Uzun bir paragraf olacak zamanınız varsa okumaya başlamanızı tavsiye ederim okuyan herkese de teşekkür ederim :)
Psikolojik şiddetin had safhada olduğu bir ailede büyüdüm. Annem ve babamın ilişkisi hep kavga dövüşlüydü. Kendimi bildim bileli (6,7 yaş) annemin göz yaşlarını silmekle uğraştım.
Babamın ise psikolojik sorunları var ,annem de kendini hep çok ezdirirdi . Okulda zorbalansam bile gidip anlatamazdim annem daha fazla üzülmesin diye , küçük yaşta yaşadığım tacizi bile söyleyememiştim. O yüzden hep dinleyen taraf oldum . Bu durumu yaşayanlar bilir aslında bir noktadan sonra insanı çok yorar . İyi bir dinleyiciyseniz insanlar dertlerini anlatmak için buluşmak isterler . Bende küçük yaştan belli böyle büyüdüm, büyütüldüm . İlk okulda hocam bile zorbalıyordu , arkadaşlarımın zorbaliklarini söylemiyorum bile . Ortaokula geçince hayatım düzeldi , yaşamanın nasıl bir his olduğunu anladım . Algılarım çok açıktı, yaşama hevesim yüzünden geceleri uyanıyordum çok mutluydum.
Liseye geçtim , annem kansere yakalandı babam felç geçirdi bir kardeşim oldu onu ben büyüttüm annem çok dikkat çektiğim için ısrarla kapanmami istedi ,bende annem istediği için kapandım . Ağır ameliyatlar, maddi sıkıntılar, istemediğim şekilde giyinmemden dolayı ( lütfen yanlış anlamayın, zorla kapandığım için çok zorlanıyordum) yoğun bakımlar , sürekli ölümden dönen anne ve babam ,bir süre sonra ikisininde psikolojisi bozuldu , zaten babam ileri derece de sinir hastası ve bipolar bir insan . Hiç kötü bir olay yaşamadan bile psikolojik sorunları olan birisiyle 7/24 beraber olmak ne kadar zor yaşayanlar anlar .
Ailem için kendimden o kadar ödün verdim ki... Bir süre sonra yaşama havesim kalmadı , yaşama isteğim kalmadı . Çünkü tüm enerjimi onlara verdim . Ben aileme her zaman destek oldum ama onlar en zor günlerim de ağzıma tükürerek cevabımı verdiler . Babamın suratıma attığı yumruklar ,tirmaladigi kollarım, annemin attığı tokatlar ikisinin söylediği hakaretler hala kulağımda. Emin olun onların başını öne eğecek tek bir hareketim bile olmadı . Aksine çok iyi bir evlat olmaya çalıştım.
Strese bağlı zekâ geriliği yaşamaya başladım bir süre sonra . Gerçekten zamanla aklıma perde indi . Algılarım kapandı beynim yavaşladı , belki de yaşadıklarım bana ağır geldiği için beynim beni korumaya çalıştı. Şuan 20 yaşındayım. Üniversite kazandım ve başka bir sehirdeyim, ailemle eskisi kadar sorunlar yaşamıyorum hamdolsun. Ama ben kendimi çok aptal hissediyorum. Normalde diksiyonum çok iyidir aksanim sivem yoktur fakat insanlarla konuşurken konuşmalarına odaklanamadigim için saçmalamaya başlıyorum . Kelimeler birbirine giriyor, insanlar ne dediğimi anlamıyor . O an sadece susup konuşmadan ayrılmak istiyorum. Espri yapan insanları görünce özeniyorum. Kendimi salak gibi hissediyorum, konuşamadığım için insanlar da beni böyle gormeye başlamış gibi hissediyorum. Hiç bir şeyi düşünemiyorum odaklanamiyorum ,bu durum beni sinir ediyor artik ,ne yapmalıyım bilmiyorum. Terapi almam lazım ama ne gidecek zamanım ne de param var . Sorunum olmasa bile bu buhrandan çıkamıyorum, yaşama hevesim hala yok . Ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemem gerekiyor? Fikirlerinize açığım
Psikolojik şiddetin had safhada olduğu bir ailede büyüdüm. Annem ve babamın ilişkisi hep kavga dövüşlüydü. Kendimi bildim bileli (6,7 yaş) annemin göz yaşlarını silmekle uğraştım.
Babamın ise psikolojik sorunları var ,annem de kendini hep çok ezdirirdi . Okulda zorbalansam bile gidip anlatamazdim annem daha fazla üzülmesin diye , küçük yaşta yaşadığım tacizi bile söyleyememiştim. O yüzden hep dinleyen taraf oldum . Bu durumu yaşayanlar bilir aslında bir noktadan sonra insanı çok yorar . İyi bir dinleyiciyseniz insanlar dertlerini anlatmak için buluşmak isterler . Bende küçük yaştan belli böyle büyüdüm, büyütüldüm . İlk okulda hocam bile zorbalıyordu , arkadaşlarımın zorbaliklarini söylemiyorum bile . Ortaokula geçince hayatım düzeldi , yaşamanın nasıl bir his olduğunu anladım . Algılarım çok açıktı, yaşama hevesim yüzünden geceleri uyanıyordum çok mutluydum.
Liseye geçtim , annem kansere yakalandı babam felç geçirdi bir kardeşim oldu onu ben büyüttüm annem çok dikkat çektiğim için ısrarla kapanmami istedi ,bende annem istediği için kapandım . Ağır ameliyatlar, maddi sıkıntılar, istemediğim şekilde giyinmemden dolayı ( lütfen yanlış anlamayın, zorla kapandığım için çok zorlanıyordum) yoğun bakımlar , sürekli ölümden dönen anne ve babam ,bir süre sonra ikisininde psikolojisi bozuldu , zaten babam ileri derece de sinir hastası ve bipolar bir insan . Hiç kötü bir olay yaşamadan bile psikolojik sorunları olan birisiyle 7/24 beraber olmak ne kadar zor yaşayanlar anlar .
Ailem için kendimden o kadar ödün verdim ki... Bir süre sonra yaşama havesim kalmadı , yaşama isteğim kalmadı . Çünkü tüm enerjimi onlara verdim . Ben aileme her zaman destek oldum ama onlar en zor günlerim de ağzıma tükürerek cevabımı verdiler . Babamın suratıma attığı yumruklar ,tirmaladigi kollarım, annemin attığı tokatlar ikisinin söylediği hakaretler hala kulağımda. Emin olun onların başını öne eğecek tek bir hareketim bile olmadı . Aksine çok iyi bir evlat olmaya çalıştım.
Strese bağlı zekâ geriliği yaşamaya başladım bir süre sonra . Gerçekten zamanla aklıma perde indi . Algılarım kapandı beynim yavaşladı , belki de yaşadıklarım bana ağır geldiği için beynim beni korumaya çalıştı. Şuan 20 yaşındayım. Üniversite kazandım ve başka bir sehirdeyim, ailemle eskisi kadar sorunlar yaşamıyorum hamdolsun. Ama ben kendimi çok aptal hissediyorum. Normalde diksiyonum çok iyidir aksanim sivem yoktur fakat insanlarla konuşurken konuşmalarına odaklanamadigim için saçmalamaya başlıyorum . Kelimeler birbirine giriyor, insanlar ne dediğimi anlamıyor . O an sadece susup konuşmadan ayrılmak istiyorum. Espri yapan insanları görünce özeniyorum. Kendimi salak gibi hissediyorum, konuşamadığım için insanlar da beni böyle gormeye başlamış gibi hissediyorum. Hiç bir şeyi düşünemiyorum odaklanamiyorum ,bu durum beni sinir ediyor artik ,ne yapmalıyım bilmiyorum. Terapi almam lazım ama ne gidecek zamanım ne de param var . Sorunum olmasa bile bu buhrandan çıkamıyorum, yaşama hevesim hala yok . Ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemem gerekiyor? Fikirlerinize açığım