- 3 Kasım 2010
- 391
- 198
- 323
- Konu Sahibi dolunay229
-
- #1
kızlar 25 yaşındayım ailemle arkadaşlarımla herkesle sorunlar yaşıyorum. daha önce de yazmıştım sanırım bilemiyorum. öncelikle ailemden başlayım. çocukluğumdan bu yana yeterince ilgi ve sevgi görmedim. annem ve babam sürekli birbirleriyle tartışmaktan hatta büyük kavgalar etmekten bizlere zaman ayırıp sevgilerini vermediler. ne birbirleriyle ne de benimle iletişimleri yoktu adam akıllı. kaç kere boşanmanın eşiğinden döndüler.
neyse böyle geçti çocukluğum sonra ben ünv filan kazandım. abim var bi tane ünv kazanınca kıskanmaya başladı beni. bir de iyi bi ünv kazanmıştım. ailem biraz olsun sevgi göstermeye başlamıştı tatillerde okuldan geldiğimde filan. neyse ben ona hiç bir şey yapmadığım halde sataşıyordu ama ilk zamanlar anlamamıştım. sonra anladım ki sebepsiz yere neden böyle yaptığını tek cevabı vardı çekememezlikti. o kadar basit şeylerden kavga çıkarıyordu ki örneğin kola bittiğinde evde benim içtiğimi düşünerek bağırıp çağırıyordu. anneme de sataşıyordu kızına veriyorsun diye.ve buna benzer çok var daha. kendimi beğenmişlik yapıyormuşum öyle diyordu ama gerçekten yapmıyordum öyle bir şey o dönemlerde saftım iyi niyetliydim. çok üzüldüm bu duruma insan kardeşi ünv kazandı diye kıskanır mı? bu benim kötülüğümü istemek oluyordu. demek kazanmasaydım onun için sorun olmayacaktı. nasıl bir kardeşlikti bu. ben yine ona iyi davrandım kinleşmedim. ama ben bunları affettikçe daha beter oluyordu. bir kere sırf tvde bir şeye güldüm diye beni dövdü. o gülmesin diyordu babama. verin bir adama gitsin diyordu. daha birçok kere üstüme yürüdü. vurdu, dövdü. tıpkı babamın anneme yaptığı gibi. ünv hayatım böyle geçti.
üniversiteden sonra nedense birden iyi oluverdi bana gerçi kafası estiğinde iyi olurdu esmediğinde kötü. yanar dönerdi zaten. yine iyi olmuştu ben de iyi davrandım. derken bi zaman geldi yine kudurdu ve benim sabrım tükenmişti. artık onunla muattap olmak istemiyordum. ünv sonrası dönemde hemen atanamadım. böyle olunca annem çok üstüme geldi. sürekli onunla da tartışıyorduk. öss yi kazanınca iyiydiler. atanamayınca kaç kere gözümden düştün senin hemen kazanacğını düşünüyordum hayal kırıklığına uğradım dedi annem. nereye olursa olsun atan deyip durdu. meğer ben atanınca kendi de o evden kurtulup benimle gelecekmiş. babamla hala sorunları var çünkü kaçmak istiyormuş bu sorunlardan. ama onu dinlemedim istediğim yere atanabildim
şu an onlardan uzak bir yerde yaşıyorum. tatillerde oraya gitmek bile istemiyorum. çünkü hala her gittiğimde pişman ediyorlar orda olduğuma hemen geri dönmek istiyorum. aradan yıllar geçti ama ben abimi affedemiyorum artık ve işin garibi annem babam herşeyi unutmuş durumda yani onun bana yaptıklarını. kincisin sen deyip duruyorlar ve ben onların abimle ilgilenmelerini istemiyorum. belki de şimdi ben kıskanıyorum ama düşünüyorum da kıskançlık tohumunu bana atıp gitti. onu abi olarak görmüyorum bile. konuşmuyorum hala. kendisi yanaşmaya çalışıyo yine şimdi. içim buz gibi hepsine.annem değişti o artık unut herşeyi olur öyle diyo ben de 7 sinde neyse 70 de o dedim geçen sustu.
neyse arkadaş çevremle de birçok sorunum var. ailemde gördüğüm iletişim şekli sadece tartışmaya dönük olduğu için arkadaşlarımla da doğru düzgün iletişm kuramadığımı fark ediyorum. sonuçta ünv eğitim aldım tabi ki kendimi geliştirmeye çalıştım. fakat yine eksikliklerim var. bir şekilde debelenip duruyorum hayatımı yoluna koymak için ama çıkmazdaymışım gibi hissediyorum. bazı şeyleri güvenip paylaşacak kimseyi bulamıyorum. ne aileme ne de başkalarına güvenemiyorum. bu yüzden de erkek arkadaş konusunda da sorunlarım var doğal olarak. çok uzun oldu okur musunuz bilmem ama yazdım işte. nerde hata yapıyorum ki bu kadar yalnızım. yardım eden var mı
neyse böyle geçti çocukluğum sonra ben ünv filan kazandım. abim var bi tane ünv kazanınca kıskanmaya başladı beni. bir de iyi bi ünv kazanmıştım. ailem biraz olsun sevgi göstermeye başlamıştı tatillerde okuldan geldiğimde filan. neyse ben ona hiç bir şey yapmadığım halde sataşıyordu ama ilk zamanlar anlamamıştım. sonra anladım ki sebepsiz yere neden böyle yaptığını tek cevabı vardı çekememezlikti. o kadar basit şeylerden kavga çıkarıyordu ki örneğin kola bittiğinde evde benim içtiğimi düşünerek bağırıp çağırıyordu. anneme de sataşıyordu kızına veriyorsun diye.ve buna benzer çok var daha. kendimi beğenmişlik yapıyormuşum öyle diyordu ama gerçekten yapmıyordum öyle bir şey o dönemlerde saftım iyi niyetliydim. çok üzüldüm bu duruma insan kardeşi ünv kazandı diye kıskanır mı? bu benim kötülüğümü istemek oluyordu. demek kazanmasaydım onun için sorun olmayacaktı. nasıl bir kardeşlikti bu. ben yine ona iyi davrandım kinleşmedim. ama ben bunları affettikçe daha beter oluyordu. bir kere sırf tvde bir şeye güldüm diye beni dövdü. o gülmesin diyordu babama. verin bir adama gitsin diyordu. daha birçok kere üstüme yürüdü. vurdu, dövdü. tıpkı babamın anneme yaptığı gibi. ünv hayatım böyle geçti.
üniversiteden sonra nedense birden iyi oluverdi bana gerçi kafası estiğinde iyi olurdu esmediğinde kötü. yanar dönerdi zaten. yine iyi olmuştu ben de iyi davrandım. derken bi zaman geldi yine kudurdu ve benim sabrım tükenmişti. artık onunla muattap olmak istemiyordum. ünv sonrası dönemde hemen atanamadım. böyle olunca annem çok üstüme geldi. sürekli onunla da tartışıyorduk. öss yi kazanınca iyiydiler. atanamayınca kaç kere gözümden düştün senin hemen kazanacğını düşünüyordum hayal kırıklığına uğradım dedi annem. nereye olursa olsun atan deyip durdu. meğer ben atanınca kendi de o evden kurtulup benimle gelecekmiş. babamla hala sorunları var çünkü kaçmak istiyormuş bu sorunlardan. ama onu dinlemedim istediğim yere atanabildim
şu an onlardan uzak bir yerde yaşıyorum. tatillerde oraya gitmek bile istemiyorum. çünkü hala her gittiğimde pişman ediyorlar orda olduğuma hemen geri dönmek istiyorum. aradan yıllar geçti ama ben abimi affedemiyorum artık ve işin garibi annem babam herşeyi unutmuş durumda yani onun bana yaptıklarını. kincisin sen deyip duruyorlar ve ben onların abimle ilgilenmelerini istemiyorum. belki de şimdi ben kıskanıyorum ama düşünüyorum da kıskançlık tohumunu bana atıp gitti. onu abi olarak görmüyorum bile. konuşmuyorum hala. kendisi yanaşmaya çalışıyo yine şimdi. içim buz gibi hepsine.annem değişti o artık unut herşeyi olur öyle diyo ben de 7 sinde neyse 70 de o dedim geçen sustu.
neyse arkadaş çevremle de birçok sorunum var. ailemde gördüğüm iletişim şekli sadece tartışmaya dönük olduğu için arkadaşlarımla da doğru düzgün iletişm kuramadığımı fark ediyorum. sonuçta ünv eğitim aldım tabi ki kendimi geliştirmeye çalıştım. fakat yine eksikliklerim var. bir şekilde debelenip duruyorum hayatımı yoluna koymak için ama çıkmazdaymışım gibi hissediyorum. bazı şeyleri güvenip paylaşacak kimseyi bulamıyorum. ne aileme ne de başkalarına güvenemiyorum. bu yüzden de erkek arkadaş konusunda da sorunlarım var doğal olarak. çok uzun oldu okur musunuz bilmem ama yazdım işte. nerde hata yapıyorum ki bu kadar yalnızım. yardım eden var mı
Son düzenleme: