Yorumları okurken gerçekten çok üzüldüm. Herkes ne kadar kendinden emin ve yargılayıcı. Kimse içine doğacağı aileyi, bu ailenin göstereceği hassasiyeti, vereceği eğitimi seçemiyor. Konuyu açan arkadaşımızın bu şartlarda iki çocuk yapmasını da taşınmayla ilgili aldığı kararı da ben de yanlış buluyorum fakat bu konularda doğru karar vermesini sağlayacak şekilde yetiştirilmemiş olabileceği, hala da çevresinde fikrini alıp başvurabileceği bir büyük bulamadığı hiç mi aklına gelmiyor insanların? 23-24 yaşındaki bir insanın hatasını anlatmaya çalışırken bu kadar yargılayıcı ve kırıcı olmaya gerek var mı? Aynı şartlarda doğup büyüseydik kusursuz insanlar olacağımızdan bu kadar emin miyiz? Yani çocuklara üzülüp bu şekilde yorum yapılmasını da anlıyorum da karşınızdaki zaten ne kadar yetişkin? O çocuğa da üzülmek akıllara gelmiyor mu hiç? Hayat şartlarını değerlendirebilmek ve buna göre hareket edebilmek de aile yetiştirmesi, tecrübe ve olgunluk gerektirir. Çok da güzel ve değerli yetilerdir. Ancak ne olursa olsun karşınızdaki insanı merhametle ve belli bir seviyede uyarmak da en az bunlar kadar kıymetli ve görüyorum ki az bulunur bir özellik.