- 17 Temmuz 2011
- 183
- 8
hamile olduğumu evliliğimin 6. ayında öğrenmiştik, ve hiç hazırlıklı değildik... eşim sürekli test yanlıştır bi tane daha yapalım yarın diyordu ama ben biliyordum, hamileydim...ertesi gün bir tane daha yaptık,sonra bir tane daha, sonuç hep aynı...yine de içimizde bir şüphe vardı, o hafta sonu doktora gittik,ultrasonda bebeğimizin kesesini gördük,doktor 1 hafta sonra kalp atışlarını duymaya gelin dedi,1 hafta sonra minik bebeğimizin pıt pıt kalp atışlarını duyduk...alışmamız biraz zaman aldı,ilk haftalarda ailelere bile söyleyemedik, hiç beklemediğimiz için başkaları gibi en başta anne-baba olma sevincini yaşayamadık ama zamanla herşey değişti,artık biz de anne-baba olmaya hazırdık ve bebeğimizi heyecanla beklemeye başladık...
hamileliğim çok rahat geçti, hiç bulantım olmadı, ancak ilk 4 ay hiç kilo almadım, bu rahatlıkla yemeye devam edince 5. ayımda 4 kilo birden almıştım, tek sıkıntım düzensiz kilo almamdı :) bazen hiç almıyor, bazen birden alıyordum:) eşim kız olsun istiyordu, bana erkek gibi geliyordu,hani derler ya babalar kızlara,anneler erkeklere düşkündür diye,belki ondan...
11. haftada belki erkek olabilir diyen doktorumuz 16. haftada kesinlikle kız dedi...ikimiz de çok sevindik,bizim minik bıcır bıcır bi kızımız olacaktı...
32. haftaya kadar herşeyimiz normal gitti .gündüzleri çalışıyor, akşamları yürüyüşümü yapıyor,herşeyden yiyor içiyordum...ancak 32. haftada suyumda azalma oldu, ve o andan sonra bebeğim geriden gelmeye başladı, haftasına göre neredeyse 2 hafta geriden geliyordu. bunun için birkaç doktora gittik, ve hepsi de endişelenicek birşey olmadığını, bizimkinin minyon bir bebek olacağını söylediler...
38. haftaya gelince her hafta gittiğimiz kontrole gittik,nst ye girdikten sonra doktorun yanına gittik,her şeyin normal olduğunu kasılmalarımın başlamadığını, bebeğin sağlıklı olduğunu, bizi 1 hafta sonra beklediğini söyledi...
eve geldiğimizde belimde hafif bir ağrı hissediyordum...
akşama doğru ağrılarım sancı halini almaya başladı, hamileleğim sırasında bel ağrısı çok yaşadığım için önemsemedim,doğumumun başladığı aklımın ucunda bile geçmedi,çünkü nasıl birşey olduğunu bilmiyordum bile...
sancılar giderek şiddetlendi, o akşam sitemizin kamelyasına inmiştik ama ben dayanamadım ve eve çıkmak zorunda kaldım, yine de doğum aklımın ucundan geçmiyordu...
o gece uyuyamadım, ağrılarım 10 dakkada bir belime giren sancılar şeklinde oluyordu,adet sancısının daha ağrılı biçimi gibiydi, ben hala ne yaptım da belimi böyle ağrıttım diye düşünüyordum :) çünkü doğum sancısı daha dayanılmaz birşey olmalıydı...
sabaha karşı dayanamayıp yataktan kalktım, bütün gece uyuyamamıştım, biraz da oturma odasındaki koltuğa uzanayım dedim, orada içim geçmiş... saat yedi gibi tuvalet ihtiyacıyla uyandım ve kalkarken tutamadığımı hissettim, acaba tuvaletimi mi yapmıştım, yoksa suyum mu gelmişti? yok yok suyum gelmiş olamaz daha günüm vardı, ben kesin tuvaletimi tutamamıştım :) heralde benim gibi son haftalarında suyu gelip de anlamayan yoktur :)
neyse, suyum gelme ihtimalini göz önüne alarak, hastaneye gidelim dedik, saat daha erken olduğundan doktorum gelmemişti, nöbetçi ebe hemşire kontrol etti ve beni nst ye bağladı ancak ne sancım göründü ne de açılma var dedi...
doktorum gelene kadar sancılarım daha da şiddetlendi, odada yatamıyordum, doğumhanenin kapısında bekleyen eşimin yanına gidip geliyordum sürekli, sancılarım geldiğinde ağlıyordum...derken doktorum geldi ve muayene etti, açıklığım 6 cm olmuş... öğlene kadar doğurursun dedi...o an sancılarımın doğum sancısı olduğunu anlayınca birden dayanılmaz oldu :) herşey psikolojik :) epidural istediğimi söyledim, anestezi yapılınca sancıların şiddeti giderek azaldı, artık sancıların geldiğini belime hafif dokunuşlar şeklinde hissediyordum, ayrıca bebeğimin içeride doğum kanalında yavaş yavaş ilerlediğini ve çatı kemiklerimin yavaş yavaş açıldığını da hissediyordum...inanılmaz birşey...
yaklaşık yarım saat sonra beni doğumhaneye aldılar, hemşire nasıl ıkınacağımı gösterdi,10 dakika sonra da doktorum geldi ve doğum başladı...
çok fazla ağrım yoktu, sancıların geldiğini hissettiğim zamanlarda bolca ıkınıyordum ve 10 dakika içinde meleğim doğdu... doktor kaldırıp gösterdiğinde ben ıkınmaya odaklanmıştım, "nasıl yani? biitti mi?" diyiverdim :)o an kızım ağlamaya başladı, yanımdaki yerine yatırıp kontrol etti hemşireler... doktor dikişlerimi atarken ben kızımın giydirilmesini izledim..o ağlıyor, ben gülüyordum...
dedikleri gibi minyon oldu kızım, 48 cm., 2590 gr....Allah'a çok şükür ki çok sağlıklı... bugün 40ımız çıkıyor ve ikimiz de çok sağlıklıyız, Allah herkese (isteyenlere ) böyle bir hamilelik ve doğum ve lohusalık nasip etsin...
Aramıza hoşgeldin Gülfem...
hamileliğim çok rahat geçti, hiç bulantım olmadı, ancak ilk 4 ay hiç kilo almadım, bu rahatlıkla yemeye devam edince 5. ayımda 4 kilo birden almıştım, tek sıkıntım düzensiz kilo almamdı :) bazen hiç almıyor, bazen birden alıyordum:) eşim kız olsun istiyordu, bana erkek gibi geliyordu,hani derler ya babalar kızlara,anneler erkeklere düşkündür diye,belki ondan...
11. haftada belki erkek olabilir diyen doktorumuz 16. haftada kesinlikle kız dedi...ikimiz de çok sevindik,bizim minik bıcır bıcır bi kızımız olacaktı...
32. haftaya kadar herşeyimiz normal gitti .gündüzleri çalışıyor, akşamları yürüyüşümü yapıyor,herşeyden yiyor içiyordum...ancak 32. haftada suyumda azalma oldu, ve o andan sonra bebeğim geriden gelmeye başladı, haftasına göre neredeyse 2 hafta geriden geliyordu. bunun için birkaç doktora gittik, ve hepsi de endişelenicek birşey olmadığını, bizimkinin minyon bir bebek olacağını söylediler...
38. haftaya gelince her hafta gittiğimiz kontrole gittik,nst ye girdikten sonra doktorun yanına gittik,her şeyin normal olduğunu kasılmalarımın başlamadığını, bebeğin sağlıklı olduğunu, bizi 1 hafta sonra beklediğini söyledi...
eve geldiğimizde belimde hafif bir ağrı hissediyordum...
akşama doğru ağrılarım sancı halini almaya başladı, hamileleğim sırasında bel ağrısı çok yaşadığım için önemsemedim,doğumumun başladığı aklımın ucunda bile geçmedi,çünkü nasıl birşey olduğunu bilmiyordum bile...
sancılar giderek şiddetlendi, o akşam sitemizin kamelyasına inmiştik ama ben dayanamadım ve eve çıkmak zorunda kaldım, yine de doğum aklımın ucundan geçmiyordu...
o gece uyuyamadım, ağrılarım 10 dakkada bir belime giren sancılar şeklinde oluyordu,adet sancısının daha ağrılı biçimi gibiydi, ben hala ne yaptım da belimi böyle ağrıttım diye düşünüyordum :) çünkü doğum sancısı daha dayanılmaz birşey olmalıydı...
sabaha karşı dayanamayıp yataktan kalktım, bütün gece uyuyamamıştım, biraz da oturma odasındaki koltuğa uzanayım dedim, orada içim geçmiş... saat yedi gibi tuvalet ihtiyacıyla uyandım ve kalkarken tutamadığımı hissettim, acaba tuvaletimi mi yapmıştım, yoksa suyum mu gelmişti? yok yok suyum gelmiş olamaz daha günüm vardı, ben kesin tuvaletimi tutamamıştım :) heralde benim gibi son haftalarında suyu gelip de anlamayan yoktur :)
neyse, suyum gelme ihtimalini göz önüne alarak, hastaneye gidelim dedik, saat daha erken olduğundan doktorum gelmemişti, nöbetçi ebe hemşire kontrol etti ve beni nst ye bağladı ancak ne sancım göründü ne de açılma var dedi...
doktorum gelene kadar sancılarım daha da şiddetlendi, odada yatamıyordum, doğumhanenin kapısında bekleyen eşimin yanına gidip geliyordum sürekli, sancılarım geldiğinde ağlıyordum...derken doktorum geldi ve muayene etti, açıklığım 6 cm olmuş... öğlene kadar doğurursun dedi...o an sancılarımın doğum sancısı olduğunu anlayınca birden dayanılmaz oldu :) herşey psikolojik :) epidural istediğimi söyledim, anestezi yapılınca sancıların şiddeti giderek azaldı, artık sancıların geldiğini belime hafif dokunuşlar şeklinde hissediyordum, ayrıca bebeğimin içeride doğum kanalında yavaş yavaş ilerlediğini ve çatı kemiklerimin yavaş yavaş açıldığını da hissediyordum...inanılmaz birşey...
yaklaşık yarım saat sonra beni doğumhaneye aldılar, hemşire nasıl ıkınacağımı gösterdi,10 dakika sonra da doktorum geldi ve doğum başladı...
çok fazla ağrım yoktu, sancıların geldiğini hissettiğim zamanlarda bolca ıkınıyordum ve 10 dakika içinde meleğim doğdu... doktor kaldırıp gösterdiğinde ben ıkınmaya odaklanmıştım, "nasıl yani? biitti mi?" diyiverdim :)o an kızım ağlamaya başladı, yanımdaki yerine yatırıp kontrol etti hemşireler... doktor dikişlerimi atarken ben kızımın giydirilmesini izledim..o ağlıyor, ben gülüyordum...
dedikleri gibi minyon oldu kızım, 48 cm., 2590 gr....Allah'a çok şükür ki çok sağlıklı... bugün 40ımız çıkıyor ve ikimiz de çok sağlıklıyız, Allah herkese (isteyenlere ) böyle bir hamilelik ve doğum ve lohusalık nasip etsin...
Aramıza hoşgeldin Gülfem...
nedense doğum hikayelerini okuyunca ağlıyorum hep,ama 2 dk sonra da bıcır bıcır bi bebek düşününce gülümsemeye başlıyorum
Allah bağışlasın,inşallah ömrü boyunca sağlıklı ve hayırlı bir evlat olur
