Merhaba,
Durumunuzu anlamadığımı düşünmeyin lütfen. Genelde empati yöntemi ile bakmak gerekebiliyor bazen bu durumlara. Bu arada çağımızda özellikle depresyon ve benzeri hastalıklara, gereken değer verildiği için eski topraklar bunu anlayamayabiliyor. Bizim nesil sanırım gelinleri daha iyi anlayacak.
Kayınvalidenizin yerine koymaya çalışıyorum kendimi (geçmiş konunuzu örnekleyerek), gelinimin bana daha önce açtığı mesafenin yakınlığını fırsat bilip kendisine gelmek istemiş olabilirim. Kafamda planlar yapmış da olabilirim. Şöyle otururuz, böyle çay içeriz, böyle sohbet ederiz, şöyle gezeriz vs. Tanımıyorum kendisini.. Hele geçmişte sizin hamaratlıklarınıza da denk geldiysem, hayalimde pek çok şey de canlandırmış olabilirim=)
Eski insanlar hastalıktan anlamazlar. Yaşı genç olabilir ancak yetiştirildiği aileden de gelen bir bakış açısı olabilir bu. Ne olursa olsun "hizmet" verilen değeri gösteriyor olabilir. Çok yanlış anlamış olabilir bazı şeyleri. Çok alınmış da olabilir. Siz de ağır ilaçlar kullandığınız için fazlaca kendine üzülür (depresyon demiştiniz yanlış hatırlamıyorsam) bir duruma ve ruh haline girmiş olabilirsiniz. Bazı şeyler o esnada abartılmış olabilir..
Dahası sizin annenizin baskıcı karakteriyle ilgili de sıkıntılarınız var. Gerçekten haklı yönleriniz çok.. Ama Kayınvalide uzman psikolog değil, psikiyatr hiç değil... Onun da haklı yönleri var bence...
Tavrı çok sertleştirmeden, mesafeyi biraz açarak bence ilişkinize devam edin... Eşiniz sizin yanınızda zaten.. Duygularınızı ölçülü yaşamanız şu an için mümkün değil, mutlaka bazı şeyler çok aşağıda, bazı şeyler çok abartılı yaşanıyordur, ruh halinizi anlayabiliyorum.. Ama nefret için biraz erken...