boşanman lazım bu adamdan görmüyo musun bunu? Kendin etmişsin kendin bulmuşsun

adsizozlem .!.:

Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum.

Genişletmek için tıkla...

Çocuğu şiddet eğilimli, eşine saygı duymayan kaba saba bir adamla aynı evde büyütmek günah olmuyor mu? Seni ezen, saygı duymayan, sevmeyen adamdan ısrarla çocuk yapmaya kalkışmak gerçekten mantıklı değil. Hayır madem evi terk edebiliyordun ne diye çocuk olana kadar bekledin. Yazık değil mi karnındakine, gerçekten yazık. Şimdiden kötü, bencil bir anne olmuşsun.

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Bu bebegi ikimiz isteyerek yaptik yazmissiniz da ben isteyen bi adam goremedim yani gercekten adam uzun zaman cocuk istemedi sonra araniz duzeldi bi gun cocuk olsun dedi ve siz uzun zaman soylediklerini degil de o an soyledigi cumleyi mi ciddiye aldiniz? Neden bu adamdan israrla cocuk istediniz anlamadim acikcasi ama adam sizi gozden cikarmis yani artk bu evlilik devam etse bile tadi tuzu olmaz. Eger cocuk cok istiyorsaniz ve tek basima bakarim buyuturum diyorsaniz dogurun ki bence bu cok zor ama bakamam diyorsaniz da cocugu bu sacmaliga cekmeyin .. yani bu adami yoksayarak sadece kendiniz varmis gibi dusunup karar vermeniz gerek

Ne denir size bilemedim. Adam sizi yalnızlaştırmaya çalışmış ve siz de onu kaybetmemek için ailenizi bile silmişsiniz nerdeyse. Bir de harika evliliğiniz varmış gibi çocuk istemiş adamı da zorlamışsınız. O çocuğa yazık değil mi?
Size hiç acımadım doğacak bebeğe üzüldüm bir tek

Ömür boyu bu adamla bağınz olcak çok üzüldüm. Ama bu karar sizin ben kendim büyütrm her şeyi göze aldım diyorsanız çocuğunuzla bir hayat kurarsiniz adam belli ki çocuk görme etme için sizi darlamaz gibi pek baba olacak adam değil.yani siz hem annem hem baba olacaksınız biz ne desek boş.Zor bir karar Allah yardımcınız olsun.

Yani gercekten uzulemedim size bu kadari da pes adam size yapilmamasi gereken her seyi yapmis siz nerdeyse silah zoruyla adamdan zorla hamile kalmissiniz saka gibisiniz.

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

İstenmeyen çocuk olmak daha zor , altından kalkabilecek misiniz ? Çünkü ömür boyu babasiz çocuk buyuteceksin.

Adam hiçbir zaman çocuk istememiş, siz istemişsiniz. Farkında değilsiniz galiba
Bu mükemmel evlilik illa bir bebekle taçlanmalı mıydı? Bu adamla boşansan bile aranda.omur boyu bir bağ mı olmalıydı ?

Eşim dediginiz adam KÖTÜ!
Kendisine hiçbir zararı olmamış, eşinin annesi babası olan,kendi anası babası yaşında insanlara saygısız. Eşini ailesinden koparmaya çalışan bir kalpsiz.

Böyle bir isteği olan adam cümlesini bitiremeden kapının önüne atılmalı bence, siz bir de çocuk yapmışsınız. Ne diyelim ? Alkış.

Muhakkak karşı çıkanlar olacaktır. Ama ben bu bebeği dünyaya getirmezdim. Ne o evlilikten hatıra kalsın aklımda, ne o herif ve ailesiyle bir bağ. Babasız çocuk büyütmek zaten zor. Yeniden evlenirsiniz üvey baba secimi risk. Bundan sonraki hayatınızdan vazgeçmek söz konusu .

Boşanmak istiyor senden boş yere zorlama

Adam sizi ikna etmeye çalışsa hemen razı geleceksiniz gibi geldi.Allahtan böyle bir çabası yok ta tamamen bitirirsiniz bu evrimini tamamlamamış şahısla.

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Günah kısmını düşünmeden önce şiddet eğilimli, ilgisiz ,suratsız ,umursamaz, en baştan beri çocuk istemeyen, ailene ve sana bir gram saygısı olmayan biriyle bir ömür boyu aynı evde aynı yatakta nasıl durabilirsinki, bebeği doğursan yarın öbür gün sorunlar daha çok artacak, çıkmaz yola girersin, boşanman zorlaşır çocuk var diye vicdan yaparsın çocuğuna da şiddet uygular. O yüzden bu masum canın dünyaya gelip de hayata 1-0 geriden gelmesi ve en acısı da istenmeyen bir bebek olması büyük bir travma olur. Bebeği aldırıp boşanıp kendi hayatına bakma taraftarıyım.

adsizozlem .!.:

bebeğimin de yokmuş onu

Genişletmek için tıkla...

Konuya öfke kontrolü olmayan sizi zorbalayan kocanız ile baslayip bu adamla isteyerek bebek yapıp bebeğe ilk değer vermeyen sizsiniz.Evdeki siddete bebek geldi simdi dogmadan ayrısınız aldırmalı mıyım, günah diyorsunuz.Bir kerede mantıklı düşünüp bebeği yapmadan bosanıp Allaha sıgınmayı denemek cok mu zor anlamıyorum.Dogur dogurma bunun kararını biz veremeyiz ama o adamdan bosanın.

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

Adam seni sevmiyor boşan diye gözünün içine bakıyor
Keşke hamile kalmasaydın başkasıyla temiz bir sayfa açardın
Şimdi sen doğurup evlenirsin
Çocuğu annenlere bırakırsın
O çocuk hem anasız hem babasız kalır

Böyle berbat bir evliliğe bir iki terapiste gittiniz diye orada da ailenizi görmeyi azaltmışsınız mesele buymuş gibi, eşiniz hazretleri ikna olmuş diye hamile kalmanız inanılır gibi değil.
Bir çocuk dünyaya getirmek eşi iknayla olmamalı, sağlıklı bir ilişki ve iki tarafında gerçekten istemesi gerekir.
Siz her şey çok güzel, tek eksiğiniz çocukmuş gibi kocam ikna oldu hemen hamile kalayım gibi bir cahil cesareti göstermişsiniz. Zorunuza gitsin yaşadıklarınız bir zahmet.

cikibum .!.:

Adam hiçbir zaman çocuk istememiş, siz istemişsiniz. Farkında değilsiniz galiba
Bu mükemmel evlilik illa bir bebekle taçlanmalı mıydı? Bu adamla boşansan bile aranda.omur boyu bir bağ mı olmalıydı ?

Eşim dediginiz adam KÖTÜ!
Kendisine hiçbir zararı olmamış, eşinin annesi babası olan,kendi anası babası yaşında insanlara saygısız. Eşini ailesinden koparmaya çalışan bir kalpsiz.

Böyle bir isteği olan adam cümlesini bitiremeden kapının önüne atılmalı bence, siz bir de çocuk yapmışsınız. Ne diyelim ? Alkış.

Muhakkak karşı çıkanlar olacaktır. Ama ben bu bebeği dünyaya getirmezdim. Ne o evlilikten hatıra kalsın aklımda, ne o herif ve ailesiyle bir bağ. Babasız çocuk büyütmek zaten zor. Yeniden evlenirsiniz üvey baba secimi risk. Bundan sonraki hayatınızdan vazgeçmek söz konusu .

Genişletmek için tıkla...

Bu tip kızlarımız değersizlik gördüğü halde doğurup aileye bırakıyor sonra tekrar evleniyor

adsizozlem .!.:

Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım.

Genişletmek için tıkla...

Buna artık inanmıyorum. Bile isteye gizlice hamile kalıyorsunuz. Bu kadar kadın tam da boşanma aşamasında kazayla hamile kalamaz.

Size değer vermiyor orası doğru ama asıl siz kendinize değer vermiyorsunuz. Leş iğrenç bir adam ama en azından bu evlilikte çocuk istemeyecek kadar aklı başında. Siz Allaha sığının da masum bebek nereye sığınacak? Ne babası ne baba tarafı istiyor, yallah git doğur bize ne diyorlar.

İzin kelimesinin kullanıldığı her evlilik bitmeli bana göre. Haber verilir bilgi paylaşılır, izin alınmaz. Yol ayrımına gelmişsiniz artık. Ne seni ne de çocuğu istemiyorum diyor. Son umut ailesine hamileyim demişsiniz, niye? Barıştırsınlar mı sizi? Adam psikopat, karısının sesini kaydediyor. Kusura bakmayın evlenmemiş köle almış sizi. Ben de bu adamla ortak bir şeyim olsun istemem. Ben bir gün başkasını sever yeniden mutlu olurum ama çocuğum ömür boyu babasının ve baba tarafının sevgisini dilenecek. Seni annen hariç kimse istemedi denmesin hiç bir çocuğa.

Yani daha ortada düzelen bir şey yok her şey sallantıda hadi diyelim ki sonra düzelecekti iyiye gidiyordu insan yine bir önlemini alır aldırın tabii ki belli ki çocuk umurunuzda değil yani eşinizin derdine düşmüşsünüz

size kendinizi degersiz hissettiren bir adami neden baba yapiyorsunuz , anlayamiyorum ? öyle korkunc bir zaman da yasiyoruz ki babasiz cocuk büyütmeyi gectim , babali olanlarin bile sonu aydinlik degil. cok acaip kararlar vermissiniz

adsizozlem .!.:

Merhaba, benim gibi olanların burda konularını okuyorum bir süredir ben de yazmaya karar verdim düşüncelerinizi merak ediyorum

Eşimle 3.5 yıldır evliyiz severek evlendik başta her şey iyiydi ancak sonrasında eşimin öfke kontrol sorunu olduğunu fark ettim gereksiz şeylere etraftaki eşyalara zarar vererek tepki veriyordu arada. İlk etapta sorun etmedim olabilir üstüne gittim dedim. Sonraları eşim Nişanlılık döneminde gece yarılarına kadar ailemin evinde misafirlik etmek istemesine rağmen evlendikten sonra bunu sorun etmeye başladı. Ailemle aynı şehirdeyim ama ondan izin almadan gidemez duruma getirdi beni. Akşam oturmasına gitmek için izin istiyordum bir bahane bulup erteliyordu. Boş gunumde annemi görmek istiyordum, neden evde temizlik yapmiyorum boş günümde diye isyan ediyordu. Yaşadığımız ev onun isteğiyle oldukça büyük yapıldı tek başıma temizlemem imkansız üstelik çok yoğun çalıştığım bir işim var ancak temizlikçi cagirmak istememi sürekli sorun etti. Evin kadını olamiyormusum eve hakim degilmisim ben de kadın mıymışım. Çocuk isteğimi sürekli reddediyordu ben anne olamazmışım beceriksizmişim. Aileme de saygısızlıklari oldu bağırdı çağırdı hakaret etti. Annem kanser geçirdi o dönemde bana manevi destek hiç olmadı ve o dönemde bile ben annemi rahatça göremedim. Boşanma kararı aldık sonra ben bir şekilde vazgecemedim aile terapisine vs de gittik. Son zaman ailemle gorusmemi istemedigi icin uzak bir sehre tayin isteme karari aldi ve beni de buna zorlamaya basladi. Kabul etmedim. Iyi niyetle iş icin gidecek olsaydin kabul ederdim dedim. Asla vazgecmedi. Aile terapisi surecinde ben ailemi gorme sıklığımı azalttim bos da olsam o evde olmasa da evde oturdum 10 gune 1 gittik. Aramiz iyi olur gibi oldu duzeliyoruz sandım ve kendisi beklemedigim bi anda cocuk istegimi kabul edince şansa tek iliski ile hamile kaldım. Suan 7 haftalik hamileyim. Ancak kendisi buna hic sevinmedi. Aldirmak istedi. Vazgecirdim. Ama isteklerini artirmaya devam etti ailemi artik 20 gunde 1 gormeliymisim. Uzak tayin istedigi sehirde cocugu tek basima buyutmeliymisim. Ailemin ona karsi hic kotulugu olmadi surekli saygi gösterdiler. Karşılıksız maddi yardım yaptılar. Biz mutlu olalim diye ben evdeyken bana telefon bile acmadilar. Kendi ailesi gelip aylarca kaliyordu onlarin yaninda bile bana hakaret ediyordu. Evde surekli kavga gurultu cinnet anlari yaşar olduk. Küfürler havada uçuşuyor. Hatta bana koz olarak kullanmak için ses kaydımı bile almış habersiz. Ben en son artık bu çocuğu istiyor musun aldırayim mi diye sordum. Umursamaz bir tavırla sen bilirsin dedi. Bosanacaksak aldır sonuçta senin hayatını etkileyecek evlenemezsin dedi. Aldırayim bosanalim o zaman dedim. Tamam dedi sen bilirsin. Bunun üzerine ben sessiz sedasız evden ayrıldım. Beni her yerden engellemiş. Çocuğu aldırıp aldirmadigimi bile bilmiyor şuan. Hamileyim ve boşanmış değiliz bir ihtiyacım olsa ulaşamaz durumdayım ona. Ailesine de haber verdim güya torun heveslisiydiler, siz bilirsiniz Allaha emanet ol dediler.
Bilmiyorum kendimi öyle değersiz hissediyorum ki, bebeği aldırıp aldirmamak konusunda da çok kararsız kaldım ama günah olur diye allahtan korkuyorum. Öyle dardayım ki. Benim degerim yokmuş da bebeğimin de yokmuş onu anladım. Ailem bana destekler maddi imkan da var ancak babasız bebek büyütme fikrini bir türlü kabullenemiyorum. Bu bebeği ikimiz isteyerek yaptık bosanmayi düşünerek bizi düzeltsin diye yapmadık.
Ne yapmalıyım ne tavsiye edersiniz benim yasadiklarima benzer seyler yasayan var mi? çok zordayim ancak ortada devam edecek bi evlilik de yok. Allaha sığınıyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

İkinizin isteği ile olmamış . Üzgünüm ama kendiniz bu durumda olmayı , şahsınıza uygun görmüşsünüz