- 9 Ağustos 2016
- 2.485
- 2.431
- 133
- 34
Gerçekten artık sorunu kendimde arıyorum ve yaşama sevincine dair en ufak bir kırıntı kalmadı içimde. Geçen gün işten ayrıldım ve bundan dolayı ailemle aram açıldı. Babamla zaten genelde de anlaşamayız. Hiç bilmem öyle güzel bir baba kız ilişkimiz olduğunu. Olanlara da hep imrenerek bakmışımdır ne güzel kayıtsız sartsiz arkasinda çınar gibi duran bi babası var diye.. Hayatım zaten ordan ofsayt. Kendi evim gibi bile gelmiyor hep diken üstünde eğreti otururum kendi evimin içinde. Babam geldiği zaman da odama çekilirim. Bi nevi kendimi hapsederim.
Hayatıma giren erkekler zaten hayatımı ayrı bi mahvetti. Güven denen şeyi her biri teker teker aldı benden. Dün erkek arkadaşımla ayrıldık ve kendime kızdım niye üzülüyorum diye ama elimde değil kendimi salak yerine konmuş gibi hissediyorum ve ister istemez yıpratıyorum kendimi. Halbuki tek istediğim karşılıklı sevginin ve güvenin olduğu güzel bir ilişki. Babamdan göremediğim desteği belki de hayatıma girenden bekliyorum.
Dün gece sabaha kadar ağladım ben ne yaptım da hiç bir isim rast gitmiyor hiç birşey istediğim gibi olmuyor diye..
Canıma kıymayı düşündüğüm anlar bile oluyor..
Bir-kac ay öncesine kadar zaten psikiyatrik tedavi görüyordum. Majör depresyon tanısı konmuştu. Ancak diğer seanslarda babam ben keriz miyim diyip para vermedi ve tedavimi yarıda kesti. Kendi kendime atlatmaya çalışıyordum. Ama yine nüksedecek diye çok korkuyorum.
Yasama dair ne bir hevesim kaldı ne bir isteğim. Çok özeniyorum mutlu birliktegi olanlara bunu evliliğe taşıyanlara, babasıyla arası iyi olanlara, mutlu bir iş hayatı olanlara..
Çok uzun yazdım ama kimseye kendimi içimden geçenleri anlatmak istemiyorum hayatimda. Son anda da burası geldi aklıma buraya içimi dökebilirim belki burdan beni anlayanlar çıkar diye..
Okuyanlara şimdiden çok teşekkür. Lütfen eleştirmeyin beni çünkü onu bile kaldıracak gücüm, özgüvenim yok.
Hayatıma giren erkekler zaten hayatımı ayrı bi mahvetti. Güven denen şeyi her biri teker teker aldı benden. Dün erkek arkadaşımla ayrıldık ve kendime kızdım niye üzülüyorum diye ama elimde değil kendimi salak yerine konmuş gibi hissediyorum ve ister istemez yıpratıyorum kendimi. Halbuki tek istediğim karşılıklı sevginin ve güvenin olduğu güzel bir ilişki. Babamdan göremediğim desteği belki de hayatıma girenden bekliyorum.
Dün gece sabaha kadar ağladım ben ne yaptım da hiç bir isim rast gitmiyor hiç birşey istediğim gibi olmuyor diye..
Canıma kıymayı düşündüğüm anlar bile oluyor..
Bir-kac ay öncesine kadar zaten psikiyatrik tedavi görüyordum. Majör depresyon tanısı konmuştu. Ancak diğer seanslarda babam ben keriz miyim diyip para vermedi ve tedavimi yarıda kesti. Kendi kendime atlatmaya çalışıyordum. Ama yine nüksedecek diye çok korkuyorum.
Yasama dair ne bir hevesim kaldı ne bir isteğim. Çok özeniyorum mutlu birliktegi olanlara bunu evliliğe taşıyanlara, babasıyla arası iyi olanlara, mutlu bir iş hayatı olanlara..
Çok uzun yazdım ama kimseye kendimi içimden geçenleri anlatmak istemiyorum hayatimda. Son anda da burası geldi aklıma buraya içimi dökebilirim belki burdan beni anlayanlar çıkar diye..
Okuyanlara şimdiden çok teşekkür. Lütfen eleştirmeyin beni çünkü onu bile kaldıracak gücüm, özgüvenim yok.